Συνέντευξη στο περιοδικό “Vita” και στη Μικαέλα Θεοφίλου παραχώρησε η Νόνη Δούνια. Η ίδια μίλησε για το λιποθυμικό επεισόδιο που είχε μέσα στη Βουλή.
“Η λιποθυμία ήταν ένα καμπανάκι ότι έπρεπε να ξεκουραστώ. Ήταν μια περίοδος πολύ φορτισμένη. Και επειδή ποτέ δεν εγκατέλειψα το πρόγραμμα της μητέρας, που είναι 24/7, σε συνδυασμό με τις απαιτήσεις της δουλειάς, που δεν είναι καθόλου μικρές, επειδή θέλω να είναι και πάρα πολύ συνεπής σε ό,τι αναλαμβάνω, κατέρρευσα.
Εκείνο το πρωί συγκεκριμένα, είχα πάει από τα άγρια χαράματα στο κολυμβητήριο, για να προλάβω να κάνω κάτι για την υγεία μου, δεν είχα φάει τίποτα, είχε και πολύ ζέστη την ώρα της Ολομέλειας και, όπως σηκώθηκα να πιω λίγο νερό ένιωσα μια δυσφορία, μου ήρθε μία σκοτοδίνη και λιποθύμησα” δήλωσε.
Οι περισσότεροι συνδύασαν τη λιποθυμία της με την εγχείρηση καρδιάς στην οποία υποβλήθηκε: “Καμία σχέση. Στο χειρουργείο πήγα για ρεκτιφιέ και τώρα έχουμε επιδιορθωμένη βαλβίδα. Γνώριζα από πολύ μικρή ότι έχω πρόπτωση μιτροειδούς βαλβίδας, που είναι σχετικά σύνηθες, με τη διαφορά ότι στην περίπτωση μου επρόκειτο για εκφυλιστική εκδοχή της τη νόσο Barlow, και με είχαν ενημερώσει οι γιατροί ότι γύρω στα 50 έπρεπε να κάνω επιδιόρθωση βαλβίδας. Αν το άφηνα, θα έπρεπε να κάνω αντικατάσταση βαλβίδας και να παίρνω ένα χάπι εφ’ όρου ζωής”.
Όπως είπε, δεν φοβήθηκε στιγμή: “Όχι ούτε λεπτό. Απλά επειδή με απασχόλησε κάποια στιγμή και το σενάριο του να πάει κάτι στραβά, μου πέρασε από το μυαλό να αφήσω ένα γράμμα στα παιδιά μου. Μετά, όμως, είπα μέσα μου: “Ποτέ δεν θα σκέφτεσαι έτσι. Πάντα θα μπαίνεις στις μάχες με πίστη”. Και το κάνω αυτό, δεν αφήνω τις αρνητικές σκέψεις να μην κυριεύσουν. Για τους γιατρούς είναι μία επέμβαση ρουτίνας. Δεν παύει όμως να είναι μία εγχείρηση καρδιάς. Ήμουν 6 ώρες στο χειρουργείο, σταμάτησαν την καρδιά μου για τη διορθώσουν. Δεν το σκέφτηκα αυτό όμως. Για μένα ήταν ένα χειρουργείο που έπρεπε να γίνει και το έκανα σαν να πήγα στον οδοντίατρο”.
Η Νόνη Δούνια αποφεύγει να μιλάει για την απώλεια του πατέρα της: “Η απώλεια του πατέρα μου μού έχει στοιχίσει γιατί δεν πρόλαβε να δει όλα αυτά που θα ήθελε να δει: τα παιδιά μας, τα εγγόνια του, αλλά και την εκλογή μου ως βουλευτή. Θα ήταν πολύ υπερήφανος ο πατέρας μου. Κυρίως όμως δεν ήταν εκεί ως παππούς. Για μένα, αυτό είναι μεγάλη απώλεια. Και μου λείπει σε όλες τις πολύ σημαντικές στιγμές της ζωής μου. Ήταν ένας άνθρωπος αυστηρός όταν εμείς είμαστε μικρά παιδιά, αλλά μεγαλώνοντας και μετά τη συνταξιοδότησή του είχε γίνει σοφός και πάρα πολύ ήρεμος. Δεν μπορεί να αναπληρωθεί ποτέ αυτό το κενό. Απλά τον πρώτο καιρό είναι κάτι βαρύ. Και μετά αυτό έγινε ένα μόνιμο συναίσθημα μέσα μου: ότι τα έχω όλα στη ζωή μου, δε μου λείπει τίποτα πέρα από τον πατέρα μου, θα ήθελα να είχε ζήσει λίγο παραπάνω, για να δει τα εγγόνια του και την εξέλιξη μας”.
