Ο συγγραφέας και υποψήφιος ευρωβουλευτής με το ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ μιλάει για τα αληθινά πρόσωπα πίσω από τους ήρωες των βιβλίων του και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η χώρα αλλά και το κόμμα του
Ο Νίκος Παπανδρέου συγκαταλέγεται στην κατηγορία των ανθρώπων που η ζωή τους δεν ανήκει μόνο στους ίδιους – είναι και ιδιωτική και δημόσια. Οχι μόνο η δική του: αυτός που για τους πολλούς είναι ο «Γέρος της Δημοκρατίας» για εκείνον είναι ο παππούς του, ο Ανδρέας της Αλλαγής είναι ο πατέρας του και ο πρωθυπουργός της τελευταίας κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ είναι ο αδερφός του. Η μοίρα της οικογένειάς του μοιάζει αναπόσπαστα συνδεδεμένη με τη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Και ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζεται αυτή την έλλειψη πραγματικής ιδιωτικότητας, που είναι η δική του πραγματικότητα από μικρό παιδί, δεν είναι άλλος από το γράψιμο. Το ίδιο συνέβη και στη συνάντησή μας ένα ζεστό μεσημέρι στο Κολωνάκι: στο διπλανό τραπέζι, τέσσερα ανδρικά κεφάλια γύρισαν αμέσως προς το μέρος του όταν άκουσαν το όνομά του.
Το πρώτο βιβλίο του Νίκου Παπανδρέου που καταπιάνεται με την ιστορία των πιο οικείων του προσώπων και τις αναμνήσεις της παιδικής του ηλικίας, όταν τη δεκαετία του ’60 προσγειωνόταν στην Ελλάδα από τις ΗΠΑ, δεν είναι ακριβώς καταγεγραμμένη ιστορία. «Καμιά φορά στα ταξίδια δεν παίρνω φωτογραφική μηχανή μαζί μου. Θέλω απλώς να το ζήσω. Οταν γράφεις, πρέπει να παίρνεις απόσταση. Δίνεις σκέψη και δομή σ’ αυτά που έγιναν», λέει. Σε λίγο καιρό κυκλοφορεί το επόμενο βιβλίο, που ο ίδιος τοποθετεί στο είδος «μυθιστορηματική αυτοβιογραφία», βασισμένο σε αληθινά γεγονότα που συνέβησαν πριν από το 1981, με έμφαση στο γυναικείο κίνημα και σε όσες το καθόρισαν – ανάμεσά τους και η μητέρα του. Λέγεται «Ερωτες στο παρασκήνιο». «Αφορά τις ζωές των γυναικών αυτών, και της Μαργαρίτας, τους έρωτές τους – γιατί κανείς δεν είναι μόνο ακτιβιστής», εξηγεί. «Επειδή είχα ένα θέμα υγείας πριν από μερικά χρόνια, σκέφτηκα πως αν φύγω, όλη η ζωή που έζησα και όλοι οι άνθρωποι που έβαλαν το δικό τους λιθαράκι (όχι τα μεγάλα ονόματα, αλλά ο οδηγός, η κοπέλα στο μαγαζί και τόσοι ακόμα που έπαιξαν τον δικό τους ρόλο) χάθηκαν».
