Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, εκτός από κορυφαία στιγμή αντίστασης του λαού μας απέναντι στη δικτατορία των συνταγματαρχών και διαχρονικό σύμβολο αγώνα, υπήρξε η μήτρα της μεταπολίτευσης, που παρά τα προβλήματα και τις αντιφάσεις της, είναι πάντα η καλύτερη περίοδος του τόπου από ιδρύσεως του νέου ελληνικού κράτους.
Καθήκον και στόχος όλων μας, πρέπει να είναι η σφυρηλάτηση της ενότητας του έθνους και της κοινωνίας μας σε μια βάση έντιμη, ειλικρινή και ισότιμη και η αέναη προσπάθεια προάσπισης της Δημοκρατίας μας, από όσους με τις πράξεις τους επιδιώκουν να γυρίσουν τον τόπο στις πιο σκοτεινές στιγμές της ιστορίας του.
Διαπιστώσαμε όλοι μας άλλωστε, ζώντας τις τελευταίες δραματικές εξελίξεις των τηλεφωνικών υποκλοπών, πως η ανοχή απέναντι σε τέτοια φαινόμενα και οι εκπτώσεις στις δημοκρατικές αρχές, τα συνταγματικά δικαιώματα του πολίτη, την ανεξαρτησία και τη διάκριση των εξουσιών είναι ένα ανιστόρητο και επικίνδυνο παιχνίδι που οδηγεί σ’ ένα δημοκρατικό και θεσμικό αδιέξοδο.
Όσοι επιλέγουν να ασχοληθούν ενεργά με την πολιτική και τα κοινά οφείλουν να τιμήσουν τη θυσία των αγωνιστών του αντιδικτατορικού αγώνα, μέσα από δράσεις και αποφάσεις που θα οδηγήσουν στην αποκατάσταση της αξιοπιστίας του πολιτικού μας συστήματος.
Κι αυτό θα επιτευχθεί μόνο αν οι πολίτες αντιληφθούν στην πράξη ότι αυτοί που ασχολούνται με την πολιτική την αντιλαμβάνονται ως λειτούργημα, ως ανιδιοτελή προσφορά και όχι ως μέσο προσωπικής προβολής ή βιοπορισμού.
Με βάση τα οράματα και τα ιδανικά εκείνου του Νοέμβρη και με τον προσήκοντα σεβασμό στους αγωνιστές του Πολυτεχνείου, που τα διαφύλαξαν με συνέπεια σε όλη τους τη ζωή, ας πορευτούμε κι όλοι εμείς για να φέρουμε με δράσεις και πρωτοβουλίες , στην πολιτική – παραταξιακή ζωή την ανανέωση σε πρόσωπα, ιδέες, δομές και νοοτροπίες.
