ΤΗΣ ΕΛΕΑΝΑΣ ΜΑΓΔΑΛΗΝΟΥ
Ο Vassilikos είναι ένας καλλιτέχνης που δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, ειδικά για τους πατρινούς. «Ψυχή» και δημιουργός της μπάντας των Raining Pleasure και στη συνέχεια με σόλο καριέρα, μας κάνει περήφανους με κάθε εμφάνισή του, εντός και εκτός συνόρων, με τα τραγούδια του, τα άλμπουμ του, την μουσική του γενικότερα. Η κουβέντα μαζί του πραγματικά καθηλωτική. Απολαύστε τον…
Πες μου λίγα λόγια, σε είχα αφήσει να ζεις Αγγλία. Εξακολουθεί να είναι εκεί η βάση σου;
Διατηρώ την επαφή μιας και εξακολουθώ να κάνω σπουδές εκεί αλλά το σπίτι και η καθημερινότητα έχουν μεταφερθεί στη μαμά Πάτρα εδώ και περίπου 3 χρόνια.
Το καλοκαίρι, είδα ότι έκανες και κάποιες εμφανίσεις στην Ελλάδα, αλλά και στην Πάτρα; Πως κύλησε αυτό το καλοκαίρι; Τι αίσθηση σου άφησε;
Ήταν πάρα πολύ ευχάριστο να παίζω ξανά μετά από τόσον καιρό. Και ήταν ακόμα πιο ευχάριστο να βλέπω την δίψα του κόσμου για συναυλίες να ικανοποιείται ξανά μετά από δύο χρόνια. Έχω ξεκινήσει το «The Grand Duet», ένα σχήμα δύο ατόμων και ενός υπολογιστή και «κυκλοφορώ» με αυτό εδώ και 7-8 μήνες. Το ντουέτο αυτό έχει στηθεί μαζί με τον Γιώργο Τριανταφύλλου, πατρινό πολυοργανίστα και μουσικό παραγωγό. Ένας απίστευτος μουσικός και άνθρωπος που με ευλόγησε η ζωή να έρθει στην παρέα μου.
To 2019 κυκλοφόρησε το τρίτο προσωπικό σου άλμπουμ με την πατρινή Ιnner-Ear με τίτλο «Amazing Grey». Τι περιλαμβάνει αυτό το άλμπουμ για σένα και τι σηματοδότησε για σένα προσωπικά; Πώς θα περιέγραφες αυτή τη δουλειά σου;
Το «Amazing Grey» ήταν ένα άλμπουμ – σταθμός για πολλούς και διάφορους λόγους. Καμιά φορά αναφέρομαι σε αυτό σαν το άλμπουμ της Άρτας, που ξεκινάει και σταματάει συνεχώς. Από την πρώτη πρόθεση μέχρι την υλοποίησή του πήρε περίπου 7 χρόνια, αν και το ουσιαστικότερο και εντατικότερο μέρος της δουλειάς, έγινε τα τελευταία δύο πριν την κυκλοφορία του. Ήταν επίσης η πρώτη φορά μετά από τους Raining Pleasure που κυκλοφόρησα δικά μου τραγούδια. Οι λόγοι ήταν πολλοί και διάφοροι, με κυριότερο αυτόν των εντατικότατων σπουδών που έκανα στην Κινέζικη Ιατρική που είναι πια το “day time job” μου. Ήθελα να αποκόψω εντελώς την σχέση μου με τη μουσική από την ανάγκη της επιβίωσης. Δεν ήθελα να γίνω αυτό που βλέπω σε άλλους και μου προκαλεί λύπη. Έσωσα λοιπόν την σχέση μου με τη μουσική δημιουργώντας μια παράλληλη επαγγελματική δραστηριότητα που μπορώ να πω πια ότι με ικανοποιεί εξίσου.
Δυστυχώς, το 2020 και 2021, ζήσαμε όλη αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση με την πανδημία. Εσένα, πως σε επηρέασε όλο αυτό;
Ανήκω σε εκείνο το μικρό δυστυχώς σύνολο ανθρώπων που βρήκαν γαλήνη και χαρά σε αυτές τις συνθήκες. Ήταν μια πολύ σημαντική ευκαιρία που προσφέρθηκε σε όλους ανεξαιρέτως να κάνουν «φόκους» κάπου αλλού για λίγο. Να στρέψουν τον φακό της αντίληψης από έξω προς τα μέσα. Να συνειδητοποιήσουν και να ανακαλύψουν το υποκείμενο που βλέπει ό,τι βλέπει, κάνει ό,τι κάνει, φοβάται, χαίρεται, διατάζει, αποφασίζει, γκρινιάζει, αφήνεται. Σε πολλούς δυστυχώς στοίχισε πάρα πολύ η απομόνωση και φοβάμαι πως η επόμενη πανδημία είναι αυτή των ψυχικών νοσημάτων. Έχει ήδη φανεί από την τρομακτική αύξηση σε χρήση αντικαταθλιπτικών και ηρεμιστικών σκευασμάτων. Κι αυτό, όμως, μέρος της διαδικασίας της συνειδητοποίησης είναι.