Είναι, άρα, ένα βιβλίο που προέκυψε και από εσωτερική ανάγκη; «Θέλω να διαχειριστώ το ότι υπάρχω μέσα σε μια ιστορία που είναι ζωντανή, όχι ως συμμετέχων και όχι ως παρατηρητής εκ του μακρόθεν». Ο Παπανδρέου επιτρέπει στον εαυτό του τις αλλαγές που θα έκανε ο κάθε συγγραφέας. «Αυτό που κάνω δεν είναι non – fiction. Δεν το βλέπουν όλοι οι αναγνώστες. Στο πρώτο βιβλίο, το «Δέκα μύθοι και μια ιστορία», υπάρχει ένα κεφάλαιο που λέγεται «λ για λαοθάλασσα». Εκεί η γιαγιά του ήρωα του μαθαίνει καλλιγραφία. Για να του μάθει τα γράμματα, του λέει, π.χ., ότι το «λ» είναι ένα παιδί με τα χέρια στην τσέπη, λίγο σκυμμένο γιατί ντρέπεται. Οταν άρχισα να υπογράφω βιβλία, μου ζητούσαν να γράψω καλλιγραφικά. Ελεγα «μα δεν έμαθα» και απορούσαν, γιατί το έλεγε το βιβλίο! Αγόρασα λοιπόν καλλιγραφική πένα και έμαθα το όνομά μου καλλιγραφικά για να μπω στον χαρακτήρα. Δεν ήθελα να τους το χαλάσω. Εκείνοι πίστευαν ότι όλο είναι αλήθεια».
Για όσους γεννήθηκαν αρκετά χρόνια μετά το 1981, ο μύθος της Αλλαγής δεν έχει το ίδιο βάρος – ή θεωρείται ακριβώς ο πολιτικός μύθος πάνω στον οποίο οργανώθηκε και στήθηκε το μισό του μεταπολιτευτικού συστήματος της χώρας. Σ’ αυτόν τον μύθο, όμως, από ανάγκη ή από νοσταλγία, όλο και επιστρέφουμε τα τελευταία χρόνια, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Ο Νίκος Παπανδρέου, βέβαια, έζησε εκείνα τα χρόνια της προετοιμασίας για την έλευση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία από μέσα. «Ο Ανδρέας εξέφρασε όλα όσα προσδοκούσαν οι άνθρωποι της εποχής του. Δεν τους εκμεταλλεύτηκε, μίλησε για εκείνους. Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρός, τους αρχιτέκτονες να δουλεύουν και να συζητούν ώρες για την πολεοδομία της Αθήνας, ώρες για το Εθνικό Σύστημα Υγείας, πριν αυτό γίνει. Εντελώς ελεύθερα, γιατί υπήρχε ένας ενθουσιασμός ότι κάτι αλλάζει», τονίζει ο Παπανδρέου, ο οποίος αυτή ακριβώς την αίσθηση θέλει να αποτυπώσει. «Ενας τρόπος για να καταγράψει κάποιος μια ιστορική διαδρομή είναι και το μυθιστόρημα, που δίνει μια ζωντάνια και μια συνέχεια. 
Σε μερικούς χαρακτήρες έδωσα τα αληθινά ονόματα για να τιμήσω ότι υπήρξαν. Ο οδηγός, ας πούμε, λέγεται Γεράσιμος, πέθανε στα εκατό. Ξεκίνησε με τον Γεώργιο Παπανδρέου το 1946 και έφυγε πριν από δύο χρόνια. Ηταν οδηγός του Ανδρέα και μας μεγάλωσε – δεν είχε παιδιά», λέει. «Ολοι όσοι το έζησαν με τον τρόπο τους, ειδικά τα άτομα που είναι λιγότερο γνωστά, θα εξαφανιστούν. Ξαναζωντάνεψα τους ανθρώπους που έχουν φύγει από τη ζωή. Δεν κοιτάω την υστεροφημία γιατί δεν απαλύνω τα λάθη. Κανένας άνθρωπος δεν είναι τέλειος. Και οι ήρωες αυτοί είναι άνθρωποι». Θα υπάρξουν βέβαια διάφοροι κακόβουλοι που θα πουν ότι με το βιβλίο εκμεταλλεύεται την οικογενειακή του ιστορία. Δεν τον ενδιαφέρει. «Γράφω για έναν κόσμο που θέλω να βγει από το παρασκήνιο. Ο δικός μου τρόπος είναι οι ιστορίες», επισημαίνει. «Δεν με πειράζει να γράψουν κι άλλοι – το κάνουν άλλωστε, πλέον γυρίζονται και σίριαλ. Είναι ελεύθερο πεδίο. Αμα γράψεις καλό βιβλίο, είναι καλό βιβλίο».
πηγή: in.gr
