ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ Π.ΚΟΛΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
antrekoll@hotmail.com
Το βινύλιο και ο δίσκος έχει μια συναισθηματική και διαχρονική αξία για τους φίλους της μουσικής. Ακόμα και στην εποχή μας που η μουσική έχει περάσει στην φάση της πληροφορικής, της τεχνολογίας και του διαδικτύου, όπου τα πάντα είναι δωρεάν και ο καθένας μπορεί να κατεβάσει τα τραγούδια και τη μουσική της επιλογής του.Κι όμως, είναι αυτή η εποχή που δικαιώνει το βινύλιο και τους φανατικούς φίλους του που έμειναν πιστοί σε αυτό, ακόμα και τα «πέτρινα» χρόνια του δίσκου τότε που κυριαρχούσαν στη μουσική βιομηχανία τα cd, την εποχή δηλαδή της δεκαετίας του «μιλένιουμ». Το απρόσμενα ευχάριστο είναι ότι από το 2010 και μετά, ύστερα από το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης (σύμπτωση αλήθεια;), το βινύλιο επέστρεψε σταδιακά και ο κόσμος στράφηκε και πάλι σε αυτό.
Στέλιος Αποστολόπουλος: «Έχω μεγαλώσει με τους δίσκους μου»
O γνωστός πατρινός d.j. και παραγωγός σε ραδιοφωνικές εκπομπές, Στέλιος Αποστολόπουλος, είναι ένας από τους ανθρώπους που έχει φάει τα νιάτα του, κάνοντας μίξεις πάνω στους δίσκους.
Από τους «παλιούς» του χώρου, έχει παίξει σε δεκάδες events, σε πάρτι, σε ιστορικά μαγαζιά της Πάτρας και η μουσική γι’ αυτόν είναι συνυφασμένη με το βινύλιο. «Είναι πράγματι η εποχή της δικαίωσης του βινυλίου» τονίζει μιλώντας στο «Νεολόγο» των Πατρών και συμπληρώνει με μια νοσταλγική διάθεση: ««Ο πρώτος δίσκος που πήρα ήταν των Dire Straights, ενώ από ελληνικά ήταν ένας δίσκος των Olympians. Έχω μεγαλώσει μαζί με τους δίσκους μου» τονίζει.
Και συνεχίζει λέγοντας: «Το βινύλιο είναι διαχρονικό, έχει μια κλασικότητα πάνω του και το σημαντικότερο από όλα είναι ότι δεν αντιγράφεται.
Από πλευράς ποιότητας ήχου δεν συγκρίνεται με τίποτα και ασφαλώς δεν είναι τυχαίο που έχουν γίνει αρκετές επανακυκλοφορίες από μεγάλους καλλιτέχνες και μουσικούς, του εξωτερικού, αλλά και στην Ελλάδα. Ο κόσμος έχει πλέον επιστρέψει σε αυτό».
Για τον ίδιο ένας επαγγελματίας d.j. δεν μπορεί να μην γνωρίζει από βινύλια και να μην έχει μια πλούσια δισκοθήκη. «Θα πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσουν οι dj’s να παίζουν με τον υπολογιστή, αυτοματοποιημένα. Θα ήταν ευχής έργο αυτό.
Ένας dj που αγαπάει αυτό που κάνει και έχει μεράκι για τη μουσική δεν είναι δυνατόν να μην γνωρίζει να κάνει μείξεις, να πειραματίζεται με τον ήχο και να δοκιμάζει τις δυνατότητες του, ούτε να περιμένει τα πάντα από τον υπολογιστή».
Χρήστος Σωτηρόπουλος: «Ο κόσμος έχει επιστρέψει στο βινύλιο»
Ο Χρήστος Σωτηρόπουλος είναι και αυτός ένα από τα πρώτα ονόματα που σκεφτήκαμε να απευθυνθούμε όταν είπαμε να γράψουμε για το βινύλιο και την αξία του.
DJ, μέλος της ομάδας του Mono, του club που παίζει μουσική μόνο με βινύλιο είναι ο ιδιοκτήτης του καταστήματος «Mono Record Stores», ενός εκ και των ελάχιστων μαγαζιών (δεν είναι πάνω από δύο, μαζί με το «Joy Records») που πουλάνε δίσκους στην Πάτρα.
«O κόσμος έχει επιστρέψει στο βινύλιο, αυτό είναι γεγονός και το σημαντικό είναι ότι δεν μιλάμε μόνο για άτομα μιας ηλικίας ή μόνο για άτομα που θεωρούνται ψαγμένοι με τη μουσική, αλλά και για νέους που μεγάλωσαν σε μία εποχή που ο δίσκος είχε παραμεριστεί από τη μουσική βιομηχανία. Το σημαντικό είναι σε γενικές γραμμές ότι ο κόσμος πλέον ενδιαφέρεται».
Όσο για την διαφορετικότητα που μπορεί να προσφέρει στην διασκέδαση ένα μαγαζί που παίζει μόνο βινύλιο; «Είναι μια διαφορετική εμπειρία για τον κόσμο όχι μόνο από πλευράς ήχου, αλλά κυρίως από πλευρά εικόνας το να κοιτάζει δηλαδή τους dj’ s στις αλλαγές που κάνουν με τους δίσκους και το πώς μιξάρουν κάθε φορά.
Όμως προσωπικά καταλαβαίνω τους dj’s που παίζουν με υπολογιστή, αυτόματα. Για να παίξεις με βινύλιο και δίσκους χρειάζεται ο χώρος να έχει τις ανάλογες υποδομές και σίγουρα θέλει μια διαφορετική προετοιμασία».
