Του Δημήτρη Δελέγκου
Χαροκαμένες μανάδες έψαχναν απεγνωσμένα ποιο κωδικό έπρεπε να αποστείλουν, για να ανάψουν το καντήλι του αδικοχαμένου τους παιδιού, αλλά άκρη δεν έβρισκαν. Απαγορεύεται μαυροφορεμένη μάνα να πας στο κοιμητήριο, δεν προβλέπεται, ούτε στο μνημόσυνο. Προς το παρόν βολέψου χαζεύοντας τις προσφορές στα απορρυπαντικά, ένα συν ένα δώρο. Κάτσε εκεί και κλάψε, στους διαδρόμους. Το πολύ, πολύ να πεις τον πόνο σου στην ταμία, αλλά μέχρι εκεί.
Κι όταν επιστρέφεις στη μοναξιά σου και βλέπεις εκείνους τους ανόητους της ενημέρωσης που σου μιλούν για την ατομική ευθύνη και έχουν ανακαλύψει τις μυστήριες συναθροίσεις άνω των εννέα ατόμων, μην δίνεις σημασία, μην χαλάς το στόμα σου. Ξέρω θεωρείς τον εαυτό σου βλήμα που θέλεις να προστατέψεις τον εαυτό σου και τους άλλους, αλλά τι να κάνουμε κι εγώ είχα δηλώσει συμμετοχή να πάω στο Ντουμπάι, αλλά άργησα. Μου είπαν ότι προηγούνται άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, όπως ο κ. Κωστόπουλος (τρεις φορές υποψήφιος για Νόμπελ…), της μουσικής, όπως ο κ. Κορκολής (α ρε και να ζούσε ο Χατζιδάκις κάνοντας την εκπομπή του στο Τρίτο Πρόγραμμα, και θα δεις αν ξανάβγαινε για τσιγάρα στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς του), του αθλητισμού, όπως ο εξαιρετικός τενίστας κ. Τσιτσιπάς, που εκτός από τις αθλητικές του επιδόσεις και διακρίσεις, ξεχωρίζει για το επίπεδο του λόγου του (είναι ίδιος με το επίπεδο της συναθλήτριας του, επίσης τενίστριας, Ναόμι Οσάκα), και πολλοί άλλοι. Κατάλαβες μαυροφορεμένη μάνα γιατί δεν πήγα; Με όλους αυτούς κι άλλους συμπληρώθηκαν οι θέσεις.
Έλα τώρα μην απελπίζεσαι. Άντε βγες έξω, πήγαινε το πιάτο με το φαγητό εκεί στη γωνία Παναχαϊκού κ’ Καποδιστρίου, που έρχονται από βραδύς κάτι ταλαιπωρημένοι μετανάστες για άδεια παραμονής και κάθονται μέσα, μέσα στο πεζοδρόμιο για να μην τους παίρνει το ανεμόβροχο κι ξέχνα το Ντουμπάι. Αλλά πρόσεξε επειδή δεν υπάρχει μήνυμα για φαγητό στους μετανάστες δείξε τη φωτογραφία του γιού σου. Που ξέρεις μπορεί να πέσεις σε κάποιον που να καταλάβει.
Α και μην το ξεχάσω για όλους αυτούς που μόλις επιστρέψουν θα τους έχουν καλέσει να πουν την άποψή τους από τα φτωχικά τους, αφιερώνω το ποίημα του Κώστα Βάρναλη που γράφτηκε πριν 90 χρόνια.
Σαράντα σβέρκοι βοδινοί με λαδωμένες μπούκλες
σκεμπέδες σταβροθόλωτοι και βρώμιες ποδαρούκλες
ξετσίπωτοι ακαμάτηδες, τσιμπούρια και κορέοι
ντυμένοι στα μαλάματα κι επίσημοι κι ωραίοι.
Εξήντα λύκοι με προβιά (γι’ αυτούς βαράν καμπάνες)
φάγανε γουρουνόπουλα, στραγγίσαν νταμιτζάνες!
Κι απέ ρεβάμενοι βαθιά ξαπλώσανε στα τζάκια,
κι αβάσταγες ενιώσανε φαγούρες στα μπατζάκια.
Την προσευκή τους κάνανε τα πράματα ν’ αλλάξουν
να ξεπροβάλουν οι κυράδες του Δεκαημέρου
χωρίς καπίστρι και λουρί, πολλές μαζί… (φυλάξου
τα πισινά του μουλαριού τα μπρος του καλογέρου!)
Κι ο Σατανάς τούς άκουσε που πιο καλά τους ξέρει
κι έστειλε τον καθηγητή της ηθικής ξεφτέρι…
Όξω οι φτωχοί φωνάζανε: «Πεινάμε τέτοιες μέρες»
γερόντοι και γερόντισσες, παιδάκια και μητέρες.
Κι οι των επίγειων αγαθών σφιχτοί νοικοκυρέοι
ανοίξαν το παράθυρο κι είπανε: «Φταιν οι αθέοι».
ΓΕΡΒΑΣΙΟΣ Ο… ΘΕΟΕΜΒΑΙΚΤΗΣ
(Διά το γνήσιον Κ. ΒΑΡΝΑΛΗΣ)
