Πέρασε το δρόμο και στάθηκε στην άκρη της παραλίας.
Έφερε το χέρι στο μέτωπο και άρχισε μια αργή σάρωση της περιοχής που καίγονταν.
Στα μισά θυμήθηκε ότι πρέπει να σπάσει λιγάκι η μέση της, να δείξει και το ποπουδάκι της.
Τόσα μάτια την ακολουθούν από την ώρα που άφησε το γνωστό πασάκι, κοντά στη μπάρα.
Όταν έκρινε ότι είχε αρκετές πληροφορίες, άρχισε να επιστρέφει. Ο ψηλός μελαχρινός αν και ζορίζονταν να πάρει ανάσα από το σφίξιμο, της γνέφει περίλυπος.
Τα μάτια τους συναντιούνται. Τόσο, όσο να μπουν ο ένας στο στόχαστρο του άλλου για το βράδυ. Για κάποιο βράδυ.
– Ρε συ τα καίνε όλα, είπε προς την παρέα της και ξαναγύρισε για να παρακολουθήσει την πιρουέτα του τεράστιου αεροπλάνου, πού έρχονταν να πάρει νερό, ανάμεσα στα ελικόπτερα.
– Λόλα, έλα, ήρθε το μοχίτο σου, της φώναξαν αυτοί. Μεταβολή και πίσω.
Έξω από τον ήλιο, έξω από την καταστροφή, έξω και μακριά από το πρόβλημα των άλλων.
Ξαφνικά σταμάτησε.
Είδες τι μπορεί να σου κάνει μια τόσο μεγάλη καταστροφή, σκέφτηκε
Τέτοιο πράμα και να ξεχαστώ! Γύρισε από την άλλη μεριά, πλάτη θάλασσα, ετοίμασε ένα θλιμμένο προσωπάκι και με φόντο τους καπνούς, περίμενε.
Πίσω της περνούσαν πολλά αεροπλάνα και ελικόπτερα. Αλλά αυτή είχε εντοπίσει ένα που ήταν βαμμένο με λαμπερό κόκκινο, σχεδόν ίδιο με τα νύχια των χεριών της.
Τα δάχτυλα, που αναπαύονταν προσεκτικά στο μάγουλο κάτω από τα υγρά ματάκια, θα έδειχναν τέλεια με το μεγάλο αεροπλάνο, σκάφτηκε και από τον ενθουσιασμό της, παραλίγο, να χαλάσει την ωραία πόζα.
( όλο το παραπάνω, βγαίνει και σε αντρικό. Same difference που λένε και στη Ζήρεια)
Πιστεύεις ότι όλο αυτό είναι υπερβολή;
Ότι τα χιλιάδες ποστ θλίψης, οργής, αποτροπιασμού κλπ με μπυρίτσα και καλαμαράκια, πλάι στ αρμυρίκι ήταν της φαντασίας μου;
Όλα αυτά τα οργισμένα ποστ, στόρις, τουίτς, που έλυναν κάθε πρόβλημα με μια εξυπνάδα και έναν αφορισμό, δεν έγιναν ποτέ;
Και ασφαλώς δεν μιλάω για τους καταστροφολάγνους και τα πολιτικά ζόμπι.
Αλήθεια, πόσο δύσκολα πέρασαν;
Ξέρεις τι είναι να περιμένεις όλη μέρα για πτώματα και καμένους και να μην σου γίνεται το χατίρι.
Η δικιά μας χαρά για την οργανωμένη παρέμβαση και διάσωση, εκατοντάδων ανθρώπων, δική τους απέραντη θλίψη.
Διάβασα ο ίδιος ποστ που έλεγε «Μα γιατί φέρανε τόσα πολλά αεροπλάνα, ελικόπτερα κλπ. Δεν βλέπουν ότι υπάρχει κίνδυνος να τρακάρουν μεταξύ τους;»
Και από την άλλη, όσοι πραγματικά είχαν πρόβλημα, όσων τα σπίτια έφτασαν ένα βήμα από την καταστροφή, πόσο λιγόλογοι ήταν. Ένα «Μεγάλη η ζημιά, είμαστε καλά, είμαστε ασφαλείς» αρκούσε.
Γιατί βλέπεις αυτός που έχει το πρόβλημα, δεν έχει χρόνο για διακοσμητικές γιρλάντες.
Ούτε αυτός που διασώζεται από το Λιμενικό και τους ανθρώπους της Πολιτικής Προστασίας, ασχολείται με ποιανού η «στραβή» ήταν μεγαλύτερη και πως την αντιμετώπισε.
Αυτά είναι για τους άλλους.