Ανδρέας Μητρέλης: «Ο δίσκος δεν έχει ημερομηνία λήξης»
Ο Ανδρέας Μητρέλης είναι ο ιδιοκτήτης της πατρινής δισκογραφικής εταιρείας Veego Records. Λάτρης του βινυλίου και της μουσικής, κυκλοφορεί, όπως έχει πει ο ίδιος τα άλμπουμ, που θα ήθελε να έχει στην δισκοθήκη του.
Δεν θα μπορούσαμε να μην τον συμπεριλάβουμε σε αυτό το αφιέρωμα για το βινύλιο. «Η δικαίωση ήρθε με το Spotify. Από την στιγμή που η μουσική είναι δωρεάν ο κόσμος στηρίζει τον καλλιτέχνη είτε με βινύλιο, είτε με συναυλία, είτε με ένα μπλουζάκι. Απλά το βινύλιο γράφει καλύτερα στο instagram.
Η μουσική θα εξελίσσεται και ο κόσμος θα μένει στα ακούσματα που τον κάνουν να αισθάνεσαι καλά. Θα ακούει ακόμα μέταλ και 80s και τραπ. Ο κόσμος θα συνεχίσει να αγοράζει Beatles και Pink Floyd μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Δίσκοι θα βγαίνουν».
Ο δίσκος δεν έχει ποτέ ημερομηνία λήξης. «Η μουσική εξελίσσεται πάει μπροστά, πάει πίσω, κάποια πράγματα που μπορεί να θεωρούμε σκουπίδια κάποτε, τώρα μπορεί να είναι ο ήχος του σήμερα.
Σαν υλικό ο δίσκος κρατάει ανάλογα με τη χρήση που του κάνεις. Αν δεν τον ακούσεις ποτέ τότε σε 50 χρόνια θα είναι σαν καινούριος. Όποιος αγοράζει δίσκους είναι υποχρεωμένος να τους παίξει έστω και μια φορά στο πικάπ του».
Η σημασία της επανακυκλοφορίας ενός δίσκου στη μουσική σήμερα σύμφωνα με τον ίδιο είναι να «επανασυστήσεις στο κοινό ένα χαμένο διαμάντι αλλά και να δώσεις την χαρά στον καταναλωτή να αποκτήσει κάτι που δεν θα έβρισκε εύκολα».
Όσο για την μαγεία του δίσκου και του βινυλίου; «Το βινύλιο είναι μαγεία από την στιγμή που συνειδητοποιείς ότι μια βελόνα ακουμπάει ένα κομμάτι πλαστικό και περνώντας από τα καλώδια ενός ενισχυτή και ηχείων έρχεται στα αυτιά σου.
Η μαγεία είναι επίσης να κάθεσαι να ακούς χωρίς skip, δηλαδή ολόκληρο το έργο ενός καλλιτέχνη, και να χρειάζεται να σηκωθείς να αλλάξεις πλευρά».
Η ιστορία του βινυλίου
Η ιστορία του βινυλίου ξεκινάει από παλιά. Ήταν τέλη της δεκαετίας του 1940, όταν γεννήθηκε το βινύλιο. Το 1948, το βινύλιο θα καθιερωθεί ως το κύριο μέσο κατασκευής των μουσικών δίσκων. Στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια η εταιρία Decca θα φτιάξει δίσκους 78 στροφών από βινύλιο. Οι ανταγωνιστές της δε θα ακολουθήσουν το παράδειγμά της. Θα φτιάξουν τους πρώτους δίσκους 45 στροφών από βινύλιο την ίδια περίοδο. Γεγονός το οποίο θα σημάνει σταδιακά την κατάργηση των δίσκων γραμμοφώνου, με τις πωλήσεις να μειώνονται τη δεκαετία του 1950 και τα τελευταία 78άρια να εκδίδονται στις αρχές της δεκαετίας του 1960.
Την ίδια περίοδο ο δίσκος 33 στροφών εμφανίστηκε στην αγορά για λογαριασμό της εταιρίας CBS. Στα χρόνια που ακολούθησαν και με τις τεχνολογίες που τα συνόδευσαν αρκετά μουσικά κομμάτια των 78 στροφών επανακυκλοφόρησαν σε σχετικές συλλογές. Μία νέα, high fidelity εποχή θα ξεκινήσει για τους λάτρεις της μουσικής και η μουσική βιομηχανία γύρισε μία ακόμη σελίδα.
Οι δίσκοι βινυλίου 45 και 33 στροφών, έφεραν μία πραγματική επανάσταση στη μουσική βιομηχανία, ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1950. Μια πραγματική έκρηξη της εμπορικής εκμετάλλευσης του βινυλίου ώθησε σε εκατομμύρια πωλήσεις δίσκων βινυλίου για όλα τα χρόνια που ακολούθησαν, μέχρι τη σταδιακή περιθωριοποίησή τους με την έλευση της ψηφιακής εποχής. Όμως, στην πράξη η παραγωγή δίσκων βινυλίου δεν σταμάτησε ποτέ. Ακόμη και στην μικρή ελληνική αγορά πάντα έβρισκες νέες κυκλοφορίες σε βινύλιο αρκεί να πήγαινες σε συγκεκριμένα καταστήματα που είναι «μετρημένα» σε όλη την Ελλάδα. Φυσικά, το μεγαλύτερο ποσοστό των κυκλοφοριών βγαίνει αποκλειστικά σε cd με αποτέλεσμα αρκετά από τα άλμπουμ να μην είναι διαθέσιμα στις 33 στροφές. Αλλά πάντα, αυτό που θέλει να αγοράσει βινύλιο, σίγουρα θα βρει κάτι, που θα τον γοητεύσει ή κάποιο «διαμάντι» που έχει ξεχάσει να προσθέσει στη δισκοθήκη του.
*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Νεολόγος
