ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΚΟΛΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Οι επιχειρήσεις εστίασης και στην Πάτρα αναζητούν ανθρώπους για να εργαστούν και παρά τις αγγελίες που βάζουν στις εφημερίδες και στον ηλεκτρονικό τύπο ή κυκλοφορώντας το από στόμα σε στόμα στην «πιάτσα», δεν βρίσκουν.
Το ζήτημα αυτό έχει πάρει διαστάσεις φαινομένου θα έλεγε κανείς και σύμφωνα με τους επαγγελματίες δεν είναι τωρινό, αλλά έχει προκύψει την τελευταία διετία, ενώ έγινε ακόμα πιο έντονο τους τελευταίους δύο μήνες όταν τα καταστήματα εστίασης και ο κλάδος είχε ανάγκη για εργαζόμενους, με τα παραλιακά μαγαζιά να ανοίγουν για την καλοκαιρινή σεζόν.
Το πρόβλημα αυτό παραμένει για τα καταστήματα εστίασης ακόμα και τώρα που έχουμε φτάσει στην καρδιά του καλοκαιριού. Κι μάλιστα, σύμφωνα με τους επαγγελματίες του κλάδου, αποτελεί κοινό ζήτημα για όλες τις μορφές της εστίασης, από τα εστιατόρια, τις καφετέριες, τα μπαρ ρεστοράν και τα νυχτερινά κέντρα, έως τις ψησταριές, τις πιτσαρίες, τα μαγειρεία και τα ταχυφαγεία.
Τα μαγαζιά, τόσο στο κέντρο της Πάτρας, όσο και στις παραλίες, δυστυχώς δεν έχουν τόσο κόσμο τις καθημερινές και τα Σαββατοκύριακα που η δουλειά ανεβαίνει δεν έχουν υπαλλήλους για να εξυπηρετήσουν τον κόσμο.
Οι εύκολες εξηγήσεις
Το ζήτημα βέβαια δεν πρέπει να το δει κανείς από μια οπτική γωνία και όχι μονοδιάστατα γιατί τότε προφανώς και θα καταλήξει σε λανθασμένα συμπεράσματα. Ούτε οι νέοι ή και οι μεγαλύτεροι, σε μία περιοχή σαν την Δυτική Ελλάδα που ταλανίζεται από την ανεργία, έγιναν ξαφνικά τεμπέληδες και δεν έχουν την διάθεση να εργαστούν στις θέσεις που τους προσφέρονται, πόσο μάλλον όταν γνωρίζουν ότι έχουν ανάγκη αυτή την δουλειά.
Ούτε από την άλλη οι εργοδότες σε έναν τόσο μεγάλο κλάδο με τόσα πολλά καταστήματα να υπάρχουν στην περιοχή, δίνουν μεροκάματα πείνας ή δεν είναι εντάξει στις υποχρεώσεις τους απέναντι στους υπαλλήλους τους (τουλάχιστον η πλειοψηφία εξ αυτών), όταν έχουν ξοδέψει ήδη αρκετά μεγάλα χρηματικά ποσά για να προχωρήσουν σε μια επένδυση για το άνοιγμα ενός μαγαζιού.
Οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας
Η συλλογική σύμβαση εργασίας τόσο για την εστίαση, όσο και για τον ξενοδοχειακό κλάδο, εξάλλου, δίνει υψηλότερους μισθούς και αυτό κανονικά με βάση την λογική θα έπρεπε να αποτελεί ένα κίνητρο για τους ανέργους που ψάχνουν δουλειά. Όμως η έλλειψη εργαζομένων δεν είναι ένα θέμα που απασχολεί μόνο τα καταστήματα εστίασης της περιοχής.
Όπως είναι ήδη γνωστό στα νησιά που αυτό το καλοκαίρι «βουλιάζουν» από τους τουρίστες και δίνονται ακόμα υψηλότεροι μισθοί, ειδικότερα στους εργαζομένους με ειδικότητα και προϋπηρεσία, υπήρχε (και υπάρχει) μεγάλη ζήτηση υπαλλήλων στον ευρύτερο επισιτιστικό κλάδο, χωρίς να βρίσκονται χέρια.
