Της Κατερίνας Τσουκαλά
Ο Νικόλας Κοτζιαμπάσης, ετών 40, μένει και εργάζεται στην Αθήνα ως personal trainer, fashion adviser, αλλά και ως υπάλληλος σε μια Γερμανόφωνη εταιρεία. Μέχρι πρότινος διοργάνωνε fashion show και pop up stores στην Κολονία. Τώρα σχεδιάζει και τα δικά του keychain. Ζει πια απελευθερωμένος και ήρεμος, στηρίζοντας αυτά που «θέλει» και όχι αυτά που «πρέπει», με τους δικούς του ανθρώπους πάντα στο πλευρό του. Ως ομοφυλόφιλος μας μιλάει για την καταπίεση, την αποδοχή, τον ρατσισμό που αντιμετώπισε, αλλά και την στήριξη από την οικογένεια του.
«Πάντα ένιωθα πως διαφέρω από τα άλλα αγόρια, όμως εκεί γύρω στα 13 με 14 διαπίστωσα πως όταν με προσέγγιζαν συνομήλικοί μου, του ίδιου φύλου, άρχιζα να σκέφτομαι και να αισθάνομαι περίεργα, πιο θελκτικά απέναντί τους. Θυμάμαι πως πάντα ότι ένιωθα προσπαθούσα να το καταπιέζω, γιατί πολύ απλά δεν ήταν το «σωστό».
Μεγάλωσα στο Lüdenscheid είναι μια μικρή πόλη στην περιοχή Märkischer Kreis, στη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία, Γερμανία, με τους γονείς μου να είναι οικονομικοί μετανάστες από τη Νάουσα της Ημαθίας. Στην επαρχία, είτε βρίσκεσαι στην Ελλάδα, είτε στο εξωτερικό, όλα είναι πιο συντηρητικά, άρα και ο τρόπος που «πρέπει» να συμπεριφέρεσαι ανάλογος.
Στο Γερμανικό σχολείο έζησα το γνωστό bullying, επειδή ήμουν διαφορετικός, αποκαλώντας με διάφορα επίθετα καθόλου κολακευτικά, τα οποία με στεναχωρούσαν και βαθιά μέσα μου άνοιγαν πληγές. Για ένα παιδί όλο αυτό είναι πολύ ψυχοφθόρο, με αποτέλεσμα να το καταπιέζω ακόμα περισσότερο, προσπαθώντας να ζω «φυσιολογικά».
Έτσι, λοιπόν σαν αγόρι ξεκίνησα να φλερτάρω με τα κορίτσια, αυτό που καθόριζε και αποδεχόταν το κοινωνικό σύνολο. Από τα δεκατρία μου μέχρι και τα είκοσι τρία είχα σχέσεις με γυναίκες, με την πρώτη ολοκληρωμένη μου σχέση στα δεκαέξι, που ακόμα την θυμάμαι έντονα και με πολύ όμορφες στιγμές.
Εκεί λοιπόν, είναι που άρχιζα να αντιλαμβάνομαι πως αγαπώ τους ανθρώπους γενικά, χωρίς να ξεχωρίζω φύλα, όσο έντονα ένιωθα για μια γυναίκα, άλλο τόσο έντονα ένιωθα και για έναν άντρα, απλά δεν τολμούσα να το παραδεχθώ ούτε καν στον ίδιο μου τον εαυτό.
Στα δεκαοκτώ μου, έχοντας σχέση για πέντε χρόνια, απέκτησα την κόρη μου, η οποία σήμερα είναι είκοσι ετών. Στα είκοσι τρία, μου όπου και χώρισα, άρχισα να ψάχνω βαθύτερα μέσα μου στο τι μου συμβαίνει, ξεκίνησα να ψάχνω στο ίντερνετ δωμάτια επικοινωνίας με ομοφυλόφιλους, αρχίζοντας να εξωτερικεύω στον εαυτό μου για αρχή την ανάγκη μου να έρχομαι σε επικοινωνία, όχι μόνο με γυναίκες αλλά και με άντρες.
H πρώτη σχέση με άντρα
Η χρονική στιγμή που άρχισα να τα βλέπω πια τελείως διαφορετικά, ήταν όταν από την μικρή πόλη του Λουντενσάιντ, αποφάσισα να μετακομίσω στην Κολονία και να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου. Εκεί ξεκίνησα να νιώθω πιο απελευθερωμένος, σε μια μεγάλη πόλη με τους ανθρώπους περισσότερο ανοιχτόμυαλους.
