Σήμερα διεξάγονται οι κρίσιμες πρόωρες εκλογές στην Ιταλία. Οι κάλπες άνοιξαν στις 7 το πρωί και θα κλείσουν στις 11 το βράδυ τοπική ώρα, ενώ τα πλήρη αποτελέσματα δεν αναμένεται να γίνουν γνωστά πριν από το πρωί της Δευτέρας.
Παρά το γεγονός ότι η Τζόρτζια Μελόνι και ο (ακρο)δεξιός συνασπισμός που έχει συγκροτήσει με τους Ματέο Σαλβίνι και Σίλβιο Μπερλουσκόνι παραμένουν φαβορί για την επικράτηση και τον σχηματισμό της νέας κυβέρνησης, υπάρχουν αρκετοί παράγοντες που δεν αποκλείεται να αλλάξουν τα δεδομένα, προς κάθε κατεύθυνση: είτε μετατρέποντας τη νίκη του συγκεκριμένου στρατοπέδου σε θρίαμβο, με την κατάκτηση της πλειοψηφίας των δύο τρίτων, είτε ψαλιδίζοντας την έκτασή της είτε, στην πιο ακραία περίπτωση, δίνοντας την πρωτιά στους Δημοκρατικούς και τους (πιθανούς) συμμάχους τους.
Στους παράγοντες της αβεβαιότητας προστίθενται τρία σημαντικά στοιχεία. Το πρώτο είναι ότι οι δημοσκοπήσεις έχουν πάψει να γίνονται δημοσίως γνωστές μετά τις 9 Σεπτεμβρίου και το δεύτερο ότι μεγάλο ποσοστό των Ιταλών εξακολουθεί να δηλώνει αναποφάσιστο αναφορικά με το τι θα ψηφίσει. Ετσι, δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι τελικώς όλα θα κριθούν πάνω από την κάλπη – ενώ άλλοι θεωρούν ότι αυτή ειδικά τη φορά, είναι ο ιταλικός Νότος που θα καθορίσει το αποτέλεσμα και θα βγάλει την επόμενη κυβέρνηση.
Αυτή η περιοχή, άλλωστε, πλήττεται για μια ακόμη φορά πιο σφοδρά από κάθε άλλη λόγω της κρίσης, κάτι που αποτυπώνεται στους δείκτες για τη φτώχεια και την ανεργία. Με δεδομένο δε ότι εκεί η Λέγκα – ο ισχυρότερος, κατά τα φαινόμενα, σύμμαχος της Μελόνι – δεν διαθέτει ιδιαίτερη επιρροή, τα Αδέλφια της Ιταλίας πρέπει να αποδείξουν πως είναι σε θέση να καλύψουν το κενό, απέναντι τόσο στους Δημοκρατικούς όσο και στο Κίνημα των Πέντε Αστέρων, που επιχειρεί εκ νέου να πλειοδοτήσει σε υποσχέσεις και δείχνει ανοδικές τάσεις στα ποσοστά του.
Υπάρχει, όμως, ένα ακόμη στοιχείο που αποτελεί «νεωτερισμό» αυτής της κρίσιμης αναμέτρησης και δυσκολεύει τους δημοσκόπους και τα επιτελεία να καταλήξουν σε ασφαλείς προβλέψεις. Κι αυτό δεν είναι άλλο από τη σημαντική μείωση του αριθμού των εδρών τόσο στη Βουλή όσο και στη Γερουσία – από 630 στις 400 και από 315 στις 200 αντιστοίχως – που καθιστά πιο εύκολη την αλλαγή των συσχετισμών και ισορροπιών.
