Με την υπογραφή του Δημήτρη Τουλιάτου
Μετά την υποβολή ενός ανεπαρκούς φακέλου υποψηφιότητας της πόλης για την Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 2006 και μετά από διαπραγματεύσεις, καταφέραμε να έρθει ένα κλιμάκιο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να δει τα πράγματα από κοντά, αλλά και να τους παρουσιάσουμε έναν νέο φάκελο, που δεν θα ήταν έκθεση ιδεών, αλλά ιδέες και προτάσεις πάνω στους άξονες του θεσμού.
Δεν έχουν σημασία για το παρόν τα όσα τραγελαφικά έγιναν και τελικά σώσαμε την κατάσταση, στο στάδιο εκείνο.
Αυτό που έχει σημασία ήταν τα λόγια του επικεφαλής της επιτροπής Robert Palmer, μετέπειτα διευθυντή Πολιτισμού του Συμβουλίου της Ευρώπης.
«Αγαπητέ Δημήτρη, μη κρυβόμαστε. Εκτός από τις 2-3 αρχικές χρονιές του Φεστιβάλ παλιά και του σπουδαίου Τζαζ Φεστιβάλ σήμερα, δεν υπάρχει τίποτε άλλο με σύγχρονο πολιτιστικό ενδιαφέρον από πλευράς του δήμου σας. Αυτά πρέπει να έχετε σαν οδηγό, αν θέλετε να υπάρξει κάποιο μέλλον.»
Δεν μίλησα, δεν έδειξα την έκπληξή μου και απομακρύνθηκα, ώστε να πάρω ένα τηλέφωνο
«Καλά, έχουμε εμείς διεθνές φεστιβάλ Τζαζ και μάλιστα με διεθνή αναγνώριση και δεν το ξέρω;» Όχι δεν έχουμε, μου απαντάει επαΐων του πολιτισμού.
Μόνο κάτι εκδηλώσεις που κάνει ο Μουγγολιάς στο Αίθριο…
Δεν έχει νόημα να επεκταθώ περισσότερο, ούτε να μπω σε λεπτομέρειες για το πως το Jazz +Πράξεις έπαιξε καθοριστικό ρόλο, μαζί με 2 ακόμα σημεία, στο να επανέλθει το χρίσμα στην Πάτρα.
Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω.
Αυτό λοιπόν που παρουσιάζεται υπό τον τίτλο Jazz +Πράξεις δεν έχει καμία σχέση με το πραγματικό.
Είναι μούφα, μαϊμού.
Πως να το πω για να το νιώσεις;
Προσοχή: δεν αναφέρομαι στις συναυλίες που περιλαμβάνει. Είναι εξαιρετικές και οι συντελεστές τους εξαιρετικότεροι!
Αλλά όταν έχεις μάθει τόσα χρόνια σε επιλογές που φανερώνουν γνώση, σκέψη και μεράκι, δεν σε καλύπτει.
Γιατί, ρε φίλε, δεν αντιμετωπίζεις έτσι έναν εμβληματικό θεσμό σου.
Τον μόνο θεσμό που τόσα χρόνια αυτό που υπόσχεται, το πραγματοποιεί και με το παραπάνω!
Που είναι πραγματικά διεθνής, χωρίς «ναι, μεν αλλά».
Που αθόρυβα φτάνει σε λίγο τα 20 χρόνια του.
Και ‘συ τι κάνεις;
Τον βγάζεις από τον χώρο του.
Τον βγάζεις από το πλαίσιό του
Το περιορίζεις σε λίγες εκδηλώσεις, εκ των οποίων η μία είναι άσχετη θεματικά, αν και εξαιρετική.
Δεν ξέρω τα παρασκήνια και δεν επιδίωξα να τα μάθω.
Εγώ από το φετινό πρόγραμμα καταλήγω στο εξής συμπέρασμα:
Ή δεν ξέρεις, ή δεν θέλεις, ή δεν μπορείς.
Γιατί πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν τα ξέρουμε όλοι, όλα.
Στα χρόνια που είχα ευθύνη συντονισμού στον Πολιτιστικό Οργανισμό, όλα ήταν υπό συζήτηση και επανεξέταση, εκτός από τις προτάσεις για το Jazz +πράξεις.
Γιατί εκεί ήξερες ότι έχει δομηθεί ένα πρόγραμμα με λογική και συνέχεια, που παρουσιάζει αξιομνημόνευτα πράγματα και δημιουργεί μοναδικές εμπειρίες και αναμνήσεις.
