Τη βέσπα ή τη λατρεύεις ή τη μισείς. Δεν υπάρχει μέση λύση. Η ιστορία της κρατάει πολλά χρόνια και είναι άκρως συναρπαστική. Είναι μια… κυρία 75 ετών που διατηρεί τη φρεσκάδα και τη φινέτσα της. Από το τέλος του Β’ Παγκοσµίου Πολέµου ακόμη και σήμερα βλέποντας μια βέσπα το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι: Ανεξαρτησία, ζωντάνια, σιγουριά και ελευθερία! Όταν ο Πιάτζιο είδε το νέο πρωτότυπο, ονόµατι ΜΡ6, και άκουσε τη µηχανή του, αναφώνησε: «Αυτό μοιάζει µε σφήκα», και έτσι το όνοµα έµεινε (VESPA). Τώρα αναρωτιόμαστε τί μπορεί να έλεγαν οι δημιουργοί της, αν έβλεπαν το ταλέντο και τη δεξιοτεχνία του 59χρονου Ηλία Σταυρόπουλου. Γιατί γι’ αυτούς που αγαπούν τη βέσπα στην Πάτρα, υπάρχει ένας άνθρωπος στα χέρια του οποίου ακόμα και τα παλιοσίδερα παίρνουν πνοή!
ΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΜΠΑΛΑΦΟΥΤΗ
Τα «μαγικά» του χέρια
Ξεκίνησε να ασχολείται ώς βοηθός μάστορα από τα τέλη του 1975. Ώς επαγγελματίας όπως λέει ο ίδιος ξεκίνησε την 1η Αυγούστου του 1984. Αν και σίγουρα ο κ. Ηλίας και τα μαγικά του χέρια γεννήθηκαν επαγγελματίες και αυτό το καταλαβαίνει κανείς από το αποτέλεσμα. Όπως λέει, η ίδια η ζωή τον οδήγησε και ασχολήθηκε με τη βέσπα, η οποία, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του.
Η πρώτη ερώτηση που μου ήρθε στο μυαλό όταν τον συνάντησα είναι τί κάνει ακριβώς στο συνεργείο του που το κάνει μοναδικό και ξεχωριστό. Ο ίδιος μου απάντησε με αφοπλιστική ειλικρίνεια ότι παίρνει ένα «ρημάδι» και το μετατρέπει σε βέσπα για να κυκλοφορεί στο δρόμο. «Μπορεί να μου φέρουν μια βέσπα του ’55, και ακόμη κι αν είναι στη χειρότερη κατάσταση, με τα μέσα που υπάρχουν, όλα φτιάχνονται και επισκευάζονται. Μπορώ να την κάνω να «πετάει!». Αυτό που τον εξιτάρει είναι ότι παίρνει ένα άψυχο κουφάρι στα χέρια του και του δίνει ζωή! Όταν τον ρώτησα τί αγαπά περισσότερο, μου απάντησε: «Τη βέσπα και τις γυναίκες μου»! Είναι όπως λέει ο ίδιος με περηφάνια και καμάρι, ο μοναδικός στην Ευρώπη και όχι μόνο στην Ελλάδα, που παίρνει το σκελετό, το κουφάρι μιας βέσπας από το μηδέν και μπορεί να την επισκευάσει από το Α ως το Ω. Αν με ρωτάτε, η επιτυχία του είναι ότι δεν βλέπει την δουλειά του ώς επάγγελμα αλλά ώς χόμπι. Αυτό ξέρει να κάνει και δίνει ακόμη και την ψυχή του για να μείνει ο πελάτης ευχαριστημένος.
Εκδρομές και εμπειρίες
Ήταν ο ίδιος που δημιούργησε με πολλή αγάπη και μεράκι το Vespa club Αχαΐας. Ένας από τους ιδρυτές και εμπνευστής. Βόλτες, εκδρομές και ταξίδια με την αγαπημένη του, παρέα με φίλους, με τη σύζυγο, σε παγκόσμιες συναντήσεις στο εξωτερικό, Τορίνο, Σαν Μαρίνο αλλά και στην Αυστρία. Κι αν σας έρχεται στο μυαλό η ερώτηση: Όλα αυτά με μια βέσπα; Που βάζετε τις αποσκευές σας; Και πώς αντέχετε τόσες ώρες οδήγηση; Μου απαντά με χιούμορ: «Αν αντέχει ο κ…. σου όλα γίνονται!».
