Η Ζαφειρούλα Μαργαρίτη Μαρίνου του Σταμάτη και της Δήμητρας γεννήθηκε στη Γαστούνη 22/12/1948. Ήταν σύζυγος του Τραπεζικού Δημήτρη Μαρίνου από τον Σταφιδόκαμπο και απέκτησαν δύο παιδιά: Τη Ματίνα και τον Τάσο.
Νωρίς έχασε τον αδελφό της Τάκη (1943-1993), που ήταν καλός αθλητής, εξαίρετος ηθοποιός του Θεάτρου Τέχνης του Κάρολου Κουν και ποιητής. Ο πατέρας της Σταμάτης Μαργαρίτης του Παναγιώτη και της Ζαφείρως, γεννήθηκε στο Βονάκιο Μ. Ασίας στις 6/7/1912 και πέθανε στη Γαστούνη στις 10/1/1982. Είχε σύζυγο τη Δήμητρα Τσουλούφα (1916 – 1996) του Παναγιώτη και της Ελένης από το Βέλο Κορινθίας. Ήταν δικηγόρος και συμβολαιογράφος.
Σε αυτόν οφείλεται η εγκατάσταση της τοματοβιομηχανίας «ΠΕΛΑΡΓΟΣ» στη Γαστούνη, γιατί ξεπερνώντας παλιές κατεστημένες νοοτροπίες έδωσε τον χώρο για την κατασκευή του εργοστασίου, που συνέβαλε στην οικονομική ανάπτυξη.
Ο δικηγόρος Σταμάτης Μαργαρίτης έχει αφήσει απομνημονεύματα από τη στιγμή που κατατάχθηκε εθελοντής, για να πολεμήσει στην Αλβανία κατά των Ιταλών, όλη τη διαμονή του στο Μέτωπο, την ομηρία του στη Γερμανία και πολλά άλλα.
Μέσα απ’ αυτά μπορεί κανείς να πάρει μια εικόνα της επιθανάτιας αγωνίας, που καθημερινά ζούσαν κάποιοι άνθρωποι, την εποχή που κάποιοι άλλοι εδώ, που προσποιούνταν τους αγωνιστές, αλλά υπόγραφαν σύμφωνα μη επίθεσης με τους Γερμανούς, παίρνοντας σε αντάλλαγμα όπλα, για να δημιουργήσουν μετά τον Εμφύλιο και δολοφονούσαν συνανθρώπους τους, για να καταλάβουν την εξουσία. Είναι όλοι αυτοί οι λεβέντες, που έβαλαν ως μέσο πάλης τη σφαγή. Παρόλο που είχε αντέξει όλα τα δεινά του πολέμου στης Αλβανίας τα βουνά και έβλεπε καθημερινά το θάνατο με τα μάτια του, έζησε μετά σε στρατόπεδα της Γερμανίας και γλύτωσε, ήρθε στην Ελλάδα και τον ακολουθούσε πάντοτε μια πιο εξωφρενική ταλαιπωρία, που οφειλόταν στο χαρακτηρισμό του ως «αριστερού». Δεν φοβήθηκε τον πόλεμο, δεν φοβήθηκε τους Γερμανούς, φοβήθηκε όμως την κακία των συνανθρώπων του, που τον κυνηγούσαν, γιατί εξέφρασε κάποτε, ως νέος επιστήμονας, διαφορετικές απόψεις από τις κρατούσες αγκυλώσεις.
Δείγμα της μεγαλοσύνης της ψυχής του και του Πατριωτισμού του είναι το ότι ΟΥΔΕΠΟΤΕ ζήτησε ανταμοιβή, για όλες αυτές τις ταλαιπωρίες που υπέστη, όταν η κάθε μαïμού της Κατοχής και του Εμφυλίου, όλοι οι απόντες των Εθνικών Αγώνων, όλοι οι ρουφιάνοι, έτυχαν οικονομικών προνομίων, μεταλλίων, αποκατάσταση σε δημόσιες θέσεις από διάφορες Κυβερνήσεις, ιδίως αυτές που εκμεταλλεύτηκαν τα πάντα, για ψηφοθηρία.
Ο χαμός της κόρης του Ζαφειρούλας είναι ακόμα μια «ευκαιρία» να θυμηθούμε την πατριωτική και κοινωνική προσφορά της οικογένειας, που σε λίγο θα δημοσιευθεί αναλυτικά σε Πανελλήνιας κυκλοφορίας περιοδικά, για να αποδοθεί η δέουσα τιμή, έστω και αργά, εκεί που αξίζει.