Ρε παιδί μου, πως να το πω…
Ήξερες ότι το συγκεκριμένο φεστιβάλ θα σε κάνει περήφανο.
Οπότε ελέγχεις μόνο το κόστος και το αφήνεις στη ησυχία του.
Δε με απασχολούν οι τυχόν δικαιολογήσεις.
Ούτε για την αλλαγή του χώρου, ούτε για την απομάκρυνση (;) Μουγγολιά.
Ούτε για άλλοθι σε υγειονομικές δυσκολίες, ή οικονομίες κλίμακας,
Κι άλλες φορές υπήρξαν περιορισμένα οικονομικά, αλλά το επίπεδο ποιότητας δεν έπεφτε ποτέ.
Θέλεις να σου πω ποιο είναι το πρόβλημα;
Σε κάθε δουλειά, θεσμό, δράση πρέπει να υπάρχει ο φύλακας του πυρήνα του.
Αυτός που έχει γνώση και αίσθηση της ιστορίας και της συνέχειας.
Αυτός που γνωρίζει σε βάθος τη «συνταγή» και που μπορεί να δημιουργήσει εύγευστες παραλλαγές της.
Και που στην πορεία οφείλει να προετοιμάσει τη συνέχεια, ώστε να διατηρηθεί η παράδοση και η ποιότητα.
Επαναλαμβάνω για τρίτη φορά: δεν υποτιμώ τους καλλιτέχνες που συμμετέχουν φέτος.
Αναφέρομαι στο μείγμα του δημιουργήθηκε.
Και μια ειδική αναφορά στην εκδήλωση για το Θάνο Μικρούτσικο.
Μουσικολόγος δεν είμαι. Ούτε Jazzολόγος!
Αλλά η σπουδαία αυτή εκδήλωση, δεν έχει θέση σε αυτό το θεσμό.
Πως να το κάνουμε;
Επίσης δεν είμαι και απέναντι από τη Δημοτική Αρχή.
Σέβομαι και εκτιμώ το έργο της σε πολλούς τομείς,
Γιατί αν ήμουν θα έλεγα διάφορα για τον τρόπο κομματικής ισοπέδωσης και για αλλεργία σε ότι δεν μπορούμε να ελέγξουμε και διάφορα συναφή.
Αλλά έχω φτάσει σε ένα στάδιο που ούτε να εργαλειοποιώ ενδιαφέρομαι, ούτε με απασχολούν οι πολιτικάντικες δικαιολογίες.
Επίσης δεν μπορώ παρά να απευθύνω και ένα ερώτημα σε όσους γράφουν για τον πολιτισμό σε αυτή την πόλη.
Μόνο εγώ ενοχλούμαι με την σφαλιάρα στο θεσμό αυτό;
Μόνο εγώ δεν καταπίνω αμάσητα τα δελτία τύπου με τις τραβηγμένες από τα μαλλιά εξυπνάδες αιτιολόγησης;
Που στο κάτω κάτω, ούτε δημοσιογράφος είμαι, ούτε ενδιαφερόμενος.
Και δε μιλάω για τα παιδιά των site, αλλά για τους 5-6 που ασχολούνται σοβαρά και συστηματικά με το πολιτιστικό ρεπορτάζ.
Το έργο αυτό σε παραλλαγές το έχω ζήσει και στο Διεθνές Φεστιβάλ Πάτρας.
Που κάποιος κάποτε για να δικαιολογήσει τον προσδιορισμό «Διεθνές» μας είπε ότι υπάρχει σε μια κομπανία ένας Μαροκινός που παίζει τουμπερλέκι!
Και εν τω μεταξύ ο θεσμός έφθινε ολοένα.,
ΥΓ Πριν το στείλω στον Μιχάλη, σκέφτηκα μήπως είναι εκτός τόπου και χρόνου το κείμενο αυτό.
Μήπως δηλαδή δεν έχει κανένα νόημα η διατύπωση απόψεων για την απώλεια της ταυτότητας των πραγμάτων, τη στιγμή που τόσο κρισιμότερα πράγματα απασχολούν την επικαιρότητα.
Γλυκά Νερά, Dior, πιστοποιητικά εμβολιασμού, Μόνικα…
Δεν πειράζει, όμως.
Άλλωστε σπάνια επιλέγω εγώ τα θέματά μου.
Συνήθως, μου επιτίθονται αυτά.
*Οι απόψεις ενυπόγραφων άρθρων εκφράζουν τον συντάκτη τους και δεν αποτελούν θέση της εφημερίδας