Που από την ασφάλεια της απόστασης από το πρόβλημα, έχουν όλη την άνεση και τον χρόνο να δικάζουν και να καταδικάζουν.
Από το ευάερο και δροσερό κτήμα, ή εξοχικό τους, να εκτοξεύουν ότι χειρότερο μπορεί να φανταστούν, διεκδικώντας το μερίδιό τους στην ανέλπιστη λάμψη των προβολέων στα μέρη τους.
Να στύβουν την πατσαβούρα της μιζέριας τους, να πέσει η χολή τους στη φωτιά, μπας και εκπληρωθεί η προφητεία τους.
Πυροβολώντας με ρυθμούς 2-3 αναρτήσεις την ώρα.
Δημιουργώντας ένα κοκτέιλ, με συστατικά οτιδήποτε μπορούσε να κρατήσει άσβεστο το μίσος και τη φωτιά αντάμα.
Αλλά, βλέπεις τα ΜΚΔ δεν είναι φυσερό για να φουντώσουν ακόμα περισσότερο οι φλόγες.
Ενώ παράλληλα ξεχνούν ότι ο πανικός σπέρνεται, όταν δεν υπάρχει υπεύθυνη, άμεση και διαρκής ενημέρωση.
Γιατί όταν τα έχεις αυτά, τα σκυλιά γαυγίζουν, αλλά το καραβάνι προχωρά, όπως λέει και η σοφή αραβική παροιμία που μας θύμισε κάποτε ο Αλ. Τσίπρας.
Και όταν φάνηκε ότι δεν θα τους γίνει η χάρη, δεν θα έχουμε καμένους ανθρώπους και νεκροψίες αναγνώρισης μέσω DNA, ξεκίνησε η επόμενη φάση: Το Ναι μεν, αλλά.
– Σιγά τη φωτιά!
– Εγώ θα έσωζα και τους ανθρώπους και τα σπίτια και τα χωράφια, ενώ ταυτόχρονα θα
– Εγώ θα σου πω τι έγινε: Είχαμε αυτανάφλεξη από πολλά τσιπάκια εμβολιασμένων που πήγανε για μπάνιο στα ίδια μέρη.
Και ακολουθεί το : Αύριο να πάμε απέναντι για μπάνιο! Θα έχει καλύτερη φάση
Ένα φως μέσα σε όλα αυτά:
Αυτό που λέμε κράτος μας δείχνει ότι μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά.
Σβέλτα, με άμεση προσαρμογή και αποτέλεσμα.
Με συντονισμό, βέλτιστη αξιοποίηση των (λίγων) μέσων.
Οι προηγούμενες τραγωδίες μας δίδαξαν πολλά. Γράφτηκαν πρωτόκολλα, ορίστηκαν σύνδεσμοι και τρόποι επικοινωνίας, δημιουργήθηκε αξιόπιστος μηχανισμός άμεσης και υπεύθυνης ενημέρωσης.
Έγινε αντιληπτό ότι ένα τέτοιο γεγονός χρειάζεται αποφασιστικές παρεμβάσεις μεγάλης κλίμακας που να υλοποιούνται άμεσα. Είδαμε συνεργασία και συντονισμό, πρωτόγνωρο.
Θες κι άλλο φως;
Οι δεκάδες άνθρωποι που άνοιξαν τα σπίτια και τις αυλές τους, χωρίς να σε ρωτάνε τι ψήφισες, αν έκανες εμβόλιο και τι ομάδα είσαι.
Ακόμα περισσότερο;
Οι μόνιμοι ήρωες, που αυτή τη φορά δεν είδαν τις δυνάμεις και ικανότητές τους να μένουν αναξιοποίητες.
Πρόσεξε: ασφαλώς και έγιναν και λάθη.
Και, εννοείται, ότι όοοολα αυτά, δεν τα έκανε ο Χαρδαλιάς, ο Φαρμάκης και ο κάθε υπεύθυνος, μόνος του. Όλο αυτό είναι κάτι που υπερβαίνει την κυβέρνηση που το έκανε και όλες τις κυβερνήσεις που θα την διαδεχθούν.
Όλο αυτό οφείλει να είναι ένα κεκτημένο, ένα «παράσημο» , ο νέος τρόπος λειτουργίας μας.
Αλλιώς μπορεί να γίνει μια ανάμνηση, σαν την ονειρεμένη Αθήνα των Ολυμπιακών Αγώνων.
Και να επιστρέψουμε στις κατόπιν εορτής επισκέψεις των αρμοδίων στα καμένα, για να πλέξουν στεφάνια «γινωμένα από λίγα χορτάρια πούχαν μείνει στην έρημη γη».
