Υπό την αιγίδα της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας και με την ευγενική υποστήριξη του Πολιτιστικού Οργανισμού Δήμου Πάτρας και του ΟΛΠΑ, η ομάδα Salto Futuro, παρουσιάζει την Παρασκευή 16 και το Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου, το μεικτό θέαμα «Ανατολής μελαγχολία και έξαρση», στις 8.30 το βράδυ, στο θεατράκι της Μαρίνας. Η σκηνοθεσία και χορογραφία ανήκουν στην Τατιάνα Λοβέρδου, η επιμέλεια κειμένων στη Μαίρη Σιδηρά και στην αφήγηση είναι ο Γεράσιμος Γεννατάς. Η μουσική σύνθεση/επιμέλεια/ηχογραφήσεις ανήκει στον Διονύση Μπάστα. Ερμηνεύουν: Αναστασία Νικοπούλου, Στέλιος Παυλόπουλος. Συμμετέχουν οι χορεύτριες του Κέντρου Χορού και Τεχνών Dansarte και οι: Πόλυ Γιαννακοπούλου, Χριστίνα Παλαιολόγου, Βάσσια Θεοχαροπούλου.
Συμμετέχουν:
- ΑΜΚΕ Σφήγκες
- Χορωδία του Δημοτικού Ωδείου Μίκης Θεοδωράκης
- Μουσικοί της Ορχήστρας Νυκτών Εγχόρδων του Δήμου Πατρέων
- Τραγούδι: Λίνα Γερονίκου, Σοφία Ραφτούλη
- Ήχος-Φως: Μάκης Κατής
Με την ευγενική υποστήριξη του Πολιτιστικού Οργανισμού του Δήμου Πατρέων και του ΟΛΠΑ.
Τα κοστούμια είναι από το βεστιάριο του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας και από το βεστιάριο της Ελευθερίας Παναγιωτοπούλου.
Είσοδος ελεύθερη.
Χορογραφικό σημείωμα Τατιάνας Λοβέρδου
Η παράσταση ‘’‘Σμύρνης μελαγχολία και έξαρση’’ επιχειρεί να ανασύρει τις μνήμες και να ζωντανέψει στιγμές και εικόνες από την όμορφη, πλούσια από κάθε άποψη αλλά και εντέλει τραγική Σμύρνη του 1922.
Η Σμύρνη άνθιζε σε όλους τους τομείς για πολλές δεκαετίες. Το τραγούδι και ο χορός υπήρχαν σε κάθε γειτονιά της. Τα παθιάρικα ρεμπέτικα, τα παιχνιδιάρικα ανατολίτικα βαλς, αλλά και τα νούμερα των βαριετέ, δείχνουν μια κοινωνία που μεθούσε καθημερινά και απολάμβανε τη ζωή με απροκάλυπτη
χαρά και ανεξάντλητο ενθουσιασμό – όπως αναφέρεται στα κείμενα, που είναι απόρροια έρευνας μαρτυριών και πεζογραφημάτων αλλά και αφηγηματικά κείμενα ιδίας συγγραφής της Μαίρης Σιδηρά.
Είναι άραγε η πτώση και η καταστροφή νομοτέλεια σε κάθε άνθιση και ευτυχία;
Οι ευτυχισμένοι Σμυρνιοί, φριχτά θύματα των πολιτικών περιστάσεων, σκοτώθηκαν, λεηλατήθηκαν και πήραν τον πικρό δρόμο της προσφυγιάς.
Ο Χορός είναι μια γλώσσα πάντα ζωντανή, αφελής ενίοτε αλλά δυνατή, ενστικτώδης, άμεση. Παντρεμένη με τον αφηγηματικό λόγο και τη μουσική, η φωνή του δυναμώνει και αποκαλύπτει τα
ειπωμένα και τα ανείπωτα με άλλη χάρη, μαλακώνοντας τον πόνο, διευκολύνοντας τη μνήμη αλλά και την ελπίδα. Μεικτό θέαμα η παράστασή μας, φέρνει κοντά όλες τις τέχνες. Ο χορός, η συγγραφή, η αφήγηση, η μουσική, το τραγούδι αγκαλιάζουν τις μαρτυρίες-ντοκουμέντα και αφηγούνται την
ιστορία, μέσα από το φίλτρο του σύγχρονου κόσμου. Μιλώντας για το τότε με περίσκεψη, αναταραχή αλλά και νοσταλγία, η ματιά του ενός πάνω στον άλλον μαλακώνει. Συγχωρεί. Για τη χίμαιρα, για τη γαλήνη, για τον διάλογο με την μοναξιά.
