Η πατρινή ηθοποιός που ζει και εργάζεται στο Λιντς της Αγγλίας επιστρέφει στη γενέτειρά της και μιλάει στον «Κ» για την παράσταση «Leopold».
ΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΜΠΑΛΑΦΟΥΤΗ
mimibalafouti@gmail.com
Η πατρινή ηθοποιός Νικολέττα Θωμά έρχεται επιτέλους στο θέατρο Act με την παράσταση «Leopold ή κόβοντας τα δάχτυλα του κοινού» του Θανάση Τριαρίδη, από 1η Απριλίου έως και 16 Απριλίου στις 21:15, κάθε Σάββατο και Κυριακή. Η Λ (Νικολέττα Θωμά) μας προσκαλεί σε αυτή την διαφορετική συνεδρία ομαδικής ψυχανάλυσης κι εμείς απομένει να την αποδεχτούμε…
Κι αν αναρωτιέστε για το θέμα, αυτό θα είναι η ζωή του Λεοπόλδου Β’, βασιλιά του Βελγίου και ιδιοκτήτη του Κονγκό.
Η Νικολέττα Θωμά πέρα από ταλαντούχα, δημιουργική και ζωντανή παρουσία είναι ηθοποιός και δασκάλα υποκριτικής. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Πάτρα, σπούδασε υποκριτική στην Αθήνα όπου έπαιξε σε πολλές θεατρικές παραστάσεις. Από το 2013, μετακόμισε στη Γλασκώβη. Το ντεμπούτο της στο Ηνωμένο Βασίλειο ήταν στο Φεστιβάλ Fringe του Εδιμβούργου με το “Sleeping Soldiers” της Meghan Crosby και έκτοτε οι ερμηνείες της περιλαμβάνουν: “Shortcuts” της Mona Bozdog, “Lost in Transition” της Mona Bozdog, μια παράσταση που κέρδισε το βραβείο αυτοψίας The Arches και Summerhall και στη συνέχεια εμφανίστηκε στο φεστιβάλ Fringe του Εδιμβούργου και στο “Once Crazy Twice Removed” της Melanie Combe. Το 2016 μετακόμισε στη Νέα Υόρκη για δύο χρόνια και εργάστηκε με το Times Square Arts Center ως ηθοποιός στο “Edgar Lee Master’s Spoon River Anthology” του Charles Aidman και στο “Twelve Angry Women” του Sherman L Sergel.
Τώρα ζει στο Λιντς του Ηνωμένου Βασιλείου, όπου διδάσκει υποκριτική και θέατρο και εργάζεται ως ηθοποιός, με τελευταία παράσταση τις ” Βάκχες” του Ευριπίδη το 2019. Όπως καταλαβαίνετε ο αριθμός των παραστάσεων είναι περιορισμένος τουλάχιστον όμως μας δίνεται η ευκαιρία να την απολαύσουμε από κοντά μαζί με δυο Πατρινούς ηθοποιούς.
Γιατί αποφασίσατε να διασκευάσετε και να σκηνοθετήσετε την συγκεκριμένη παράσταση;
Η αλήθεια είναι ότι είμαι μεγάλη θαυμάστρια των θεατρικών έργων του Θανάση Τριαρίδη και αυτό το συγκεκριμένο έργο με συγκίνησε από την πρώτη ανάγνωση και μου γέννησε την ανάγκη να πω αυτή την ιστορία. To Leopold, με αφορμή την ιστορία του Λεοπόλδου Β’, βασιλιά του Βελγίου, δίνει φωνή στους «ανώνυμους» ανθρώπους πάνω στις ζωές των οποίων χτίστηκε ο πολιτισμός που απολαμβάνουμε σήμερα. Η ιστορία λέει ότι ο Λεοπόλδος έφερε το καουτσούκ από την Αφρική και ότι ο Περικλής έφτιαξε τον Παρθενώνα. Πώς όμως έγιναν αυτά τα επιτεύγματα; Με πολλές «παράπελευρες απώλειες». Είναι καιρός να διαβάσουμε την ιστορία από τη ματιά αυτών των αφανών ηρώων του πολιτισμού μας.
Κατά τη διάρκεια της παράστασης έχετε άμεση επαφή με το κοινό; Είναι μια διαδραστική παράσταση;
Ναι, από την αρχή της παράστασης σπάει ο αόρατος τέταρτος τοίχος και ο θεατής βρίσκεται προ των ευθυνών του. Ο χαρακτήρας που υποδύομαι εγώ, η Λ, καλεί τους θεατές να την ακολουθήσουν και τους υπόσχεται μια εμπειρία που θα αλλάξει τη ζωή τους για πάντα, που δε θα την ξεχάσουν ποτέ. Την εξέλιξη αυτής της υπόσχεσης θα τη δείτε στο θέατρο.
