«Επιστρέφοντας από αυτές τις αποστολές φέρνω ελπίδα για έναν κόσμο πολύχρωμο, δίκαιο και γεμάτο γέλια» δηλώνει στον «Ν».
ΤΟΥ ΠΡΟΚΟΠΗ Χ. ΚΟΓΚΟΥ
Στη σημερινή κοινωνία ολοένα και περισσότεροι ασχολούνται με τον εθελοντισμό, ως στάση ζωής, προσφέρουν από τον ελεύθερο χρόνο τους ανιδιοτελώς, χωρίς να περιμένουν ανταλλάγματα. Μια τέτοια περίπτωση είναι και η πατρινή Χαρά Λαμπροπούλου. Η Χαρά είχε κάνει ήδη δύο ταξίδια σε Γκάνα, Νεπάλ, Ινδία και Κένυα, όπου βοήθησε τους ντόπιους σε πολλαπλά επίπεδα με την επέλαση του κορονοϊού να βάζει προσωρινά «φρένο» στον εθελοντισμό της Σε λίγες μέρες ετοιμάζεται για την μακρινή Τανζανία για να συνεχίσει την «αποστολή» της – θα είναι το πέμπτο της ταξίδι – και να βοηθήσει μια εξειδικευμένη ομάδα εθελοντών. Η Χαρά Λαμπροπούλου μιλάει στον «Ν» για την απόφαση που πήρε να ταξιδέψει στην Αφρική, την προετοιμασία που απαιτείται αλλά και τα συναισθήματα της όταν επιστρέφει στην πόλη της.
Ποιο είναι το κίνητρο για να γίνεις εθελόντρια και μάλιστα ταξιδεύοντας σε μια μακρινή χώρα;
Το δικό μου κίνητρο ήταν η ανάγκη να δω έξω από την γυάλα. Να σηκωθώ από τον καναπέ μου και να φύγω μακριά από την τακτοποιημένη καθημερινότητά μου. Να γνωρίσω ανθρώπους στην άλλη άκρη της γης και να γίνω ένα μαζί τους. Να μοιραστούμε αγάπη, αγκαλιές, να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο και όλοι μαζί για έναν πιο όμορφο κόσμο».
Τι είναι αυτό που φέρνεις μαζί σου επιστρέφοντας στην Ελλάδα;
Πρώτα και πάνω από όλα, αγάπη… πολλή αγάπη. Και αισιοδοξία ότι ο κόσμος αλλάζει, ότι όλοι έχουμε δικαίωμα στην ζωή. Φέρνω ελπίδα για έναν κόσμο πολύχρωμο, δίκαιο και γεμάτο γέλια. Φέρνω εικόνες από παιδιά που ενώ δεν έχουν τίποτα, είναι χαρούμενα που πάνε σχολείο και μπορούν να ονειρεύονται.
Αυτή την φορά θα ταξιδέψεις στην Τανζανία της Αφρικής. Με ποια κριτήρια επέλεξες το συγκεκριμένο μέρος;
Συνήθως δεν κοιτώ το μέρος, δεν το επιλέγω. Ακολουθώ την ομάδα όπου έχει επιλέξει να πάμε και αυτό γιατί είμαι σίγουρη ότι όπου και να πάμε υπάρχει η ίδια ανάγκη για βοήθεια για δουλειά, για προσφορά. Στο χωριό που θα πάμε σε ένα μήνα, πηγαίνουν εθελοντές της ομάδας τα τελευταία 6 χρόνια. Στο χωριό Gongo, όπως συγκεκριμένα λέγεται, έχουμε βάψει και εξοπλίσει το τοπικό ιατρείο, έχουμε χτίσει μια φάρμα πουλερικών, τουαλέτες και κουζίνα για το δημοτικό σχολείο, ένα Κέντρο εναλλακτικού εισοδήματος και ενδυνάμωσης για τις γυναίκες του χωριού, καθώς και ένα Κέντρο βιώσιμης γεωργίας που θα είναι και η αγορά του χωριού.
