Του Δημήτρη Τουλιάτου
Ένα χρόνο.
Τόσο περίπου κλωθογυρίζει ετούτη η φράση στο στόμα μου.
Όσο και να προσπαθώ να το χωρέσω στο μυαλό μου, δε γίνεται.
Απλά δε γίνεται.
Καθημερινά έρχεται άλλη μια κεραμίδα στο κεφάλι και μου το θυμίζει.
Οκ, να καταλάβω ότι λόγω του εγκλεισμού, η ποσότητα της μέρας που πρέπει με κάποιο τρόπο να «τσουλήσει» είναι πολλαπλάσια.
Να καταλάβω ότι όσο η δημιουργικότητα και η κούραση που προκύπτει από την εργασία λιγοστεύουν, τόσο η μαλακία θριαμβεύει.
Να πιστέψω ότι ο φόβος αγνώστου και ο θολός ορίζοντας, σε κάνουν να νιώθεις σα να καπνίζεις ζιζανιοκτόνα.
Το καταλαβαίνω: έχεις χάσει το μπούσουλα.
Αλλά αυτό δεν μπορεί να δικαιολογεί τα πάντα.
Φίλος, δημόσιος υπάλληλος (που σημαίνει ότι όχι μόνο δεν έχει χάσει ούτε ένα ευρώ, αλλά έχει δουλέψει πολύ λιγότερο από τις μισές ώρες αυτό το χρόνο) περνάει 12 ώρες την ημέρα αναζητώντας την παραμικρή αφορμή να στάξει πνευματώδες, τάχα, δηλητήριο.
Περιγράφει καθημερινά την αθλιότερη χώρα του κόσμου, με τους αθλιότερους υπευθύνους, με τις αθλιότερες αποφάσεις, με τα αθλιότερα μέσα.
Υιοθετεί μια συγγνωστή κουτοπονηριά, εντελώς ανοίκειά του, γιατί μόνο αυτό μπορεί να υπηρετήσει το αφήγημα που έχει αποφασίσει.
Δεν υπάρχει τίποτα σωστό, τίποτα που να λειτουργεί, τίποτα που να αξίζει.
Όλα γίνονται από ανθρώπους που μισούν τους Έλληνες και, που από λεπτό σε λεπτό, τους αφανίζουν.
Αλήθεια σου λέω: αν είχα αυτόν το φίλο σαν μοναδική αίσθηση του κόσμου και της πραγματικότητας, θα είχα αυτοκτονήσει.
Γιατί πως θα μπορούσα να ζω σε μια χώρα ενός εγκληματία, πρωθυπουργού, που μαζί με την κυβέρνηση δολοφόνων του έχουν μοναδικό τους στόχο την εξόντωση κάθε Έλληνα πολίτη;
Όπου μια δράκα ανίκανων, άχρηστων, χουντικών, φασιστών, απατεώνων, μισανθρώπων, συνωμοτών, παιδεραστών, τσιμεντοτών, ιδρωκοπούν μέρα νύχτα για την εξόντωσή μας.
Αυτό ισχυρίζεται κάθε μέρα. Τόσο με τέτοια λόγια, όσο και με άλλα, τάχα πνευματώδη, τάχα διανθισμένα με καλλικέλαδες αναφορές.
Μα, θα μου πεις, αυτά εκπέμπει τμήμα της αντιπολίτευσης.
Καμία δικαιολογία δεν βρίσκω σε αυτό.
Αυτοί τη δουλειά τους κάνουν, όπως ξέρουν και όπως μπορούν.
Δεν μπαίνω στη λογική τους, γιατί κατανοώ την ανάγκη τους.
Όπως και την λειτουργία των εξαπτερύγων και των παρακολουθημάτων τους.
Κάτι πρέπει να πουν και αυτοί, να δείξουν σε όλους ότι είναι παρόντες.
Είναι προφανές ότι και γω αν έπρεπε να παλέψω με κάποιον που μου ρίχνει στα ίσα, μια θα έλεγα ότι βρωμάει η μασχάλη του, μια ότι δεν μ αρέσει το ζώδιό του, ότι μούρχονταν, τέλος πάντων.
Υπηρετώντας ένα ημίψεμα, μια δική μου πραγματικότητα.
Αλλά, ξαναλέω, αυτοί τη δουλειά τους κάνουν.
Άλλωστε, τα έχουν υποστεί αυτά. Τα έχουν φάει στη μάπα και έχουν βγάλει τα – όποια – συμπεράσματά τους.
Εμένα με απασχολούν άνθρωποι που είχαν κερδίσει την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη μου.
Το πνεύμα ανθρώπων που ήταν οξύ, παιγνιώδες, αβόλευτο.
Που δεν δίσταζαν να «πετσοκόψουν» τους εαυτούς τους και τους φίλους τους.
Γι αυτό η έκπληξή μου είναι τεράστια.
Πως μπορεί αυτός ο άνθρωπός να κάνει τόσο πολύ το χαζό, προκειμένου να στηρίζει καθημερινά ένα στρεβλό αφήγημα του έχει επινοήσει;
Κάνει το χαζό όταν δεν «βλέπει» την μάχη που δίνεται καθημερινά.
Κάνει το χαζό όταν προσπαθεί να ανακαλύψει σταγόνες αποτυχίας σε θάλασσα προσπαθειών.
Κάνει το χαζό όταν, εν γνώσει του, αναπαράγει κουτοπονηριές και πρόδηλα ψέματα, που όμως βολεύουν.
