Του Ανδρέα Κολλιόπουλου
Μόλις 44 σχολεία της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης σε όλο τον νομό της Αχαΐας έχουν τμήματα ένταξης για να βοηθούν τα παιδιά που αντιμετωπίζουν διάφορες μαθησιακές δυσκολίες και δίνουν τον δικό τους αγώνα για να ενταχτούν στο υπόλοιπο σύνολο της τάξης.
Ο αριθμός αυτός, σύμφωνα με εκπαιδευτικούς, δασκάλους και νηπιαγωγούς είναι ιδιαίτερα μικρός, αν αναλογιστεί κανείς ότι ο αριθμός των παιδιών που πηγαίνουν σε συνεδρίες λογοθεραπείας ή και εργοθεραπείας, αντιμετωπίζοντας διάφορες μορφές αναπτυξιακής διαταραχής, είναι ιδιαίτερα μεγάλος.
Με τα μόλις 44 σχολεία με τμήματα ένταξης που υπάρχουν σε όλο τον νομό μέσα στα οποία συμπεριλαμβάνονται νηπιαγωγεία και δημοτικά οι γονείς έχουν έναν περιορισμένο αριθμό επιλογών για να στείλουν το παιδί τους σε ένα σχολείο.
Αποτέλεσμα αυτού είναι να αναγκάζονται πολλές φορές να το γράψουν σε ένα σχολικό συγκρότημα που είναι αρκετά μακριά από την βάση τους, δηλαδή από το σπίτι τους. Τα έξοδα μεταφοράς βέβαια καλύπτονται μέσα από ενέργειες της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας και με χρήματα του κράτους, όμως, το θέμα δεν είναι αυτό.
Τους στερούν τη δυνατότητα
Το τμήμα ένταξης αποτελεί την πιο εξειδικευμένη υποστηρικτική δομή ειδικής αγωγής που υπάρχει στην δημόσια εκπαίδευση και λειτουργεί σαν χωριστό τμήμα μέσα στο σχολείο.
Με τα τμήματα ένταξης τα οποία θα πρέπει να απαρτίζονται από ξεχωριστό εκπαιδευτικό που έχει τα πρόσθετα επαγγελματικά προσόντα και κατάρτιση στην ειδική αγωγή, τα παιδιά που αντιμετωπίζουν ειδικές μαθησιακές δυσκολίες οι οποίες προέρχονται από διάφορες αναπτυξιακές διαταραχές που μπορεί να αντιμετωπίζουν, αποκτούν τις βάσεις για να μπορέσουν να ξεπεράσουν τα εμπόδια που υπάρχουν και να έχουν μια ομαλή μαθητική σταδιοδρομία στη συνέχεια.
Τα ελάχιστα τμήματα ένταξης σημαίνουν ότι η πολιτεία και το κράτος στερούν τη δυνατότητα αυτή από τα παιδιά. Πόσο μάλλον όταν την ίδια στιγμή, στην δεύτερη υποστηρικτική δομή που έχει θεσπιστεί από το εκπαιδευτικό σύστημα αυτής της παράλληλης στήριξης, δεν γίνονται τα όσα προβλέπονται, με έναν εκπαιδευτικό να αντιστοιχεί αντί για έναν σε δύο, σε τρία ή και σε παραπάνω παιδιά.
Ο αριθμός αυξάνεται συνεχώς
Υπάρχει λοιπόν ένα κενό στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα που γίνεται ολοένα και πιο εμφανές. Βλέπετε, ο αριθμός των παιδιών αυτών που έχουν ανάγκη από τέτοιες υποστηρικτικές δομές, παιδιά με αναπτυξιακές διαταραχές που επί της ουσίας βρίσκονται ανάμεσα στα όρια ενός συμβατικού σχολείου και ενός σχολείου ειδικής αγωγής (τα οποία είναι φτιαγμένα για άλλες πιο βαριές περιπτώσεις), ολοένα και μεγαλώνει.
Την σύγχρονη εποχή, για διάφορους λόγους και ποικίλους παράγοντες το ποσοστό των παιδιών που αντιμετωπίζουν προβλήματα που τους δυσκολεύουν να παρακολουθήσουν τα μαθήματα, είναι μεγάλο.
Παιδιά με διαταραχή ελλειμματικής προσοχής ή και υπερκινητικότητα (ΔΕΠΥ), με ψευδισμό, με διαταραχές στην ανάπτυξη του λόγου και στην ομιλία, με μικρό φάσμα αυτισμού κτλ.
Δεκάδες οι αιτήσεις στα ΚΕΔΑΣΥ
Είναι χαρακτηριστικό ότι οι αιτήσεις προς τα δύο ΚΕΔΑΣΥ που λειτουργούν στην Πάτρα (Κέντρα Διεπιστημονικής Αξιολόγησης Συμβουλευτικής και Υποστήριξης) κάθε χρόνο γίνονται ολοένα και περισσότερες.
Το ΚΕΔΑΣΥ είναι ο φορέας που αφού συναντηθεί με το παιδί και τους γονείς του που έχουν κάνει την σχετική αίτηση, θα αποφανθεί για το τι είδους υποστηρικτική δομή θα χρειαστεί ο μαθητής, προκειμένου να βοηθηθεί ή αν χρειαστεί αντί για ένα συμβατικό σχολείο να πάει σε ένα σχολείο ειδικής αγωγής.
Φέτος λοιπόν οι αιτήσεις, σύμφωνα με πληροφορίες του «Ν», ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο, με τους γονείς να περιμένουν κατά μέσο όρο ένα διάστημα δύο μηνών και παραπάνω για να τους καλέσει ο φορέας και να τους κλείσει τη συνάντηση που απαιτείται για να αποφανθεί επί της ουσίας σε ποιο σχολείο θα πάει τη νέα χρονιά το παιδί τους.
Είναι ένα δείγμα και αυτό της ανάγκης που υπάρχει στη δημόσια εκπαίδευση- και ειδικότερα στην πρωτοβάθμια όπου μιλάμε για μικρά παιδιά τα οποία κάνουν τα πρώτα τους βήματα στην μαθητική τους σταδιοδρομία- για να δώσει το κράτος μια μεγαλύτερη προσοχή στον τομέα της ειδικής αγωγής.
Ανάγκη μονίμων προσλήψεων
Εν ανάγκη να δημιουργήσει νέες εκπαιδευτικές δομές και νέες μορφές σχολείων που θα απευθύνονται σε παιδιά με τέτοια προβλήματα, καλύπτοντας έτσι ένα κενό που εμφανώς έχει δημιουργηθεί και υπάρχει στο εκπαιδευτικό σύστημα.
Όμως με βάση τα δεδομένα που υπάρχουν, αυτό, όπως αναφέρουν εκπαιδευτικοί κύκλοι στον «Ν», μοιάζει τουλάχιστον ουτοπιστικό. Ακόμα και αν ο αριθμός των τμημάτων ένταξης αυξηθεί, θα είναι δώρο άδωρον αν το κράτος δεν προχωρήσει σε γενναίες μόνιμες προσλήψεις εκπαιδευτικών για την ειδική αγωγή.
Άλλωστε, είναι γνωστό ότι η πλειοψηφία των τμημάτων ένταξης ξεκινούν μαθήματα από τον Οκτώβριο και μετά, αφού οι εκπαιδευτικοί αργούν να οριστούν, καθώς τα κενά κάθε χρόνο στην ειδική αγωγή είναι δεκάδες. Και φυσικά υπάρχουν και άλλα τμήματα ένταξης που στο τέλος δεν ξεκινούν καθόλου.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Νεολόγος*
