Αναζητώντας τον νόημα του Πολυτεχνείου

49 χρόνια συμπληρώθηκαν την περασμένη Πέμπτη, από τότε που οι καταπιεσμένοι από την Χούντα των συνταγματαρχών κατέλαβαν το Πολυτεχνείο. Μιας Χούντας η οποία από τις 21 Απριλίου 1967 είχε επιβάλλει καθεστώς στυγνής δικτατορίας στη χώρα. Για αυτό και στο πλευρό των τότε νεολαίων, εκείνο τον Νοέμβρη του 1973, βρέθηκε ο λαός, ο οποίος πάρα την έντονη αστυνομική παρουσία πήγε στο Πολυτεχνείο για να φωνάξει «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία». Σχεδόν μισό αιώνα από τότε, στη μεταπολιτευτική Ελλάδα ακολουθούμε κάθε χρόνο τέτοια ημέρα το ίδιο τελετουργικό, σχεδόν με θρησκευτική ευλάβεια: Ομιλίες στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, κατάθεση στεφάνων και πορεία. Κάθε χρόνο η δημόσια συζήτηση περιστρέφεται γύρω από «το νόημα του Πολυτεχνείου» και σε κάθε ιστορική περίοδο, αυτών των 49 χρόνων μπαίνουν και άλλα αιτήματα, άλλες προσδοκίες, άλλες προσεγγίσεις. Χωρίς αμφιβολία η εξέγερση του Πολυτεχνείου, αποτελεί ένα αναπόσπαστο τμήμα της συλλογικής μας μνήμης, μαζί με την Επανάσταση του 1821, την Μικρασιατική Καταστροφή, την Κατοχή και την Αντίσταση, καθώς το Πολυτεχνείο σηματοδοτεί, συμβολικά, την μεταπολιτευτική μας Δημοκρατία και τη συλλογική μας μνήμη.