Με τη υπογραφή του Δημήτρη Τουλιάτου
Να ξεκινήσουμε από την εξής ομολογία: Ο Κώστας Μακρής είναι φίλος μου. Άρα ότι θα διαβάσεις παρακάτω έχει τα θετικά και τ αρνητικά μιας κουβέντας μεταξύ φίλων.
Ιδού!
Κώστα είναι καιρός που ήθελα να κάνουμε αυτή την κουβέντα. Αλλά το πρόβλημα είναι τι ακριβώς να σε ρωτήσω, τη στιγμή που τα περισσότερα τα ξέρω ήδη.
Το πρόβλημα Δημήτρη είναι ότι και εγώ ξέρω τι και πως ρωτάς και κυρίως τι εννοείς πίσω από τα λόγια σου. Αλλά ας το παλέψουμε.
Πάμε λοιπόν. Πιστεύεις ότι ήταν αναπόφευκτο να γίνεις Καραγκιοζοπαίχτης;
Κοίτα αν έχεις γεννηθεί στις δικές μου γειτονιές και από παιδάκι έχεις την ευλογία να έρχεσαι σε επαφή με τόσους και τέτοιους ήρωες το Καραγκιόζη, είναι μάλλον μονόδρομος.
Μιλάμε για γίγαντες: Ασπιώτης, Μητσάκης, Κώσταρος και βέβαια ο νεότερος Γιάνναρος..
Ναι αλλά πριν από αυτά, κάπως ξεκίνησες.
Να ήξερες πόσα σεντόνια της μάνας μου έχω κάψει με τα κεριά.
Τι ξύλο έχω φάει για να μη γυρνάω στο Ρεκόρ και την Άνοιξη
Αλλά εγώ εκεί! Δεν χαμπάριαζα τίποτα.
Έβλεπα λευκό χαρτί και έπρεπε να το μουτζουρώσω αμέσως. Φιγούρες, σχέδια, παράγκες , όλα τα σχεδίαζα. Αλλά και ρεκλάμες με τις παραστάσεις και σκηνικά. Και χίλια παιξίματα και δεκάδες φωνές και πόσα τραγούδια!. Τον σπούδασα εγώ τον Καραγκιόζη
Δε θέλω να μπούμε στη διαδικασία της διαδρομή σου. Απλά να αναφέρω ότι μιλάμε για μια τεράστια διαδρομή, με παραστάσεις σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και σε πολλές πόλεις του εξωτερικού, με εκπομπές στην τηλεόραση, με βραβεύσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, με κορυφαία στιγμή το βραβείο Ιπεκτσί στην Τουρκία.
Ναι έτσι όπως ακούω να τα λες είναι σα να τα έχει ζήσει κάποιος άλλος. Αυτός ο καμπούρης μου έδωσε να φάω, να κάνω οικογένεια και να καμαρώνω δυο σπουδαίους λεβέντες. Μου έδωσε τη δυνατότητα να δώσω χαρά σε χιλιάδες μικρούς και μεγάλους ανθρώπους και να γνωρίσω όλο τον κόσμο.
Η μεγαλύτερη χαρά μου όμως είναι που κατάφερα να σώσω το έργο των δασκάλων μου, να το κουβαλήσω στις πλάτες μου και να το παραδώσω πλουσιότερο στους επόμενους.
Λεφτά δεν έκανα, ούτε θα κάνω. Αυτή είναι η μοίρα του Καραγκιόζη ξέρεις. Μεγάλη και δύσκολη διαδρομή, με μικρά, πολύ μικρά ξαποστάματα.
Γι αυτό σε κάθε παράσταση λέει με την καρδιά του: Θα φάαααμε, θα πιούυυυυμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε.
Ένα δύσκολο θέμα…
Πάτρα και Καραγκιόζης
Καμαρώνουμε ότι είμαστε η γενέτειρα του Έλληνα Καραγκιόζη, αλλά λάδι-λάδι και τηγανίτα τίποτα…
Κάπως έτσι είναι. Αλλά μη σου φαίνεται παράξενο. Ο καμπούρης ήταν και θα είναι πάντα απέναντι από το Σαράι. Πάντα η εξουσία θα τον κοιτάει αφ υψηλού και το πολύ πολύ να του πετάει κανά ξεροκόμματο, όταν φτάνει στο αμήν.
Ή να τον φωνάζει όταν θέλει να κάνει τη δουλειά της.
Το ξέρεις άλλωστε και συ ότι έχουν γίνει συναντήσεις και συνέδρια για τον Καραγκιόζη, μόνο με …καραγκιοζολόγους. Είναι μια μοναδική περίπτωση στα παγκόσμια χρονικά.
Να μιλούν για κάτι, όχι οι γνωρίζοντες, όχι αυτοί που το κάνουν, αλλά κάποιοι «φίλοι» του.
