ΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΜΠΑΛΑΦΟΥΤΗ
Ηθοποιός από «κούνια» η πολυτάλαντη Έφη Κεραμιδά ,έχοντας στο βιογραφικό της πολλές επιτυχημένες παιδικές παραστάσεις και όχι μόνο εξελίσσεται με την πάροδο των χρόνων έχοντας πάντα ως γνώμονα την αγάπη της για το θέατρο. Μητέρα τριών παιδιών στην εφηβεία, δεν επαναπαύεται ποτέ, βρίσκει πάντα τρόπους να ξετυλίγει το ταλέντο της και να μεταλαμπαδεύει τις γνώσεις της στους μαθητές της. Άλλωστε γι’ αυτό την αγαπούν και ξεχωρίζει σε όλες τις παραστάσεις που παίζει ή σκηνοθετεί με τελευταίο παράδειγμα τα «Επείγοντα περιστατικά» που κατενθουσίασαν το κοινό!
Πότε και πως προέκυψε η αγάπη για το θέατρο;
Από 5 χρόνων με θυμάμαι κολλημένη στην πολυθρόνα μπροστά στην τηλεόραση του 80’ που τότε ήταν εξαιρετική να παρακολουθώ όλες εκείνες τις ασπρόμαυρες Χολιγουντιανές και Ελληνικές ταινίες, μετά έτρεχα στο δωμάτιο μου και τις ξαναέπαιζα μόνη μου τραγουδώντας και χορεύοντας. Αλλά δε μου έφτανε αυτό. Επέβαλλα και στις φίλες μου να παίξουμε με τις Μπάρμπι τα σενάρια των ταινιών αλλά ή και μεταξύ μας, αυτό ήταν για μένα το καλύτερο παιχνίδι και φυσικά παραμένει να είναι, νομίζω κάνω ακόμα το ίδιο πράγμα, λίγο διαφορετικά, απλά τώρα πληρώνομαι κιόλας.
Μαμά, σκηνοθέτης, ηθοποιός, και το τελευταίο χρονικό διάστημα και φοιτήτρια στο τμήμα Θεατρικών σπουδών της Πάτρας. Τελικά υπάρχει χρόνος για όλα;
Υπάρχει δεν υπάρχει εγώ δε σταματώ να προσπαθώ να κάνω όσα πιο πολλά μπορώ, πότε δίνοντας βάρος στο ένα και πότε στο άλλο, λειτουργώντας ενστικτωδώς. Αν έχεις ανοιχτές κεραίες και ακούς τους άλλους και τον εαυτό σου, ξέρεις πως πρέπει να διαχειριστείς το χρόνο σου. Εξάλλου άνθρωποι είμαστε, δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα τέλεια. Αξίζει όμως να τα τολμάμε και να δίνουμε όλο μας το είναι, από το να μην τα ζούμε καθόλου.
Πιστεύετε ότι η μάθηση εφ όρου ζωής σας βοηθά να μη γερνάτε έστω «πνευματικά»;
Όσο ζεις μαθαίνεις λένε. Θες δε θες η ζωή η ίδια σε διδάσκει. Κι αν έχεις και την όρεξη από μόνος σου να κυνηγάς την γνώση είτε διαβάζοντας είτε σπουδάζοντας κάτι ακόμα, τότε το μυαλό σου «γυμνάζεται» περισσότερο και σίγουρα πνευματικά ανανεώνεις την οπτική σου απέναντι στην ανθρωπότητα και την φύση και σου ανοίγονται νέοι πνευματικοί ορίζοντες.
Πιστεύετε ότι με αυτό τον τρόπο δίνετε ένα καλό παράδειγμα στους νέους ανθρώπους και στα δικά σας παιδιά να διεκδικούν και να κυνηγούν τα όνειρα τους;
Ε ναι. Ειδικά τα παιδιά μου βλέποντας τη μητέρα τους, παρ’ όλες τις δυσκολίες της ζωής και της ηλικίας, να θέτει τέτοιους στόχους και να τους πραγματοποιεί, ενδυναμώνουν πρώτα απ’ όλα την εμπιστοσύνη τους στον εαυτό τους γιατί αυτομάτως σκέφτονται «αφού τα κατάφερε η μαμά μπορώ κι εγώ». Και φυσικά συνειδητοποιούν ότι ποτέ δεν είναι αργά για τίποτα.
Σκηνοθετήσατε την θεατρική ομάδα του Συλλόγου «Πύλη Πολιτισμού εν Πάτραις» σε ένα ολοκαίνουργιο δικό σας έργο. Πώς εμπνευστήκατε τα «Επείγοντα περιστατικά»;
Είμαι χρόνια σκηνοθέτης αυτής της ομάδας που πλέον αποτελεί «οικογένεια». Οπότε τους ξέρω πολύ καλά. Φέτος όμως είχαμε νέα μέλη και γίναμε 24! Ψάχνοντας λοιπόν για έργο απηύδησα γιατί δεν έβρισκα με 24 ρόλους και είπα μέσα μου «θα γράψω εγώ ένα να τελειώνουμε». Κι έτσι έγινε. Διάλεξα έναν χώρο, τον χώρο μιας ιδιωτικής κλινικής(δεν ξέρω γιατί, μη με ρωτάς) κι έχοντας τα πρόσωπα στο μυαλό μου τα φαντάστηκα να περιφέρονται σε αυτόν τον χώρο ο καθένας με μια ιδιότητα. Κι αυτό ήταν. Ένα ολόκληρο έργο παίχτηκε στα μάτια μου και το κατέγραψα.
