Του Δημήτρη Τουλιάτου
Ο Τηλέμαχος Τσαρδάκας θα ήθελα να γίνει κάποια στιγμή (σύντομα) Δήμαρχος της Πάτρας. Αλήθεια το λέω! Η πόλη των εμπόρων και των μεταναστών της ενδοχώρας, έχει ανάγκη έναν ποιητή, ή έναν άνθρωπο του Θεάτρου, με γνώση και εμπειρία.
Και αφού είπα την άσχετη με το θέμα μας γνώμη μου, (την οποία ο Τηλέμαχος διαβάζει από εδώ) ας πάμε στην κουβέντα μας με αφορμή τη νέα σεζόν που ξεκινά.
Να σου πω εδώ ότι δεν μιλήσαμε για το νέο του βιβλίο, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Σοκόλη με τίτλο: Αυτός που έτρωγε ΟΛΟ το γλυκό του. Το φυλάμε για αργότερα, μαζί με την επίσημη παρουσίαση του στην πόλη μας.
Που σε βρίσκω;
Στην Πάτρα, εν μέσω προβών και προετοιμασίας για τη νέα σεζόν.
Βιώσαμε μια πραγματική δυστοπία αυτό το καλοκαίρι. Που ήρθε να προστεθεί στη διετία του covid 19. Που είχε ήδη προστεθεί στη δεκαετία της κρίσης… Ίδιοι δεν είμαστε σίγουρα. Προς τα πού πήγαμε; Σαν κοινωνία, σαν άτομα, σαν δημιουργοί;
Δεν είμασταν προετοιμασμένοι για αυτές τις εξελίξεις. Για τους τελευταίους είκοσι μήνες τουλάχιστον. Βέβαια, ειδικά στο ζήτημα της πανδημίας, αυτό ίσχυσε παγκοσμίως, οπότε ίσως να μας παρηγορεί λίγο.
Στα δύσκολα χρειάζεται ψυχραιμία, υπομονή, καθαρό μυαλό, εμπιστοσύνη στους ειδικούς και αλληλεγγύη. Δεν είμαι σίγουρος ότι πήγαμε προς τα εκεί συνολικά σαν κοινωνία. Παραδοσιακά το έχουμε εύκολο να διχαζόμαστε και να λέει ο καθένας το δικό του.
Ελπίζω ότι παραμορφώνει αρκετά τα πράγματα το διαδίκτυο. Στην πραγματικότητα, στους μικρότερους κύκλους, στις παρέες, στο προσωπικό επίπεδο εκτιμώ ότι η συνεννόηση και η αλληλοϋποστήριξη είναι καλύτερη.
Σαν μονάδες βρήκαμε αρκετό ελεύθερο χρόνο. Να και ένα καλό!
Το θέμα είναι τι έκανε ο καθένας με αυτό το χρόνο. Τον έκανε κάτι;
Αυτές τις μέρες περιμένουμε και την παράσταση για τον Λόρδο Βύρωνα με τίτλο Lord Byron: Ποιήματα στη λάσπη, στο Ρωμαϊκό Ωδείο, που μάλιστα είναι ενταγμένη και στις εκδηλώσεις της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας για τα 200 χρόνια από το 1821. Τι περιμένουμε να δούμε;
Είναι ένα νέο θεατρικό έργο το οποίο το δουλεύω πάνω από ενάμιση χρόνο. Υπάρχει πολλή έρευνα και πολύ διάβασμα από πίσω.
Είναι μια παράσταση μουσικού θεάτρου με στοιχεία θεατρικού ντοκιμαντέρ. Την εξαιρετική μουσική έχει συνθέσει ο καλός φίλος και σταθερός συνεργάτης Διονύσης Μπάστας.
Παίζουν οι ηθοποιοί Μάριος Κρητικόπουλος, Κώστας Κουτρουμπής και Ηλέκτρα Σαρρή, ενώ συμμετέχει και μικρό χορωδιακό σχήμα υπό τη διεύθυνση της Λίνας Γερονίκου.
Έχει πολύ όμορφα επιμελημένη σκηνογραφία και κοστούμια από τη Μαρία Βασιλάκη και φωτισμούς από τον Ιωάννη Αναστασόπουλο.
Ο Byron είναι στ’ αλήθεια συγκλονιστική προσωπικότητα, για την οποία, δυστυχώς, δεν ξέρουμε πολλά. Η βιογραφία του είναι ένας ολόκληρος ποιητικός κόσμος που ταυτόχρονα είναι και πολύ ανθρώπινος. Μέσα από την ακραία ζωή που έζησε θίγει θέματα πολύ επίκαιρα, που μας συγκινούν και μας προβληματίζουν σαν πολίτες και σαν καλλιτέχνες, ακόμα και σήμερα.