Ποιο είναι το μήνυμα του έργου που σας αγγίζει περισσότερο;
Πράγματι, το έργο μιλάει για την ατομική και συλλογική ευθύνη, για την εξουσία και την κατάχρησή της, για την ιστορική αλήθεια και την αθέατη όψη της. Αυτό όμως που αγγίζει μια ευαίσθητη μου χορδή είναι το αίσθημα δικαίου που διαπερνά το έργο. Επιτρέπεται να μην αντιδρούμε στην αδικία; Επιτρέπεται στους καιρούς που ζούμε να είμαστε απλά θεατές;
Θα λέγατε ότι είναι ένα έργο εύπεπτο;
Δε θα το χαρακτήριζα εύπεπτο αλλά πηγαίο, καίριο και ευθύβολο. Είναι ένα έργο που φιλοδοξεί να μας βγάλει από τη ζώνη άνεσής μας. Να μας καλέσει να λογοδοτήσουμε, όχι μόνο για ό,τι συνέβη κάποτε, αλλά και για ό,τι θα συμβεί – ή συμβαίνει ήδη – γιατί δεν αντιδράσαμε, γιατί δεν αντιδρούμε ποτέ.
Έχετε ζήσει και στο εξωτερικό και αναρωτιέμαι πόσο διαφορετικό είναι το κοινό εκεί
Το κοινό είναι διαφορετικό σε κάθε παράσταση και αυτή είναι η ομορφιά του θεάτρου, ότι δημιουργεί μια μοναδική εμπειρία κάθε βραδιά. Για να απαντήσω στην ερώτησή σας, ζώντας και κάνοντας θέατρο στο εξωτερικό ανοίγεις την τέχνη σου σε ανθρώπους από διαφορετικές κουλτούρες, εθνότητες, φυλές κλπ και μαθαίνεις ότι τα ανθρώπινα «βάσανα» που αποκαλύπτει το θέατρο είναι κοινά.
Πόση σημασία έχει ο ηθοποιός να είναι ελεύθερος επί σκηνής για να μπορεί να δημιουργεί χωρίς περιορισμούς;
Όντως η δημιουργία τέχνης προϋποθέτει την ελευθερία έκφρασης και δεν υπόκειται σε περιορισμούς αλλά σε κανόνες. Τους κανόνες του θεάτρου που θέλουν το θεατή συμμέτοχο επί ίσοις όροις στο παιχνίδι που γίνεται επί σκηνής. Αυτή λοιπόν η ελευθερία του ηθοποιού συνεπάγεται και μια ουσιαστική ευθύνη απέναντι στο κοινό.
Για να θεωρήσετε ότι μετά το πέρας της παράστασης έχετε «πετύχει», τι λαμβάνετε υπ’ όψιν σας;
Το χειροκρότημα όταν είναι πηγαίο είναι μεγάλη ανταμοιβή για όποιον εκτίθεται. Νομίζω επιτυχία για τη παράσταση αυτή θα είναι αν έστω και ένας θεατής φεύγοντας έχει μετακινηθεί λίγο από τη θέση του ή έστω έχει αμφισβητήσει λίγο τη βεβαιότητά του.
Η ταυτότητα της παράστασης
Ο Λεοπόλδος, βασιλιάς του Βελγίου και ιδρυτή, «ιδιοκτήτη» του Κονγκό ήθελε να μεγιστοποιήσει την παραγωγή ΚΑΟΥΤΣΟΥΚ στο Κονγκό. Για να επιτύχει το στόχο του, επέβαλλε αυστηρές τιμωρίες με πιο συνηθισμένη να κόβει το χέρι των ιθαγενών του Κονγκό. Πολλά μαύρα χέρια κόπηκαν. Μας αφορά όμως πόσα ήταν; Ή αρκεί που σήμερα όλοι μπορούμε να κάνουμε ποδήλατο, να οδηγούμε αυτοκίνητα, να πετάμε με αεροπλάνα χάρη στο ΚΑΟΥΤΣΟΥΚ του Λεοπόλδου μας; Μήπως τελικά οφείλουμε τον “πολιτισμό” μας στον Λεοπόλδο;
Διασκευή-Σκηνοθεσία: Νικολέττα Θωμά
Φωτισμοί: Ιωάννης Αναστασόπουλος
Γραφιστική επιμέλεια: Κατερίνα Νίκα
Παραγωγή: Dominus Productions
Παίζουν: Νικολέττα Θωμά, Δώρα Τσάγκα, Γιάννης Τσάκωνας