Το ίδιο ισχύει και σε άλλες περιοχές της επικράτειας, σύμφωνα με παράγοντες της αγοράς της εστίασης και του τουρισμού. Ωστόσο, η έλλειψη θέσεων εργασίας σε μία περιοχή ή σε μία χώρα (αφού το ζήτημα έχει πανελλήνιες διαστάσεις) που τα ποσοστά ανεργίας της είναι αρκετά υψηλά, δεν απασχολεί μόνο την εστίαση.
Στον τεχνικό – κατασκευαστικό κλάδο η ανεύρεση εργατών για την οικοδομή και ακόμα περισσότερο ειδικευμένων τεχνιτών είναι ένα θέμα που απασχολεί τις μεγάλες και τις μικρές εργολαβικές εταιρείες.
Απασχολεί και άλλους τομείς της οικονομίας, για διαφορετικούς ίσως λόγους, όπως για παράδειγμα και τον πρωτογενή τομέα όπου ούτε εκεί βρίσκονται εργατικά χέρια με ευκολία.
Οπότε ίσως αποτελεί ένα φαινόμενο που διαμορφώνει ένα πεδίο μιας ξεχωριστής κοινωνιολογικής μελέτης και έρευνας για το μέλλον από τη στιγμή που βρίσκεται σε εξέλιξη.
ΤΑΣΟΣ ΓΙΑΤΡΑΣ
«Απότοκο κυρίως της πανδημίας…»
Ο πρόεδρος του Συλλόγου Καταστηματαρχών Εστίασης και Αναψυχής Αχαΐας Τάσος Γιατράς δίνει την δική του διάσταση στο θέμα λέγοντας τα εξής:
«Το φαινόμενο της μεγάλη φυγής ή παραίτησης, κυρίως στις επιχειρήσεις της εστίασης και του τουρισμού, αλλά και σε πολλά τεχνικά επαγγέλματα, θεωρείται απότοκο της πανδημίας και έχει διαστάσεις παγκόσμιου φαινομένου, αφού έχει παρατηρηθεί αρχικά στην Αμερική και πλέον είναι έντονο και σε όλες τις χώρες του δυτικού κόσμου.
Διανύοντας την κορύφωση της τουριστικής κίνησης στους δημοφιλείς προορισμούς ,οι ελλείψεις προσωπικού είναι εμφανείς και έχουν αντίκτυπο και στις παρεχόμενες υπηρεσίες αλλά και στους μειωμένους τζίρους των επιχειρήσεων .
Οι λόγοι της έντασης του φαινομένου είναι διαφορετικοί για κάθε περίπτωση, σίγουρα όμως το διάστημα της πανδημίας που έπληξε κυρίως τον τουρισμό και την εστίαση αποτελεί κυρίαρχη αιτία.
Από την άλλη, όμως, διαπιστώνεται μια χαρακτηριστική ατολμία και ένας στρουθοκαμηλισμός. διαχρονικά, στην εφαρμογή των εργασιακών σχέσεων κυρίως στην εστίαση.
Αγνοούμε την πραγματικότητα, τις πραγματικές συνθήκες και ανάγκες της αγοράς ,την ευρωπαϊκή πρακτική, εφαρμόζοντας ΣΣΕ μια εποχής και μιας οικονομίας που έχουν γίνει εθνικό ανέκδοτο.
Οι επιχειρήσεις εστίασης προφανώς και ζημιώνονται από αυτή την πραγματικότητα ,αν και θα πρέπει πλέον όλοι να αντιληφθούμε ότι μιλάμε για μια νέα πραγματικότητα ,για μια βίαιη προσαρμογή σε κάτι διαφορετικό και νέο».
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Νεολόγος» των Πατρών
