Ο σπουδαίος ηθοποιός σκηνοθετεί φέτος το καλοκαίρι, τις «Θεσμοφοριάζουσες» και υποδύεται τον Μνησίλοχο.
ΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΜΠΑΛΑΦΟΥΤΗ
mimibalafouti@gmail.com
Είναι ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους του ελληνικού θεάτρου αλλά και της ελληνικής τηλεόρασης, ένας σπουδαίος ηθοποιός, ένας άνθρωπος που ο κόσμος τον αγαπά και τον ακολουθεί πιστά. 45 χρόνια στο χώρο δεν είναι και λίγα και μάλιστα στην πρώτη γραμμή! Τα λόγια και οι συστάσεις είναι περιττά όταν μιλάμε για τον Γιάννη Μπέζο, τον οποίο θα απολαύσουμε στο ρόλο του Μνησίλοχου στις «Θεσμοφοριάζουσες» του Αριστοφάνη που έρχονται στην Πάτρα την Κυριακή 31 Ιουλίου. Μια παράσταση στην οποία πρωταγωνιστεί και παράλληλα σκηνοθετεί.
Ποια είναι η δική σας σκηνοθετική ματιά;
Το έργο αυτό έχει σαν κορμό μια θέση του Αριστοφάνη απέναντι στον Ευριπίδη, σατιρική, παρ’ότι τον εκτιμούσε πολύ, καθώς δε σατιρίζουμε ποτέ κάποιον που δε θαυμάζουμε. Aυτούς που δεν εκτιμούμε τους αφήνουμε απλά και προσπερνούν. Ο σκοπός του έργου είναι να καταδείξει τις θέσεις των γυναικών στην Αρχαία Αθήνα οι οποίες ήταν πολιτικές με την ευρεία έννοια. Το έργο μας δείχνει ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν όσα χρόνια κι αν περάσουν!
Η αλήθεια είναι πως δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα…
Ούτε έχουν αλλάξει ούτε και θα αλλάξουν, γιατί είναι στη φύση των ανθρώπων. Αλλάζει το βιοτικό μας επίπεδο, ο τρόπος που ζούμε, αλλά αυτά που εμπεριέχουμε δεν αλλάζουν τόσο εύκολα. Άνδρες και γυναίκες είμαστε καταδικασμένοι να συνυπάρχουμε! Αυτό είναι ευλογία και πολλές φορές πρόβλημα, αλλά αυτή είναι η ζωή. Στο έργο οι γυναίκες έχουν ένα λόγο πολύ ισχυρό, αυτά σαν απάντηση σε εκείνους που νομίζουν ότι οι γυναίκες στην αρχαία Αθήνα ήταν για πέταμα. Εάν δει κανείς με σεβασμό το κείμενο χωρίς ανοησίες και ψευτο-μοντερνιές αυτά τα λέει ο ίδιος ο ποιητής!
Πως επιλέξατε το ρόλο του Μνησίλοχου;
Δεν υπάρχουν χαρακτηριστικά στους ρόλους, χαρακτηριστικά υπάρχουν στους ανθρώπους! Πρέπει οι ρόλοι να ζωντανέψουν μέσα από εμάς. Προσπαθώ να ζωντανέψω το λόγο του ποιητή, το τί μορφή θα πάρει. Αυτό έχει να κάνει με τη φαντασία των θεατών, γιατί στο θέατρο παίζουν και οι θεατές, για να μη σας πω ότι πολλές φορές παίζουν μόνο οι θεατές. Εμείς ενσαρκώνουμε κάτι και ο θεατής φτιάχνει με τη φαντασία του πράγματα και θάματα.
Χρειάζεται να υπάρχει χημεία επί σκηνής για να βγει ένα άρτιο αποτέλεσμα;
Όχι δεν είναι έτσι. Αυτά είναι της μόδας που τα λένε οι συνάδελφοι μου για να λαϊκίσουν, το θέατρο δεν είναι παιδική χαρά, ούτε αγαπιόμαστε όλοι. Τους περισσότερους από τους συναδέλφους μου δεν τους ξέρω, αυτό δε σημαίνει ότι δε τους εκτιμώ και δε τους σέβομαι, δε σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε μια παρέα που πάει βόλτα! Αν τύχει να υπάρχουν και καλές διαπροσωπικές σχέσεις είναι ευλογία!