Μου κάνει τρομερή εντύπωση το πως καταφέρνει να αντιμετωπίσει την απογοήτευσή του, όταν κάθε μέρα ο ήλιος ανατέλλει, χωρίς να έχουμε πεθάνει όλοι.
Η πραγματικότητα που έχει επινοήσει, δεν του βγαίνει ούτε ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
Κι όμως. Αντί να πει: Ρε παιδί μου, μήπως το έχω παρακάνει;
Μήπως η πραγματικότητα και η εξέλιξη των πραγμάτων με διαψεύδουν;
Μήπως να το δω λίιιιιιγο αλλιώς;
Ή έστω, ας κάνω το κορόιδο και ας σφυρίξω αδιάφορα μέχρι να δω το τέλος.
Όχι, εδώ στο χαντάκι, που ποτίζει καθημερινά με την πίκρα του.
Να κοσκινίζει καθημερινά τόνους άμμου και λάσπης, σαν απελπισμένος χρυσοθήρας.
Με στόχο όχι την ανακάλυψη της λάμψης και της ελπίδας, αλλά της πίκρας, του μίσους και της «εξυπνάδας».
Σταματώ εδώ την περιγραφή.
Έχεις καταλάβει για τι πράγμα μιλάω.
Αν δεν έχεις, όσα και να γράψω από κάτω δεν θα ωφελήσουν.
Κανονικά εδώ θα ξεκίναγα να σου γράφω ένα «δια ταύτα». Κάτι σαν συμπερασματικό επίλογο, κατά τον οποίο θα ολοκλήρωνα με έναν συλλογισμό, προς κρίση σου.
Είμαι όμως υποχρεωμένος να προσθέσω ικανό αντίβαρο εξισορρόπησης, για να μην απορρίψεις το συλλογισμό μου ως προϊόν μιας κάποιας εμπάθειας.
Δυστυχώς πρέπει να εξηγείς τα πάντα, αν θες να έχει η άποψή σου κάποια ελπίδα να περπατήσει και να εξετασθεί.
Αλλάζω και λέω, όπως λέγαν οι διασκεδαστές στις πίστες.
Την ώρα που έκθαμβος παρατηρώ αυτή την εμμονική συμπεριφορά φίλου εγνωσμένης «αξίας», παρατηρώ ανάλογη πορεία άλλου, γνωστού μου ατόμου.
Με συγκεκριμένη πολιτική τοποθέτηση και δράση, πολύ μακριά από την κυβέρνηση. Με έντονη κοινωνική, καλλιτεχνική και συνδικαλιστική δράση.
Με φιλικό περιβάλλον που αναζητά τα όρια του επαναστατικού δρόμου.
Εκεί δηλαδή που περιμένω να βρω την καθημερινή αντίδραση, την αιχμηρή άποψη, το στρατευμένο σχόλιο.
Ακόμα και κάποιο «δόλιο» πυρομαχικό, στο πλαίσιο υπηρέτησης ενός ιδεολογικού αγώνα.
Και ω! του θαύματος, δεν τα βρίσκω!
Βρίσκω ουσιώδη σχόλια, βρίσκω έντονο στιγματισμό των δεκάδων λαθών της κυβέρνησης, βρίσκω καταγγελία των ηλιθιοτήτων της αστυνομίας και διαφόρων ιδεοληπτικών ναρκίσσων.
Ασφαλώς βρίσκω και ερμηνείες που διαφέρουν από τις δικές μου, αλλά και κλεισίματα ματιού και ανοχή σε απόψεις άλλων φίλων.
Τι δεν βρίσκω;
Εμμονή, μίσος, εργαλειοποίηση κάθε πιθανού και απίθανου στοιχείου, ή συμβάντος.
Δεν βρίσκω άκριτη υιοθέτηση κάθε εμφανώς παρανοϊκής μαλακίας, αρκεί να εξυπηρετεί το αφήγημά του συγκεκριμένου ατόμου.
Οι δυο αυτοί άνθρωποι έχουν πάρα πολλά κοινά χαρακτηριστικά: Αφετηρία, μόρφωση, χαρακτήρα, κοινωνικότητα, διαδρομή κλπ.
Ακόμα και επαγγελματικά, έχουν και οι δυο εξασφαλισμένη τη μονιμότητά, τα δικαιώματα και την εξασφάλισή τους
Τι είναι αυτό που τους οδηγεί σε δυο εκ διαμέτρου διαφορετικές συμπεριφορές;
Πολύ φοβάμαι ότι είναι ο χρόνος και οι συνθήκες.
Το πρώτο άτομο ζει και εργάζεται, κυρίως από το σπίτι του, σε ένα ιδιωτικής έμπνευσης και κατασκευής νεφέλωμα.
Ασφαλές μετερίζι λιθοβολισμού, άφθονος χρόνος ίνα «κρίναι ζώντας και νεκρούς».
Το δεύτερο άτομο δίνει μάχη μέσα από το χώρο του συστήματος υγείας.
Πολεμάει ενάμιση χρόνο τώρα. Βλέπει τα λάθη, βλέπει τα σωστά.
Ζει νίκες, αποφεύγει ήττες.
Δεν έχει χρόνο και ενέργεια για μίσος και εξυπνακισμό.
Αυτό, το δεύτερο άτομο, είμαι σίγουρος ότι κάποια βράδια, όπως και πολλοί από μας, χαμογελάει πικρά και αναρωτιέται:
Μαλάκα, πόσο πόνο κρύβατε…
