ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑ
katerinatsoukala4@gmail.com
Η κακοποίηση από τον πατέρα στα παιδικά χρόνια, η γνωριμία με τον Ζακ Κωστόπουλο και ο αγώνας για έναν κόσμο που θα χωράει όλες, όλους και όλα
Ο Ηλίας κατάφερε να επιβιώσει μέσα από ένα άκρως κακοποιητικό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωνε και τώρα ως ακτιβιστής, παλεύει για το κοινό καλό όλων μας.
Μέσα από την δική του μαρτυρία, αντιλαμβάνεσαι τον πόνο, αλλά και τη δύναμη που τελικά κατάφερε να βρει, ψάχνοντας για πολλά χρόνια μέσα στα σκοτεινά μονοπάτια που περπάτησε.
Τα δύσκολα παιδικά χρόνια
«Γεννήθηκα στους Γαργαλιάνους Μεσσηνίας, μια όμορφη κωμόπολη της επαρχίας. Η μητέρα μου μας άφησε, για να επιστρέψει στην χώρα της την Πολωνία. Από τότε δεν την ξαναείδαμε ποτέ και εγώ δεν την θυμάμαι καθόλου, παρόλο που ήμουν πέντε χρόνων…
Όμορφα παιδικά χρόνια, εμένα και τις δυο μου αδερφές, μας μεγάλωσαν οι γονείς του πατέρα μου, που αν και αγράμματοι άνθρωποι, πανέμορφοι παππούδες και αρκετά προοδευτικοί. Ο πατέρας μου μας άφησε στο χωριό, δούλευε στην Καλαμάτα και ερχόταν μια φορά την εβδομάδα για να μας εκφοβίσει να είμαστε καλά παιδιά και να επιβάλει την τάξη.
Λίγο πριν τελειώσω το δημοτικό, γύρισε μια μέρα, μαζέψαμε τα πράγματα μας και μας πήρε, χωρίς δεύτερη κουβέντα κοντά του στην Καλαμάτα. Μια δυστυχισμένη ζωή μας περίμενε μπροστά, ξένοι σε μια νέα, για πρώτη φορά, πόλη, σχολείο το πρωί και υπηρέτες του πατέρα μας όλη την υπόλοιπη μέρα, έχοντας αναλάβει τα τρία παιδιά του όλο το νοικοκυριό. Όταν είμασταν άτακτα παιδιά ο πατέρας μου μας χτυπούσε και μας έβριζε, θυμάμαι μια φορά επειδή του απάντησα στην βία που δεχόμουν με σάπισε στο ξύλο, μέχρι να λιποθυμήσω.
Στα 16 μου πια καταλαβαίνω για πρώτη φορά ότι είμαι ομοφυλόφιλος, αλλά και ότι έχω δικαιώματα σαν παιδί, έτσι ξεκινώ να τα διεκδικώ μέσα στο σπίτι, απέναντι στον βίαιο πατέρα μου. Περίπου 6 μήνες μετά, ο πατέρας μου με αποκαλεί π……α, μου ζητά να ξεχάσω ότι είναι πατέρας μου και να αλλάξω το επίθετο μου, τέλος μου δίνει διορία να μαζέψω τα πράγματα μου και να φύγω από το σπίτι σε μισή μέρα, αλλιώς θα με «έσπαγε στο ξύλο».
Στην Αθήνα με δανεικά χρήματα
Μένω άστεγος για πρώτη φορά και με φιλοξενούν κάποιοι φίλοι, δουλεύω πέντε δουλειές για να τα βγάλω πέρα και μένω από απουσίες στην Τρίτη λυκείου. Ένα χρόνο μετά έχοντας χάσει την δουλειά μου και κουραστεί από αυτή την ζωή, βγάζω ένα εισιτήριο για Αθήνα με δανεικά χρήματα, μαζεύω τα ρούχα μου και παίρνω το λεωφορείο για πρώτη φορά, με τελικό προορισμό την Αθήνα.