Υπάρχει κάποια παράσταση, κάποιος ρόλος, κάποια συνεργασία που πάντα θα θυμάστε και για ποιο λόγο;
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω ρόλο γιατί τους αγαπώ πάντα όλους. Ούτε παραστάσεις για τον ίδιο λόγο. Όμως όσον αφορά συνεργασίες μπορώ να πω ότι η επαφή μου με τον σκηνοθέτη Κ. Τσιάνο στην «Τρισεύγενη» που ανέβηκε στο ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας ήταν έντονη και με εξέλιξε σαν ηθοποιό. Επίσης δε μπορώ να ξεχάσω την ηρεμία και την σιγουριά που με έναν μαγικό τρόπο μου μετέδιδε η σκηνοθέτης Ιόλη Ανδρεάδη στο «Μαμά» και τέλος την συνεργασία μου με τον Διονύση Βούλτσο στην «κυρία Μαργαρίτα» που ανέβηκε πέρσι στο θέατρο Λιθογραφείον γιατί ήταν μια συνάντηση με 2 αγαπημένες φίλες ηθοποιούς την Κατερίνα Κολυροπούλου και την Ιωάννα Στεφανάτου, όπου αφιερώσαμε μαζί με τον Διονύση 2 μήνες καθημερινής έρευνας και πειραματισμών ζώντας μοναδικές ψυχικές και πνευματικές εμπειρίες μαζί.
Ποια είναι η δική σας ανταμοιβή μετά από κάθε παράσταση;
Μια γλυκιά ανακούφιση, . ένα συναίσθημα παρόμοιο με εκείνο μετά από μια κυοφορία και τον τοκετό της.
Πως θα περιγράφατε την σχέση σας με τα παιδιά, έχοντας στο ενεργητικό σας πολλές θεατρικές παιδικές παραστάσεις, αλλά και την εμπειρία σας ως δασκάλα υποκριτικής;
Έχω κάνει πολύ παιδικό θέατρο. Νομίζω ότι η επικοινωνία μου με τα παιδιά είναι πολύ δυνατή κι ευχάριστη. Εισπράττω πολύ αγάπη από αυτά κι ενθουσιασμό και αυτό με ικανοποιεί πολύ. Έχω ανεβάσει με επιτυχία και πολλές θεατρικές παραστάσεις με παιδιά ηθοποιούς κι έχουμε περάσει υπέροχα. Τώρα διδάσκω στα ΙΕΚ ΔΕΛΤΑ υποκριτική σε νεαρά άτομα και στόχος μου πάντα είναι να μάθω εγώ πρώτα από αυτά την «γλώσσα» τους και με τη σειρά μου να τους εμπνεύσω πάθος κι αγάπη για το θέατρο.
Τα παιδιά σας έρχονται να σας παρακολουθήσουν στο θέατρο;
Φυσικά κι έρχονται. Είναι οι μεγαλύτεροι θαυμαστές μου. Χαίρονται πολύ για μένα και με στηρίζουν όπως κι εγώ αυτά. Κάθε γονιός θα έπρεπε να πηγαίνει τα παιδιά του στο θέατρο γιατί είναι ο πιο δυνατός κι αποτελεσματικός τρόπος να διδαχτούν και να πάρουν μηνύματα για την ζωή.
Πως σας φαίνεται η θεατρική σκηνή της Πάτρας; Δίνονται ευκαιρίες σε νέους ανθρώπους;
Τα θέατρα στην Πάτρα με μετακλήσεις παραστάσεων και δικές τους παραγωγές αλλά και παιδικές παραστάσεις τροφοδοτούν σε ένα καλό επίπεδο το θεατρικό κοινό της Πάτρας. Βέβαια η ζήτηση επαγγελματιών νέων ηθοποιών δεν είναι τόσο μεγάλη. Παρατηρείται περισσότερο μια τάση να κινείται στην Πάτρα το ερασιτεχνικό θέατρο, το οποίο στην πλειοψηφία του λειτουργεί σε υψηλό καλλιτεχνικό επίπεδο.
Λάβατε μέρος σε διαγωνισμό πρωτότυπου θεατρικού μονολόγου κι ερμηνείας. Πως πήρατε αυτή την απόφαση;
Ο Πατρινός Άρης Ζησιμάτος, έγραψε έναν πολύ ωραίο θεατρικό μονόλογο για να λάβει μέρος στον διαγωνισμό αυτό και αναζητούσε μια ηθοποιό. Μου έγινε η πρόταση και μετά χαράς δέχτηκα και κυρίως γιατί είναι κάτι που δεν έχω ξανακάνει.
Αν αύριο το πρωί είχατε την δυνατότητα να σκηνοθετήσετε μια θεατρική παράσταση η ακόμα και να πρωταγωνιστήσετε, ποια παράσταση θα ήταν αυτή;
Θα ήταν το πολύ δυνατό έργο «χοντροί άντρες με φούστα» του Σίλβερ Νίκι που συνδυάζει όλα αυτά που αγαπώ στο θέατρο. Πρόσωπα που κινούνται σε συνθήκες κωμικοτραγικά παράλογες σε έναν ήδη υπαρκτό και παράλογο κόσμο καταργώντας τα όρια ανάμεσα στο κωμικό και το δραματικό με «ακραίους» τρόπους.
