Συνέντευξη στην Ελένη Μασσαρά
Η 22χρονη Μυρτώ Νταβρή είναι μια νεαρή μπαλαρίνα με καταγωγή από την Άρτα – από την μεριά του μπαμπά της – και μαμά από τα Καλάβρυτα. Μπορεί να γεννήθηκε στην Άρτα, όμως αργότερα μετά την αποστράτευση του πατέρα της, γνώρισε και αγάπησε την Πάτρα, όπου και ζει μέχρι σήμερα. Η 22χρονη Μυρτώ μιλάει στον «Κόσμο» για το όνειρο ζωής της που ξεκίνησε σε ηλικία μόλις 3,5 ετών και παρέμεινε ζωντανό στο πέρασμα του χρόνου.
Πως ανακάλυψες αυτό που ήθελες να ακολουθήσεις μεγαλώνοντας;
Ήταν μια τυχαία ημέρα στο σπίτι με τη μητέρα μου βλέποντας τηλεόραση. Το κανάλι έδειχνε το έργο της «Ωραίας Κοιμωμένης» από το μπαλέτο Marinsky. Εκείνη την στιγμή είπα στην μητέρα μου, «εγώ αυτό θέλω να κάνω». Δεν πέρασε καιρός που ξεκίνησα από εκείνη την ημέρα τα πρώτα μου μαθήματα μπαλέτου στη Λάρισα. Με την εγκατάστασή μας αργότερα στην Πάτρα, συνέχισα τα μαθήματα εδώ. Όσο γνώριζα περισσότερα για το μπαλέτο, τόσο περισσότερο με γοήτευε και το ήθελα πιο πολύ.
Ο χορός και η μουσική υπήρχαν από πάντα στο σπίτι σας;
Από μικρή που ήμουν, παρέα με τα αδέρφια μου, θυμάμαι να κυριαρχεί στο σπίτι, η κλασσική μουσική. Ήταν τα πρώτα μου μουσικά ερεθίσματα. Από όταν ξεκίνησα τα μαθήματα κι όσο περνούσε ο καιρός, ανέβαινα συνεχώς επίπεδο, τόσο μουσικά, όσο και χορευτικά. Παρακολουθούσα το σύστημα Βαγκανόβα στα μαθήματά μου.
Είσαι πάντα σίγουρη ότι ήθελες να ασχοληθείς μόνο με το μπαλέτο;
Ο χορός για εμένα δεν σταμάτησε ποτέ. Ανήκα σε εκείνα τα παιδιά που δεν ήθελαν να δώσουν εξετάσεις για κάποια Σχολή. Ήξερα τι ήθελα να κάνω και επιθυμούσα να αφοσιωθώ σε αυτό. Όλα τα χρόνια μέχρι και που ενηλικιώθηκα, έκανα μαθήματα αλλά και σεμινάρια μπαλέτου. Είμαι ένα άτομο που λατρεύει την προπόνηση και καθημερινά ανυπομονούσα για το επόμενο μάθημα μου στο μπαλέτο. Παρά την κούραση που μπορεί να ένιωθα ή τον πόνο, δεν χανόταν η όρεξη μου για το μπαλέτο. Δούλευα σκληρά και ήμουν πάντα αφοσιωμένη σ’ αυτό. Ήταν το μοναδικό πράγμα που ήθελα να κάνω. Για αυτό και κάθε φορά, σε κάθε επόμενο μάθημα, επιζητούσα να γίνομαι όλο και καλύτερη.
Οι σπουδές στα λογιστικά πως προέκυψαν;
Ζούμε σε μια χώρα, όπου ακόμη και αν έχεις αποφασίσει αυτό που θέλεις να κάνεις στη ζωή σου πρέπει να σπουδάσεις κάτι που θα σε εξασφαλίσει οικονομικά. Ο χορός αποτελούσε και εξακολουθεί να αποτελεί έναν κλάδο στην Ελλάδα όπου δεν μπορείς να κάνεις καριέρα. Εκτός βέβαια κι αν έχεις κάποιες διασυνδέσεις στη Λυρική ή αν είσαι ήδη μέλος. Αρχικά έδωσα εξετάσεις για την Λογιστική και Χρηματοοικονομική Σχολή στο ΤΕΙ Δυτικής Ελλάδας, στο Μεσολόγγι. Μια Σχολή που ποτέ δεν μου άρεσε, αλλά κατάφερα να ολοκληρώσω την τετραετή φοίτηση μου εκεί, «χρωστώντας» λίγα μόλις μαθήματα για το πτυχίο μου. Νωρίτερα, είχα δώσει εξετάσεις στο Υπουργείο όπου και πέρασα στην Ανώτατη Επαγγελματική Σχολή Χορού της Μαρίας Χατζημιχάλη στην Αθήνα. Οι σπουδές μου όμως στα λογιστικά με έκαναν να «παγώσω» κατά δύο έτη την φοίτηση μου στη Σχολή χορού και να ξεκινήσω και πάλι από φέτος να ασχολούμαι μ’ αυτό που αγαπώ και θέλω από πολύ μικρή.
Ποια η θέση των γονιών σου σε αυτό που επέλεξες;
Οι γονείς μου δεν με σταμάτησαν από το να κάνω πράξη αυτό που μου άρεσε. Απεναντίας, έχω την στήριξή τους όλα αυτά τα χρόνια. Τόσο σε εμένα, ως βενιαμίν της οικογένειας, όσο και στα αδέρφια μου, οι γονείς μας, μας έμαθαν να στηριζόμαστε στα πόδια μας και να προσπαθούμε για το καλύτερο. Όπως κι όσο μπορούσαν ήταν δίπλα μας κάθε στιγμή, ακόμα και σε πολύ δύσκολες – για εκείνους – περιόδους. Από τη στιγμή που λες «θέλω να κάνω αυτό και μόνο», πρέπει να αφοσιωθείς και να δώσεις τον καλύτερό σου εαυτό.
Η καραντίνα πως σε επηρέασε;
Μπορώ να πω, πως με κράτησε πίσω. Είχα δυνατότητα κατά τη διάρκεια της καραντίνας να πάρω το πτυχίο μου από την σχολή της Βαγκάνοβα. Όμως, εν μέσω πανδημίας και με τον τρόπο που θα διεξάγονταν οι εξετάσεις, δεν το θεώρησα σωστό και αρνήθηκα.
Πως σκέφτεσαι το μέλλον;
Υπάρχει μια αβεβαιότητα για το μέλλον. Κάτω από τη σκιά της πανδημίας, δεν είμαι σίγουρη πώς θα προχωρήσει όλο αυτό. Άγνωστες οι συνθήκες που θα επικρατούν από τώρα και για τα επόμενα τρία χρόνια μετά το πέρας της σχολής. Όμως συνεχίζω.
Ο χορός τι σημαίνει για εσένα;
Ο χορός είναι για εμένα ελευθερία, βαθιά δύναμη και ευαισθησία. Είναι όμως και για γερά στομάχια. Πρέπει να είσαι πνευματικά και σωματικά δυνατός για αυτό. Είναι ένα πολύ πνευματικό «σπορ» το μπαλέτο και απαιτεί πειθαρχία 100%.
