Η Tate Modern παρουσιάζει τη μεγαλύτερη ατομική έκθεση της Λουμπάινα Χίμιντ, ενσωματώνοντας νέους πίνακες ζωγραφικής και σημαντικά στιγμιότυπα από όλη την αξιοσημείωτη καριέρα της. Αντλώντας έμπνευση από το ενδιαφέρον της καλλιτέχνιδας για την όπερα και τον θεατρικό σχεδιασμό, η έκθεση ξεδιπλώνεται με μια σειρά σκηνών που τοποθετούν τον επισκέπτη στο επίκεντρο. Μέσα από μια σειρά ερωτήσεων που τέθηκαν σε όλη την έκθεση, η Himid μας ζητά να εξετάσουμε πώς το δομημένο περιβάλλον, η ιστορία, οι προσωπικές σχέσεις και οι συγκρούσεις διαμορφώνουν τις ζωές που ζούμε.
Παρουσιάζοντας πάνω από 50 έργα που ενώνουν τη ζωγραφική, τα καθημερινά αντικείμενα, τα ποιητικά κείμενα και τον ήχο, η έκθεση προσφέρει μια σπάνια ευκαιρία να γνωρίσουμε το εύρος της σημαντικής καριέρας της Himid.
Έχοντας μια πρώιμη προτίμηση στο μοτίβο, επηρεασμένη από την καριέρα της μητέρας της ως σχεδιάστρια κλωστοϋφαντουργίας, τα μοτίβα ήταν πάντα στο επίκεντρο της δουλειάς της Himid. «Τα μοτίβα συμβαίνουν όταν μιλάω στον εαυτό μου και προσπαθώ να κάνω εικόνα τη μουσική, τον ήχο, τον θόρυβο και την ποίηση που στηρίζει όλη τη δουλειά μου», λέει η καλλιτέχνιδα.
Μια σειρά από υφασμάτινες σημαίες εμπνευσμένες από υφάσματα kanga της Ανατολικής Αφρικής καλωσορίζουν τους επισκέπτες στην έκθεση της Tate Modern, με υποβλητικές γραμμές ποίησης που παρουσιάζουν τις πολυεπίπεδες χρήσεις και έννοιες του kanga, καθώς και τις σχέσεις του με τη μόδα. Καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας της, η Himid έχει εξερευνήσει και επεκτείνει τις δυνατότητες της αφήγησης, ενθαρρύνοντας τον θεατή να γίνει ενεργός συμμετέχων Η Lubaina Himid (Zanzibar, 1954) μένει και εργάζεται στο Preston, UK, και είναι Καθηγήτρια Σύγχρονης Τέχνης στο Πανεπιστήμιο του Κεντρικού Λάνκασαϊρ. Το έργο της παρουσιάζεται σε πολλές συλλογές διεθνών μουσείων, στο Ηνωμένο Βασίλειο αλλά και στο εξωτερικό, συμπεριλαμβανομένου τις πρόσφατες ατομικές της εκθέσεις στα: CAPC Bordeaux (2019); New Museum, New York (2019); BALTIC Centre for Contemporary Art, Gateshead (2018); Spike Island, Bristol (2017) και Modern Art Oxford (2017).στο έργο της.