Ποιος είναι ο βασικός σκοπός του ταξιδιού και πόσο θα διαρκέσει;
Αυτή τη φορά είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω έναν βασικό σκοπό του ταξιδιού γιατί είναι όλα σημαντικά: Και η εκπαίδευση στο σχολείο και η αναδάσωση και η ενδυνάμωση γυναικών και το χτίσιμο – με φιλικές προς το περιβάλλον – τεχνικές. Αυτά τα ταξίδια διαρκούν 10 μέρες για το κάθε γκρουπ, ο καθένας βέβαια μπορεί να κάτσει όσο αυτός θέλει και να βοηθήσει. Είμαστε πάντα ευπρόσδεκτοι από τις κοινότητες.
Δεν σε φοβίζει το γεγονός πως ειδικά στις τρίτες χώρες υπάρχει ακόμα έντονα το φαινόμενο του covid αλλά και διάφορων άλλων σοβαρών ασθενειών;
Όχι. Σε αυτές τις χώρες σχεδόν πάντα υπάρχει κάποια αρρώστια, κι αυτό οφείλεται στον τρόπο διαβίωσης. Δεν τις ξεχωρίζω και δεν με φοβίζουν, όποιος φοβάται, δεν ζει.
Θέλει ειδική προετοιμασία για να ταξιδέψεις στη συγκεκριμένη αποστολή;
Εξαρτάται. Κάποιες χώρες έχουν κάποια υποχρεωτικά εμβόλια που πρέπει να έχεις κάνει για να μπεις στην χώρα. Από εκεί και πέρα θέλει μια οργάνωση στην σκέψη στο τί θα πάρεις, τί θα χρειαστείς, κλπ. Ταξιδεύεις σε ένα μέρος που συνήθως είναι στην μέση του πουθενά και αυτό είναι ένα άγχος, να πάρεις τα πάντα. Σε διαβεβαιώνω ότι τα πάντα, όπως τα έχουμε στο μυαλό μας, δεν θα σου χρειαστούν, αλλά και στην περίπτωση που κάτι σου λείψει, είναι σίγουρο ότι κάποιος από την ομάδα θα το έχει και θα το μοιραστεί μαζί σου.
Ποιο είναι το πιο χαρακτηριστικό που θυμάσαι από προηγούμενα ταξίδια σου;
Θυμάμαι την διψά για ζωή από τους ανθρώπους κάθε ηλικίας. Θυμάμαι την αγάπη για την φύση. Τα μάτια των παιδιών, αυτά τα μάτια που αν τα κοιτάξεις, διαβάζεις μέσα τους τόμους ολόκληρους για την ζωή. Θυμάμαι την αγάπη τους σε κάθε αγκαλιά που μας κάνουν. Θυμάμαι και τα συναισθήματα όταν φεύγουμε. Δεν ξέρω αν μπορώ να σου τα περιγράψω αλλά τα αισθάνομαι σε κάθε κύτταρό μου. Θυμάμαι πολλά και κάθε φορά που σκέφτομαι θυμάμαι διαφορετικά πράγματα. Αισθάνομαι τόσο ευλογημένη και τυχερή που μπορώ να τα βιώνω όλα αυτά.
Ποιο είναι το πιο χαρακτηριστικό που θυμάσαι από τα προηγούμενα σου ταξίδια;
Θυμάμαι χαρακτηριστικά δύο παιδιά στην Γκάνα να πίνουν νερό από το νερό που έτρεχε από το air-condition του λεωφορείου που μας είχε μεταφέρει στο χωριό. Θυμάμαι να έχουμε κάτσει κάτω από ένα δέντρο στο Νεπάλ και να έρχεται ένας ντόπιος και να προσπαθεί να ρωτήσει αν έχουμε γιατρό ανάμεσα μας. Πήγε μια κοπέλα. Ένα παιδί είχε χτυπήσει το χέρι του, ήταν με συγγενείς και απλά το είχαν κρεμάσει σε μια αυτοσχέδια κούνια. Κάναμε γρήγορα ένα meeting αναλάβαμε το κόστος (μηδαμινό για εμάς, δυσβάσταχτο για τους ντόπιους), το παιδί το πήρε με το αυτοκίνητο του ο ιδιοκτήτης της κατασκήνωσης που μέναμε. Δεν θα πω άλλες λεπτομέρειες, αλλά αν δεν κάναμε εκείνο το διάλειμμα, το παιδί το λιγότερο θα είχε χάσει το χέρι του από μόλυνση».