Στα είκοσι οκτώ μου, δημιούργησα την πρώτη μου σχέση με άντρα, τολμώ να πω πως δεν μου άρεσε καθόλου η πρώτη ολοκληρωμένη μου επαφή, ήθελα όμως πολύ να το δοκιμάσω, να το επεξεργαστώ μέσα μου για να είμαι σίγουρος για αυτό που ένιωθα. Δεν το είχα αποδεχτεί ακόμα μέσα μου, εξαιτίας της καταπίεσης όλων των χρόνων και γι’ αυτό ακριβώς το λόγο, μου ήταν πολύ δύσκολο να απελευθερωθώ. Μου είχε γίνει πλέον συνήθεια να κρύβομαι ακόμα και από τον ίδιο μου τον εαυτό.
Ο πρώτος άνθρωπος που το εκμυστηρεύτηκα ήταν η κολλητή μου τότε, δυσκολεύτηκα πολύ γενικά να το συζητήσω, πολύ απλά γιατί δεν μπορούσα εγώ ο ίδιος να το αποδεχτώ.
Το οικογενειακό περιβάλλον είναι το πιο σημαντικό κομμάτι, το 2009 το είπα στον μπαμπά μου, ο οποίος είχε καταλάβει ήδη πως κάτι συμβαίνει. Σε ερώτηση του, αν έχω αλλάξει και αν βλέπω πια ερωτικά περισσότερο τους άνδρες η δική μου ερώτηση που του απαντούσε εμμέσως ήταν «Κι αν έχω αλλάξει δεν θα με αγαπάς το ίδιο;» με τον ίδιο να μου απαντάει με ηρεμία και πολύ αγάπη πως φυσικά ότι και να γίνει θα σε αγαπάω. Κάπως έτσι λοιπόν θεωρώ πως άρχισα κι εγώ να απελευθερώνομαι όλο και πιο πολύ. Η κόρη μου αρχικά το είχε μάθει από τη μητέρα της πριν της το πω και θυμάμαι συγκεκριμένα το 2013 την πρώτη φορά που με είδε έξω σε βόλτα με τον τότε σύντροφό μου. Το αποδέχτηκε πολύ καλά χωρίς κανένα θέμα, γιατί απλά στην σχέση μας δεν άλλαξε απολύτως τίποτα. Τελευταία το έμαθε, όχι πως δεν το είχε καταλάβει, η μητέρα μου στην γιορτή μου όταν ο αδερφός μου σε βιντεοκλήση μου ευχήθηκε «άντε με έναν καλό σύντροφο», κόλλησα, αλλά όταν είδα στο βλέμμα της πως δεν έγινε και κάτι, αυτό ήταν, ένα αίσθημα ανακούφισης διαπέρασε το σώμα μου. Πλέον ζω πολύ καλά με την επιλογή μου, έχω την κόρη μου και την οικογένεια μου, στήριγμα μου, σε όλα δίπλα μου.
Τα «πρέπει» και τα «θέλω»
Δυσκολεύτηκα πολύ να παραδεχθώ στον ίδιο μου τον εαυτό το τι γίνεται πραγματικά μέσα μου, γιατί πάντα μου άρεσε η ιδέα της οικογένειας και των παιδιών. Ήμουν ένας άνθρωπος που μεγάλωσε με τα συνηθισμένα κοινωνικά στερεότυπα, γεγονός που με έκανε να μπερδεύω τα «πρέπει» με τα «θέλω».
Κάπου εδώ θέλω να διευκρινίσω πως ίσως να αποτελώ και μια εξαίρεση στο θέμα αποδοχής από την οικογένεια. Καθημερινά γνωρίζω άτομα τα οποία έχουν υποστεί σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα και προσπαθούν να τα λύσουν, μιας και οι γονείς τους ποτέ δεν στήριξαν τις επιλογές τους.
Στην Ελλάδα ένα παιδί με αμφιλεγόμενη σεξουαλική ταυτότητα είναι πολύ δύσκολο να μην ζήσει τον ρατσισμό ή το bullying από τους γύρω του, με τα παιδιά να πληγώνονται βαθιά και να έχουν σε όλη την ζωή τους προβλήματα που δεν μπορούν να διαχειριστούν, από την άλλη στο εξωτερικό είναι διαφορετικά.
Η συμβουλή που θα έδινα στους ανθρώπους που έχουν προτίμηση επιλογής συντρόφου στο ίδιο φύλο, είναι η αποδοχή από τους ίδιους, να μην προσπαθήσουν να αλλάξουν αυτό που νιώθουν, αλλά να το ζουν, να στηρίζουν τα θέλω τους. Το οικογενειακό περιβάλλον θα πρέπει να το γνωρίζει από την αρχή, να μεγαλώνει το παιδί του με τη σωστή παιδεία. Δεν βοηθάει όταν η οικογένεια αντιδρά και διώχνει το παιδί από το σπίτι. Είναι εγωιστικό να κάνουμε παιδιά και να πρέπει να γίνουν όπως εμείς θέλουμε».
(από την εφημερίδα Νεολόγος των Πατρών, που κυκλοφορεί κάθε Παρασκευή)