Δύσκολη η ζωή στην πρωτεύουσα και εγώ βλέπω μπροστά μου ένα χάος, από την μια κλαίω χωρίς ανάσα και από την άλλη χαίρομαι, που είμαι επιτέλους ελεύθερος, από το κακοποιητικό περιβάλλον στο πατρικό μου. Ξεκινά ένα ταξίδι μέσα στην πόλη, κάθε μέρα από σπίτι σε σπίτι…
Ήμουν τυχερός άνοιξαν πολλές πόρτες αγνώστων για να με φιλοξενήσουν. Μια από αυτές, ήταν και η πόρτα μιας στεγαστικής κατάληψης στο Κουκάκι, που όσα παιδιά μέναμε μέσα είχαμε πάνω κάτω τις ίδιες ιστορίες με την οικογένεια μας, εκεί έμεινα 6 μήνες που ήταν για εμένα μεγάλο σχολείο της ζωής.
Η συγκατοίκηση με τον Ζακ
Ένα βράδυ λαμβάνω μήνυμα από τον Ζακ Κωστόπουλο, τον οποίο είχα γνωρίσει τυχαία σ’ ένα drag show, ήθελε να με φιλοξενήσει και γίναμε συγκάτοικοι, φτιάξαμε μια οικογένεια μαζί με φίλες. Ο Ζακ ήταν για εμένα πέρα από οικογένεια και μέντορας μου. Ήταν ο πατέρας μου, ο αδελφός μου, η αδελφή μου και εγώ για εκείνον.
Ξεκίνησα και εγώ τον δικό μου δρόμο, ασχολούμενος ενεργά με διαφορά κοινωνικά θέματα, έχοντας ως σκοπό να παρέχω βοήθεια, όπως μπορώ.
Εγώ πια ενεργός ακτιβιστής ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μετά την δολοφονία του Ζακ πριν από τρία χρόνια, ξεκίνησα να είμαι πιο ενεργός, κάνοντας πια και ακτιβισμό με την εξέλιξη της γενιάς μου μέσα και από τα social media.
Με τα χρόνια που πέρασαν μέχρι σήμερα, έχω αποκτήσει, ως ακτιβιστής μια αρκετά «δυνατή φωνή», την οποία χρησιμοποιώ για το κοινό καλό, όταν χρειάζεται βοήθεια κάποιος άνθρωπος ή μια κοινωνική ομάδα.
Με την εξέλιξη της τεχνολογίας, η βία παράλληλα βρίσκει τρόπο και χώρο να υπάρξει στο κοινωνικό σύνολο, πέρα από την φυσική της μορφή και μέσα από την μορφή του διαδικτύου.
«Παλεύω για ένα καλύτερο αύριο»
Το κίνημα me too έφτασε και στην Ελλάδα, θύματα καταγγέλλουν δημόσια τους κακοποιητές τους, κάθε μέρα δολοφονούν γυναίκες και ακόμα ο όρος γυναικοκτονία να γίνει κατανοητός. Σε πολλές υποθέσεις κακοποίησης και βίας το διαδίκτυο έδωσε αρκετό φως και βοήθεια, ώστε η κάθε περίπτωση να βγει στο κοινό και να πάρει τον δρόμο της δικαιοσύνης.
Αρκετή όμως είναι και η βία που υπάρχει στο διαδίκτυο, ο κακοποιητικός λόγος και το οπτικοακουστικό υλικό, από ανθρώπους που ασκούν επιρροή στο κοινό που τους ακολουθεί και τους παρακολουθεί.
Εμένα προσωπικά η ζωή με ανάγκασε να γίνω ακτιβιστής, δηλαδή ενεργός πολίτης και να παλεύω κάθε μέρα για ένα καλύτερο αύριο, διεκδικώντας τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά μου.
Ζούμε σε μια κοινωνία που έχει πολλές πληγές… Εν δύναμη ακτιβιστές μπορούμε να γίνουμε όλοι με κάθε μικρή πράξη, που μπορεί να κάνουμε για να αλλάξει προς το καλύτερο αυτή η κοινωνία.
Είμαι ο Ηλίας Γκιώνης, ένα cis ομοφυλόφιλο αγόρι, μέχρι και σήμερα δεν έχω πάρει απολυτήριο λυκείου, είμαι ενεργός ακτιβιστής πάνω στα ανθρώπινα δικαιώματα, περήφανος που τα κατάφερα και ζω μέχρι σήμερα, παλεύοντας καθημερινά για έναν κόσμο, που θα μας χωράει όλες, όλους και όλα».
Δημοσιεύθηκε στον «Νεολόγο» των Πατρών