H δισκογραφία έχει μεταφερθεί πλέον στις ψηφιακές πλατφόρμες. Πιστεύεις πως λειτουργεί προς όφελος των καλλιτεχνών και ειδικά για το είδος της μουσικής που εσύ αντιπροσωπεύεις αλλά και γενικότερα για την ξενόγλωσση μουσική;
Το όφελος είναι στην ευκολία της πρόσβασης που μπορεί να έχει το κοινό στην μουσική. Αυτό όμως, φοβάμαι πως ισχύει μόνο στην θεωρία. Καθότι, στην πράξη, παρατηρώ μια εξευτελιστική μείωση στην αξία που καταλαμβάνει η μουσική στις ζωές των ανθρώπων πια. Είμαι από τους τυχερούς που έζησαν και τις δύο εποχές, όπως και την μετάβαση. Οι άνθρωποι κάποτε ζούσαν με τη μουσική. Ήταν τρόπος προσωπικής έκφρασης, δημιουργούσε (ή και «δίχαζε») παρέες, είχε ρόλο που δεν έχει πια. Και νομίζω ότι σε αυτό έχει συμβάλλει δραματικά το γεγονός ότι είναι ουσιαστικά δωρεάν τώρα. Παράνομα ή νόμιμα, το να έχεις μια ατελείωτη δισκοθήκη στα χέρια σου χωρίς να έχεις κουραστεί να την αποκτήσεις, έχει σαν αποτέλεσμα να μην μπορείς να την εκτιμήσεις και, αυτόματα, να περνάει σε δεύτερη ή τρίτη μοίρα στη ζωή σου. Η σχέση των περισσότερων ανθρώπων με την μουσική, πια, μου θυμίζει την σχέση των πλουσιόπαιδων με τα υλικά αγαθά. Δεν μπορούν να χαρούν με τίποτα γιατί τα είχαν όλα πριν τα λαχταρήσουν.
Μετά τις επανεκτελέσεις και τις διασκευές που έχει κάνεις σε Μ. Χατζιδάκι και Β. Τσιτσάνη, υπάρχει κάτι αντίστοιχο που θέλεις να κάνεις;
Δεν νομίζω πως ονόμασα τυχαία εκείνον το δίσκο του 2009 “Vintage – vol. 1”. Ίσως κάποτε έρθει η ώρα και η ανάγκη να γίνει και κάποιο vol. 2. Προς το παρόν όμως είμαι αφοσιωμένος στην ηχογράφηση του καινούριου μου άλμπουμ που θα βγει πάλι από την Inner Ear.
Από την εποχή των «Raining Pleasure», που ήσουν ο ιδρυτής και η «ψυχή» τους, τι θυμάσαι; Τι σου έχει μείνει;
Είναι τόσα πολλά αυτά που έγιναν, κυρίως την δεύτερη δεκαετία αυτής της μπάντας, που θα μπορούσα να μιλάω για ώρες ή μέρες. Το πιο σημαντικό από όλα είναι πως ο βασικός πυρήνας της μπάντας διατηρεί ακόμα σχέσεις αγάπης. Δεν έχουμε παίξει μαζί εδώ και 12 χρόνια, αλλά αυτό δεν έχει αλλάξει για κανέναν από τους τρεις.
Υπάρχει κάτι στα άμεσα σχέδιά σου; Δισκογραφικά, εμφανίσεις κτλ.
Ο δίσκος θα χρειαστεί χρόνο ακόμα, αλλά τα πλάνα για συναυλίες είναι ολοζώντανα. Κάναμε ήδη ένα μικρό τουρ και συνεχίζουμε χειμώνα με Πάτρα (18/11 στη Δεξαμενή-παλιό τουριστικό), Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Γιάννενα, Κέρκυρα και άλλα που δεν θυμάμαι τώρα ακριβώς. Τέλος του χρόνου πάμε Γερμανία για κάποιες συναυλίες.
