Χωρίς να είναι δική της απόφαση και χωρίς να το έχει σκεφτεί στην ηλικία των 17 ότι θέλει να ασχοληθεί με την διαιτησία, η Αλεξία Σταθοπούλου όχι μόνο μετά από 6 χρόνια κατάφερε να κερδίσει τα γήπεδα, αλλά φέτος ανέβηκε κατηγορία και πλέον βρίσκεται στη Γ’ εθνική. Η ίδια μας εξηγεί πώς ξεκίνησε όλο αυτό το ταξίδι για εκείνη καθώς και το ρόλο που παίζει το γήπεδο στη ζωή της.
Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με την διαιτησία;
Όσο κι αν ακουστεί περίεργο, δεν ήταν δική μου απόφαση αλλά του πατέρα μου. Εγω δεν το είχα σκεφτεί καν. Μία μέρα απλά μου ανακοίνωσε ότι θα ασχοληθώ με την διαιτησία. Εγώ το μόνο που έκανα ήταν να ψάξω περαιτέρω πληροφορίες και είχα σκοπό να μετακομίσω και στην Αθήνα για να ασχοληθώ με αυτό. Βέβαια οι συγκυρίες τα έφεραν έτσι που τελικά έμεινα στην Πάτρα και ασχολήθηκα με τα τοπικά.
Ποια ακριβώς είναι η θέση σου και οι αρμοδιότητές σου;
Δεν έχω μπει ποτέ σαν διαιτητής, ωστόσο είμαι βοηθός. Κοιτάω πότε η μπάλα περνάει μέσα και έξω από τον αγωνιστικό χώρο, κάνουμε τις αλλαγές εμείς, ο πρώτος δηλαδή βοηθός κάθε φορά γιατί υπάρχουν δύο και προσέχω τα φάουλ και τα οφσάιντ στην περιοχή μου. Γενικότερα με λίγα λόγια, βοηθάω τον διαιτητή σε κάτι που δεν έχει δει κατά τη διάρκεια του αγώνα. Βέβαια πλέον υπάρχει ενδοεπικοινωνία οπότε μιλάμε συνέχεια και είναι πολύ πιο εύκολο και για το διαιτητή και για τους βοηθούς να ολοκληρωθεί ο αγώνας πιο ομαλά για όλους.
Φέτος ανέβηκες κατηγορία και πλέον είσαι στη Γ εθνική. Πώς αισθάνεσαι γι’ αυτό;
Είμαι πραγματικά πάρα πολύ χαρούμενη, το περίμενα πολύ καιρό. Αφού κάθε φορά έλεγα “εγώ θα θα είμαι υποψήφια” και τελικά δεν ήμουν. Οπότε φέτος ήρθε η σειρά μου και ευτυχώς τα κατάφερα. Η αλήθεια είναι πως μου ήταν αρκετά δύσκολο λόγω των χιλιομέτρων που έπρεπε να αντέξω, αλλά στο τέλος βγήκε και επιτέλους ανέβηκα κατηγορία.
Τι ρόλο παίζει ο αθλητισμός στη ζωή σου;
Με τον αθλητισμό είχα πάρα πολύ καλή σχέση από μικρή ηλικία και κυρίως γύρω 9 με 12 χρονών. Έκανα στίβο και τα πήγαινα πολύ καλά στα 600 μέτρα. Αυτό ήταν το δικό μου άθλημα. Αυτό που δεν μου άρεσε όμως είναι ότι δεν ήταν ομαδικό άθλημα. Έτρεχα μόνη μου και αθλούμουν γενικότερα μόνη μου και ενώ ήμουν πολύ καλή, τελικά τα παράτησα γιατί είμαι πιο πολύ των ομαδικών αθλημάτων τελικά. Φέτος όμως είπα ότι θα ξεκινήσω και πάλι σοβαρά να ασχολούμαι. Πηγαίνω στον ελεύθερο χρόνο μου στο γήπεδο και προπονούμαι και κάνω και την απαραίτητη γυμναστική να αυξήσω την αντοχή μου γιατί είναι κάτι που η διαιτησία χρειάζεται.
Ποιος είναι ο επόμενος στόχος σου στη διαιτησία;
Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο στόχο, απλά να φτάσω στο καλύτερο επίπεδο που μπορώ. Είναι μεγάλη η χαρά μου που κατάφερα να μπω γιατί θέλω την άνοδο, αλλά ξέρω καλά πως θέλει πολύ προσπάθεια για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο οπότε κάνω ένα βήμα τη φορά και όπου καταφέρω να φτάσω.
Πώς κατάφερες να μην σε εμποδίζει το γεγονός πως είσαι αρκετά νέα σε ηλικία;
Η ηλικία μου θεωρώ μόνο εμπόδιο δεν στέκεται, αντιθέτως μάλιστα το θεωρώ προτέρημα. Ξεκίνησα στην ηλικία των 17 και πραγματικά εύχομαι να το είχα κάνει και νωρίτερα. Έχουν περάσει 7 χρόνια από τότε και αν είχα ξεκινήσει από πιο μικρή, θα είχα μπει νωρίτερα και στη Γ’ εθνική που τόσο ήθελα.
Θυμάσαι την πρώτη φορά που βγήκες στο γήπεδο;
Η πρώτη μου φορά ήταν πάρα πολύ αστεία. Δεν ήξερα τι να δείξω, τι να κάνω, αυτο που λέε δηλαδή “δεν ήξερα που παν τα τέσσερα!”. Είχε έρθει και η μητέρα μου προφανώς και γύρω της ήταν κάποιοι άλλοι γονεις οι οποίοι έλεγαν “Αχ τώρα πώς θα φωνάξουμε στο κορίτσι” και τους απαντούσε “φωνάξτε δεν πειράζει, εγώ είμαι η μητέρα της” και γενικότερα κάνανε αστεία όλοι μαζί. Εκείνη την ημέρα έκανα δέκα λάθη αλλά δεν μου είπε κανείς τίποτα γιατί επικρατούσε αυτό το κλίμα. Όταν γύρισα εκείνο το βράδυ στο σπίτι ρώτησα τον πατέρα μου “δεν έχω καταλάβει γιατί θες να φωνάζουν και να βρίζουν το παιδί σου”, αλλα όσο περνούσε ο καιρός μπήκα στο κλίμα και συνέχισα.
Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισες όλα αυτά τα χρόνια;
Η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν να συνδυάσω τα εργασιακά μου και το γήπεδο. Είχα φορτώσει το ωράριό μου και πολλές φορές δυστυχώς έχανα αρκετούς αγώνες. Πλέον όμως, από τότε που ασχολήθηκα με την οικογενειακή μας επιχείρηση, οι αδερφές μου με βοηθούν στα ωράρια και βρίσκομαι πιο συχνά στα γήπεδα.
Συνέντευξη στην Βίκυ Μαυρομάτη
