Αυτοπροσδιορίζεται ως «οπτική ακτιβίστρια», χρησιμοποιώντας την κάμερά της ως εργαλείο για να αντιμετωπίσει και να αποκαταστήσει την αδικία που νιώθει πως υφίσταται η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα. Η Zanele Muholi συμμετέχει βαθιά σε αυτή την κοινότητα και το φωτογραφικό της έργο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη ζωή και τον ακτιβισμό της.
Αφηγούμενη ιστορίες που είναι τόσο ατομικές όσο και συλλογικές, η καλλιτέχνιδα ελπίζει να δώσει ορατότητα στην κοινότητά της, αμφισβητώντας παράλληλα τα συμβατικά στερεότυπα και τις αναπαραστάσεις. Φέρνοντας στο φως τη μοναδικότητα και την ποικιλομορφία των ατόμων που φωτογραφίζουν, η Muholi τονίζει το θάρρος και την αξιοπρέπειά τους απέναντι στη μισαλλοδοξία και τις διακρίσεις.
Γεννημένη το 1972 στο Umlazi, μια κωμόπολη της Νότιας Αφρικής, η Muholi, η οποία χρησιμοποιεί την αντωνυμία «αυτοί», καταγράφει τις εμπειρίες της μαύρης LGBTQIA+ κοινότητας στη Νότια Αφρική εδώ και δύο δεκαετίες.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, η Νότια Αφρική υπέστη σημαντικές κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές. Η δημοκρατία εγκαθιδρύθηκε το 1994 με την κατάργηση του απαρτχάιντ- ακολούθησε ένα νέο σύνταγμα το 1996, το πρώτο στον κόσμο που απαγόρευε τις διακρίσεις λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού, ενώ ο γάμος μεταξύ ομοφυλοφίλων έχει νομιμοποιηθεί από το 2006. Παρά την πρόοδο αυτή, η μαύρη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα παραμένει μέχρι σήμερα στόχος βίας και προκατάληψης.
Τα τελευταία δύο χρόνια, περισσότερα από 250 από αυτά τα έργα έχουν εκτεθεί σε μια περιοδεύουσα αναδρομική έκθεση σε όλη την Ευρώπη, μεταξύ άλλων στην Tate Modern στο Λονδίνο, καθώς και στο Βερολίνο, τη Δανία και το Ρέικιαβικ. Τώρα παρουσιάζεται στο Maison Européenne de la Photographie (MEP), ένα κέντρο σύγχρονης φωτογραφίας στο Παρίσι, μέχρι τον Μάιο του 2023.
«Το Παρίσι χρειάζεται τη Muholi περισσότερο από ό,τι η Muholi χρειάζεται να βρίσκεται στο Παρίσι», έχει δηλώσει ο Simon Baker, Πρόεδρος του MEP.
Η σειρά καταγράφει επιζώντες εγκλημάτων μίσους που ζουν σε όλη τη Νότια Αφρική και τις κωμοπόλεις της, που δημιουργήθηκαν υπό το απαρτχάιντ ως περιοχές κατοικίας για όσους εκδιώχθηκαν από μέρη που είχαν χαρακτηριστεί ως «μόνο για λευκούς».
Οι συμμετέχοντες παρουσιάζονται με αξιοπρέπεια και θάρρος μπροστά σε κοινωνικές διακρίσεις και φαινόμενα βίας με βάση το φύλο. Σε μεγάλο μέρος της σειράς, η ταυτότητα των συμμετεχόντων παραμένει κρυφή για να προστατεύεται η ασφάλειά τους και η ιδιωτική τους ζωή. Το “Only Half the Picture” περιλαμβάνει επίσης εικόνες τρυφερότητας και οικειότητας, επεκτείνοντας την αφήγηση πέρα από την ιδιότητα του θύματος.