Σταδιακά φαίνεται να ξεκαθαρίζει το τοπίο σχετικά με τη λειτουργία των θεάτρων. Τι να περιμένουμε από το θέατρο ACT αλλά και εσένα προσωπικά, ως δημιουργό για τη σεζόν που ξεκινά;
Το θέατρο act θα επιστρέψει με χαρά και όρεξη. Φυσικά τηρώντας όλα τα μέτρα που προβλέπονται, μπορεί και κάποια επιπλέον δικά μας για να αισθανθεί ο κόσμος πιο άνετα επιστρέφοντας σε κλειστούς χώρους.
Ελπίζω ότι το κοινό θα ανταποκριθεί. Θα επανέλθει η παιδική μας σκηνή με νέα παράσταση και θα πραγματοποιηθεί τουλάχιστον μια καινούργια βραδινή θεατρική παραγωγή για τη χειμερινή σεζόν. Φυσικά θα έρθουν και κάποιες επιλεγμένες μετακλήσεις από Αθηναϊκές σκηνές.
Τέλος θα υλοποιήσουμε ένα πάρα πολύ ξεχωριστό αφηγηματικό project με τίτλο «Ιστορίες στο τηλέφωνο» για το οποίο έχουμε επιχορηγηθεί από το ΥΠΠΟΑ.
Στην Αθήνα, στο Σύγχρονο Θέατρο, θα παιχτεί το έργο μου «Οι κάτω απ’ τ’ αστέρια» με τη Λίλα Μπακλέση και τον Κωνσταντίνο Μπιμπή. Έχει αγαπηθεί πολύ από το κοινό αυτή η παράσταση, είναι μάλιστα η τέταρτη σεζόν που θα παιχτεί.
Και οι συνεργάτες μου και εγώ είμαστε έτοιμοι και ορεξάτοι. Ελπίζω στην πράξη να μην έχουμε πισωγυρίσματα και να μπορέσουμε να δουλέψουμε. Μας έχει λείψει πολύ η δουλειά μας!
Το ACT σε εγρήγορση με πολλά συναρπαστικά πράγματα, το Λιθογραφείον, σε νέο διετές πρόγραμμα, το ΔΗΠΕΘΕ σε νέα αφετηρία, ενώ η Δραματική Σχολή του προετοιμάζει μια ακόμα «φουρνιά». Και βεβαίως περιμένουμε και τους άλλους χώρους. Δεν είναι κάπως αισιόδοξα όλα αυτά;
Φυσικά είναι. Αλλά το πόσο θα φανεί στην πράξη. Ο πραγματικός αγώνας εξακολουθεί να είναι αυτός που ήταν πάντα: πως θα φέρουμε τον κόσμο και κυρίως τα νέα παιδιά στο θέατρο.
Δεν το λέω μόνο σαν αύξηση των αριθμών του δυνητικού κοινού με όρους αγοράς, αλλά πρωτίστως σαν βαθιά πολιτιστική και παιδευτική ανάγκη της κοινωνίας.
Το θέατρο είναι ένα από τα λίγα – από τα ελάχιστα – πράγματα που εξακολουθούν να εκπαιδεύουν τον άνθρωπό στην πορεία της ζωής του και εκτός εκπαιδευτικού συστήματος. Είναι απαραίτητο και να αναπτυχθεί σαν επαγγελματικός κλάδος και να ανθίσει σαν οργανική διαδικασία της κοινωνίας. Προς αυτό το στόχο πρέπει να εργάζεται κάθε χώρος και κάθε καλλιτέχνης. Οπότε έχουμε πολλή δουλειά και αρκετό δρόμο όπως πάντα.
Από την άλλη μεριά, το περιβάλλον βαρβαρότητας που δημιουργήσαμε, επιτρέπει σε νέα παιδιά να κάνουν όνειρα μιας ζωής γεμάτη από στίχους, λέξεις και θέατρο;
Επιτρέπει. Είναι γόνιμο έδαφος η βαρβαρότητα. Μέσα από τη βαρβαρότητα γεννιέται η ποίηση. Από αυτή την ανάγκη να αλλάξεις κάτι στη ζωή σου, να τη δεις με άλλη ματιά, να ταρακουνήσεις το κανονικό, να αντιδράσεις σε ό,τι σε καταπιέζει, να εστιάσεις στο όμορφο και στο αναπάντεχο. Θα γεννηθούν και τα όνειρα και οι στίχοι και οι παραστάσεις και οι νέοι έρωτες και τα νέα μωρά. Αυτή είναι η υπερδύναμη της ίδιας της ζωής που δε σταματιέται: ότι πάντα προχωράει μπροστά και πάντα συνεχίζεται.
(από την εφημερίδα “Νεολόγος”).