Θα γελάσουμε;
Είναι το πλέον βέβαιο και είναι και δοκιμασμένο! Το θέατρο, ο καθένας το αντιλαμβάνεται διαφορετικά, είναι σαν την πίστη! Δεν είμαστε επιστήμονες να αποδεικνύουμε κάτι. Εμάς η δουλειά μας αποδεικνύεται στο βάθος χρόνου. Το γέλιο το αβίαστο βγαίνει από μέσα μας δεν είναι το αστείο που μπορεί να λέει κάποιος σε μια παρέα. Βγαίνει από μια γενικότερη συμπεριφορά.
Θέλετε να μου το εξηγήσετε αυτό;
Πολλές φορές μπορεί να λέμε ότι αυτός ο τύπος λέει πολύ ωραία αστεία στην παρέα… θα έπρεπε να γίνει ηθοποιός. Αυτός λοιπόν είναι ο μόνος που δε θα έπρεπε να γίνει. Άλλο πράγμα κάνω κάτι και με βλέπουν με συμπάθεια και άλλο πράγμα κάνω κάτι και με πληρώνουν για αυτό. Οι ερασιτέχνες αγαπούν το θέατρο ενώ οι επαγγελματίες το υπηρετούν. Γι’ αυτό δε μετράνε οι τζαμπατζήδες στο θέατρο. Αυτοί με τις προσκλήσεις είναι οι χειρότεροι θεατές. Όταν δε το έχεις πληρώσει δε το σέβεσαι.
Πότε καταλαβαίνετε ότι ένα έργο θα πάει καλά…
Προσπαθώ να ταυτιστώ με μια βαθιά ανάγκη του κόσμου εκείνη την στιγμή. Πολλές φορές δεν το επιτυγχάνουμε αλλά αυτό δε σημαίνει ότι το έργο ή η παράσταση δεν έχει αξία. Το κοινό κάποιες φορές ακολουθεί και ανοησίες, βρίσκεται σε άλλο αστερισμό και θέλει να λειτουργήσει εκτονωτικά, άλλες φορές θέλει μια βαθιά επικοινωνία.
Κερδίζεται η εκτίμηση του κοινού;
Αυτό είναι βέβαιο. Για την αγάπη δεν ξέρω, γιατί η αγάπη μεταβάλλεται ενώ η εκτίμηση παραμένει και είναι μεγάλο ζητούμενο και δύσκολο. Για να κερδίσεις την εκτίμηση του κόσμου πρέπει να στενοχωρήσεις και μερικούς, εάν δε τους στενοχωρήσεις κάτι δεν κάνεις καλά!
Κάνετε σχέδια για το μέλλον;
Κάνω σχεδιασμό τουλάχιστον δυο ετών. Έχω 45 χρόνια στη δουλειά. Σας βεβαιώνω ότι ποτέ η κατάσταση δεν ήταν καλή, πάντα άκουγα ότι υπάρχει κρίση. Ακόμη και να υπάρχει κρίση εμάς μας έβαλαν εκεί για να είμαστε κεριά αναμμένα κι όχι για να κλαιγόμαστε! Να είμαστε παρόντες και να συμπεριφερόμαστε με αρχοντιά. Δε μου αρέσει η γκρίνια και η μιζέρια.
Τι έχει αξία στο τέλος της ημέρας;
Να είσαι εντάξει και τίμιος απέναντι στον εαυτό σου και τη συνείδησή σου. Να μην ξεγελάς τον κόσμο με αρλούμπες.
Σας χαρακτηρίζουν δύσκολα προσεγγίσιμο κάτι που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα, εφόσον κάποιος μιλήσει μαζί σας…
Μου χαλάτε το μύθο! Απλά επιλέγω εγώ με ποιους θα συνομιλήσω. Δεν θέλω να συνομιλώ με όλους. Δε θέλω να σπαταλώ την ώρα μου σε πράγματα τα οποία δεν έχουν για εμένα κανένα νόημα. Εάν αυτό το εκλαμβάνουν ως δύσκολη προσέγγιση το επιβεβαιώνω.
