Το σπίτι βρισκόταν στην οδό Γούναρη 73 (πρώην Καλαβρύτων) μεταξύ Αθανασίου Διάκου και Σισίνη, κάτω ακριβώς από τα Ψηλαλώνια. Είχε μπαλκόνι και ήταν περιζήτητο για το καρναβάλι, που χρόνο με τον χρόνο, συνεχώς μεγάλωνε σε ποσότητα και ποιότητα. Στο καρναβάλι του 1959 η πρώτη που δήλωσε από νωρίς συμμετοχή για το μπαλκόνι ήταν η δασκάλα της πρώτης Δημοτικού στο Ρούφειο, που είχε τον αδελφό μου. Γέμισε το μπαλκόνι μας θειάδες και ομπρέλες, μια και η μέρα ήταν μουντή και βροχερή. Εκείνο το καρναβάλι χαρακτηρίστηκε το πιο σημαντικό της τελευταίας δεκαετίας.
VINTAGE ιστορίες χωρίς τίτλο
ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΚΟΥΣΤΑ
Παρέλασαν δεκαεννέα άρματα σατιρικά, αλλά και άνθινα του Μαρούδα, οκτώ μουσικές μπάντες από κοντινές πόλεις και βέβαια πολλές εντυπωσιακές μασκαράτες του Χαράρη.
Οι ανάποδοι, που με μπερδεύανε, οι ακέφαλοι και οι τρικέφαλοι, που με τρομάζανε, οι κυρίες, οι παπουτσωμένοι γάτοι και άλλες μασκαράτες, συνόδευαν τα άρματα. Με θαυμασμό τις παρακολουθούσα μέχρι που χάνονταν στον δρόμο και προσπαθούσα να καταλάβω πώς ανεβοκατέβαιναν και έκαναν υποκλίσεις. Τέλος, από τα άρματα του σοκολατοπόλεμου τιμήθηκε δεόντως το μπαλκόνι μας, και όσοι έπιασαν σοκολάτες τις κράτησαν για γούρι, όπως έκαναν κάθε χρόνο οι Πατρινοί. Τη χρονιά αυτή σημείωσε ρεκόρ ο σοκολατοπόλεμος, καθώς ρίχτηκαν πάνω από 100.000 σοκολάτες. Ολόκληρη η παρέλαση αυτής της χρονιάς έχει αποτυπωθεί στην κινηματογραφική ταινία «Νταντά με το ζόρι» με τον Μίμη Φωτόπουλο, που τη βλέπω συχνά για να θυμάμαι το μπαλκόνι μας που είχε την τιμητική του.
Η θεία από την Αθήνα και οι διάσημοι χοροί
Σε κάθε καρναβάλι, ερχόταν μία θεία μου από την Αθήνα, απαραίτητα μαζί με δυο τρία φιλικά ζευγάρια. Όλοι κατασκηνώνανε για το τριήμερο στο σπίτι και βολευόντουσαν στην κλασική στρωματσάδα, όπως το είχαν συνήθειο τότε. Και βέβαια μας εξαφάνιζαν το ταψί το γαλακτομπούρεκο, που ετοίμαζε η μητέρα μου, για τη ημέρα. Πολύς κόσμος ερχόταν από την Αθήνα για το καρναβάλι, γέμιζαν τα ξενοδοχεία και πολλά σπίτια είχαν φιλοξενούμενους.
Και τα δεκάδες κοσμικά κέντρα με ορχήστρα, τους διασκέδαζαν και τους γνώριζαν τι σημαίνει Πατρινό Καρναβάλι, καθώς κατά τα ξημερώματα ήταν στρώμα οι σοκολάτες και ο χαρτοπόλεμος με τα κέρινα αβγά. Διάσημοι χοροί της Φιλαρμονικής, της Περιηγητικής, του Χορευτικού Ομίλου, της Πατραϊκής Μαντολινάτας και δεκάδων άλλων Συλλόγων.