Πελατεία απ’ όλη την Ελλάδα
Στο συνεργείο του μπορεί κάποιος να ανανεώσει τη βέσπα του, να την ξηλώσει και να τη φτιάξει από την αρχή.
Από λαμαρινοδουλειά, βαφή, επισκευές, αναβαθμίσεις και ότι αγαπά η ψυχή του πελάτη. Τα πάντα εξαρτώνται από το ποσό που θέλει κάποιος να διαθέσει, γιατί ο κ. Ηλίας ότι και αν του ζητήσετε το μόνο σίγουρο είναι ότι θα το κάνει. Τον επισκέπτονται από όλη την Ελλάδα. Ο πιο μακρινός του πελάτης είναι από τη Θεσσαλονίκη. Έρχονται από Αθήνα, Ιθάκη και όλες τις γωνιές της Ελλάδας, όπου υπάρχουν μερακλήδες που αγαπούν τη βέσπα.
Όσο για το κόστος; Περί ορέξεως… λαχανοντολμάδες όπως λέει ο ίδιος χιουμοριστικά. Οι τιμές κυμαίνονται από 500 έως 5.000 ευρώ.
Και κάπως έτσι αγαπημένη του διαδικασία ξεκινά: Ξηλώνει το μηχανάκι, πάει για αμμοβολή, θα το τρίψει, θα το καθαρίσει, θα περαστεί αστάρι, θα κάνει τα στοκαρίσματα και τα τριψίματα. Η μόνη στιγμή που θα φύγει από τα χέρια του και θα αποχωριστεί την αγαπημένη του είναι για να πάει στο φούρνο που θα μπει το τελικό χρώμα. Πρόσφατα όπως λέει με καμάρι έφτιαξε μια κυρία του ’67.
Η δική του, ήταν η πιο… όμορφη
«Αγαπώ τα πάντα σε αυτή τα δουλειά, είναι αγάπη, είναι κουλτούρα για ‘μένα. Δε γέρασα, μεγάλωσα και αυτό το αντικείμενο δε θα το παρατούσα ποτέ Δυστυχώς ο Ηλίας junior (εγγόνι) δε προλαβαίνει να του δείξω τη δουλειά. Αν και θα το ήθελα πολύ. Έχω δυο κόρες και πάω για το τρίτο εγγονάκι. Είχα κάνει πρόταση στην κόρη μου όταν ήταν ακόμα μικρή να συνεχίσει. Δε το ήθελε όμως. Το παράπονό μου είναι ότι δεν υπάρχουν πλέον μάστορες που να αγαπούν και να ξέρουν τη δουλειά. Χαίρομαι να βλέπω όμορφες βέσπες στο δρόμο, καλοφτιαγμένες και περιποιημένες ανεξαρτήτως αν τις έφτιαξα εγώ ή κάποιος συνάδελφος. Παρατηρώντας τη δική του «αγαπημένη» P200E ’81, παρατηρούμε δεκάδες αυτοκόλλητα από μέρη που έχει επισκεφθεί, τοποθετημένες σαν παράσημα! Ενώ όταν φθάνει η ώρα να μας τη γνωρίσει μας λέει με χαρά πως έχει βραβευτεί σε διαγωνισμούς για όλο το «πακέτο»! Στα καλλιστεία φυσικά γιατί ήταν η πιο όμορφη… αλλά και στη δεξιοτεχνία και τη βραδυπορία.
Το μόνο σίγουρο είναι πως ο κυρ Ηλίας είναι μια ταξιδιάρα ψυχή, που δε θα σταματήσει ποτέ να «καβαλάει» τη βέσπα του και να ταξιδεύει!