. Έχουν εξαγγείλει 10 φορές σπίτια του Καραγκιόζη, μουσεία του Καραγκιόζη, σχολές του καραγκιόζη, δημοτικές σκηνές θεάτρου σκιών.
Εκείνο τον έρμο το Γιάνναρο και τι δεν του είχαν τάξει. Μέχρι και καθηγητή στο Πανεπιστήμιο ότι θα τον κάνουν…
Όλοι, ανεξαιρέτως.
Απλά, άλλοι το έκαναν άγαρμπα, άλλοι τηρούσαν και κανά πρόσχημα.
Μη με παρασύρεις σε ονόματα, άλλωστε τα ξέρεις όλα.
Τα έχεις ζήσει και συ στο πετσί σου
Εδώ να σου πω ότι η μοναδική φορά που φτάσαμε στο παραπέντε για κάτι πραγματικά σημαντικό, ήταν όταν εντάξαμε τις αποθήκες Κόλλα στην Αγ. Ανδρέου στα έργα της Πολιτιστικής, σαν ένα συγκρότημα αφιερωμένο αποκλειστικά στον Καραγκιόζη.
Το θυμάμαι, μαζί γυρίζαμε εκεί μέρες και είχες γράψει και την εισηγητική έκθεση.
Και εγώ είχα γράψει ότι θα δώσω όλο το υλικό του Μουσείου μου.
Μέχρι που Μικρούτσικος με το Ροϊλό, σε μια σπάνια συμφωνία, το διέγραψαν.
Να δούμε τι θα γίνει τώρα στα Σφαγεία. Δεν έχω μεγάλη αισιοδοξία. Βλέπω καλές προθέσεις, αλλά φοβάμαι ότι στη πορεία θα ατονήσουν και θα μαραθούν. Ή ακόμα χειρότερο θα πάρουν λάθος δρόμο με λάθος ανθρώπους.
Καμιά φορά λέω ότι καλύτερα που δεν γίνονται πράγματα από το Δήμο. Είναι σαν τους αρχαιολόγους που προτιμούν ένα περίφημο άγαλμα να μένει θαμμένο στη γη, παρά άσχετοι να το περιλάβουν και να του αλλάξουν τα φώτα.
Ναι, αλλά εσύ προσπάθησες. Έζησα από πρώτο χέρι τον αγώνα σου στο Βυρσοδεψείο.
Και τι έγινε. Ήρθαν όλοι, μου χτύπησαν τη πλάτη όλοι, μου τάξανε όλοι.
Και μετά, εξαφανιζόλ!
Και δεν ήθελα ούτε αμοιβές, ούτε τιμές. Έστησα μοναχός μου ένα μουσείο – εργαστήριο και σκηνή και ζήτησα βοήθεια στα λειτουργικά για να κρατηθεί όρθιο.
Το μόνο που κάνανε ήταν να έρθουν να βάλουν μια αδιανόητη ταμπέλα στη πλατεία μπροστά. Τους ζήτησα να την ονοματίσουν Πλατεία Μίμαρου, προς τιμή του Δημήτρη Σαρδούνη, ή Μίμαρου και ήρθαν και κοτσάρανε μια ταμπέλα που έλεγε Πλατεία Δημήτρη Μίμαρου.
Έκλαψα μοναχός μου εκείνο το βράδυ. Για το μάταιο αγώνα που δίνω. Για τους χοντρόπετσους ανθρώπους. Για τα χαμένα μου χρόνια.
Αλλά την άλλη μέρα σαν είδα το γιό μου τον Μπάμπη να μαστορεύει ένα κουτσούνι, φύγανε όλα. Και η πίκρα και η στεναχώρια.
Και ετοίμασα το φορτηγό μου και από τότε οργώνω κάθε χρόνο όλη την Ελλάδα.
Φέτος, τι λέει το πρόγραμμα;
Στο δρόμο. Και εγώ και ο Μπάμπης θα πάμε παντού.
Θα κάνουμε πολλά χιλιόμετρα. Θα κοιμηθούμε όπου βρίσκουμε.
Θα τρώμε όταν βρίσκουμε.
Θα κάνουμε ότι πρέπει για να ξαναβρεί μια νέα γενιά παιδιών το κομμένο λόγω καραντίνας νήμα με την παράδοσή και τον Καραγκιόζη.
Ένα δεν θα κάνουμε: εκπτώσεις και συμβιβασμούς στη δουλειά μας.
Γιατί τον καμπούρη μπορείς να τον βασανίσεις όσο θες και να τον περάσεις από χίλιες περιπέτειες.
Αρκεί να τον σέβεσαι!
Και να τον τιμάς.
(από την εφημερίδα “Νεολόγος”).