«Τρεχάτε έρχονται οι μπούλες»
Από το μπαλκόνι αυτό γνώρισα και αγάπησα το Πατρινό Καρναβάλι. Κατά τη διάρκεια του τριωδίου, ειδικά τα Σάββατα και τις Κυριακές, κατέβαινε προς το κέντρο η πομπή με τις μπούλες. Από την πλατεία Ομονοίας ξεκίναγε η μπάντα, μεταμφιεσμένοι πιερότοι, μπούλες και μαζί φυσικά οι μασκαράτες του Χαράρη. Από το 1960 και μετά έβγαινε στις περατζάδες, αλλά και στις παρελάσεις, και η μπαντίνα με τους μικρούς μουσικούς, που την πρώτη χρονιά ήταν μεταμφιεσμένοι σε Μίκυ Μάους. Η φασαρία ήταν μεγάλη, καθώς μπροστά λευκοί πιερότοι με μεγάλες ξύλινες ροκάνες χάλαγαν τον κόσμο και έτσι μπορούσα να ακούσω από μακριά την πομπή, όποτε κατέβαινε τη Γούναρη. Φώναζαν όλοι, τρεχάτε έρχονται οι μπούλες. Όταν ξεθάρρεψα και δεν φοβόμουν τις μασκαράτες, ιδιαίτερα τις μουτσούνες με τους αράπηδες και τους ακέφαλους, κατέβαινα στο πεζοδρόμιο για να τις βλέπω κι από κοντά. Και ο μαέστρος Θ. Κάβουρας, σήκωνε την μπαγκέτα και έδινε το σύνθημα και «Πάρε το ντόμινο και πάμε στον χορό για να χορέψουμε μαζί με την Κοκώ……». Έβγαιναν από τα σπίτια και τα μαγαζιά στον δρόμο και χόρευαν μαζί με τις μπούλες που φόραγαν ότι παράξενο και περίεργο είχαν βρει στα σεντούκια και τις ντουλάπες.
Η παρέλαση του 1960
Στο καρναβάλι του 1960 ήμαστε πάλι στο γεμάτο από κόσμο μπαλκόνι μας. Η παρέλαση είχε μεγάλη διάρκεια, αφού ήταν κοντά δύο χιλιόμετρα. Συμμετείχαν εννέα μπάντες από την Πάτρα και όλους τους γύρω δήμους, είκοσι καλλιτεχνικά σατιρικά άρματα, τριάντα μασκαράτες, με χαρακτηριστικές αυτές των τροχονόμων, καθώς και μεταμφιεσμένοι με ροκάνες και σφυρίχτρες.
Ακολουθούσαν η μπάντα της Αστυνομίας και ο βασιλιάς Καρνάβαλος (δημιούργημα του Νίκου Κοκορόγιαννη), που χαιρετούσε τα πλήθη, κουνώντας το κεφάλι, τα μάτια και τα χέρια. Την εμφάνισή τους έκαναν και νέοι ντυμένοι κλόουν, των οποίων το σακάκι ήταν ολόκληρη κατασκευή που ανεβοκατέβαινε, και πίσω τους το άνθινο άρμα που είχε κατασκευάσει ο Μαρούδας. Επάνω σε θρόνο έστεκε η βασίλισσα του Καρναβαλιού. Ακολουθούσε το άρμα με την ορχήστρα του Γιάννη Βέλλα, που είχε αναλάβει τη μουσική κάλυψη των χορών στο Δημοτικό Θέατρο, και των χορωδιών του Ορφέα, που απέδιδαν αποκριάτικα τραγούδια. Και, βέβαια, η μεγάλη πομπή έκλεινε με σοκολατοπόλεμο, με το μπαλκόνι μας και πάλι να δέχεται πολλές σοκολάτες.
Οι αμερικάνικες λιμουζίνες και τα άλογα με τα διπλόκαρα
Από το ίδιο μπαλκόνι της Γούναρη, όμως, απολάμβανα και άλλα θεάματα. Αραιά και πού πέρναγαν αμερικάνικες λιμουζίνες, που τις χρησιμοποιούσαν ως αγοραία ταξί. Ήταν όμορφες και γυαλιστερές Μπουίκ, Σεβρολέτ και Κάντιλακ, που είχαν πιάτσα στις πλατείες Γεωργίου και Τριών Συμμάχων και στο κάτω μέρος της Γούναρη. Με μεγαλύτερη συχνότητα ανέβαιναν τα στρατιωτικά τζέιμς και οι «καναδέζες» με τις προμήθειες του ΚΕΤΕΣ. Όμως εγώ περίμενα κάθε μεσημέρι να δω και τα άλογα με τα διπλόκαρα, που τελείωναν τα αγώγια στο λιμάνι και κουρασμένα ανηφόριζαν ομαδικά για τους στάβλους τους. Από τη Γούναρη ανέβαιναν τα άλογα του Αλέκου Χόνδρου, που οι στάβλοι του βρίσκονταν κάτω από την περιοχή της Αγίας Τριάδας, του Φιλντισένιου, που ήταν στην ίδια περιοχή, στην οδό Σμύρνης και του Σκαμπαρδώνη που ήταν κάτω από το κάστρο.
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Νεολόγος” των Πατρών
