Του Διονύση Ζακυνθινού
Ιστορικές ανακρίβειες σχετικά με το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων καταλόγισε, ως γνωστόν, ο Ανδρέας Φούρας
στους σεναριογράφους της πασίγνωστης τηλεοπτικής σειράς «Άγριες Μέλισσες».
«Σε επεισόδιο στις “Άγριες Μέλισσες” το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων εμφανίστηκε ως αντίποινα των Ναζί. Η σφαγή όλου του ανδρικού πληθυσμού στα Καλάβρυτα στις 13/12/1943 ήταν έγκλημα που οργανώθηκε πολύ καιρό πριν την μάχη της Κερπινής, τη σύλληψη και την εκτέλεση των Γερμανών στρατιωτών, όπως ιστορικά έχει αποδειχθεί», ανέφερε χαρακτηριστικά ο πρώην υφυπουργός Αθλητισμού και πρώην Δήμαρχος Πατρέων.
Όμως, δεν πρόκειται για τη μοναδική αστοχία του καθ’ όλα (σύμφωνα με την υψηλή τηλεθέαση του) πετυχημένου σίριαλ.
Υπάρχουν κι άλλα «φάουλ», που βγάζουν μάτια.
Όλοι ντυμένοι στην… πένα
με κοστούμι και γραβάτα
Κατά μια αξιοσημείωτη σύμπτωση, οι πρωταγωνιστές της δημοφιλούς σειράς είναι πάντα ντυμένοι στην… πένα. Οι περισσότεροι κάτοικοι του Διαφανίου είναι κουστουμαρισμένοι, κάτι που ασφαλώς δεν ίσχυε στα χωριά της ορεινής μεταπολεμικής Ελλάδας.
Ο Σεβαστός Δούκας, ο κοινοτάρχης του χωριού, ο δάσκαλος, ο ταξίαρχος, ο κλαριντζής, δεν αποχωρίζονται τη γραβάτα τους, ενώ και οι πρώτες κυρίες είναι ως επί το πλείστον καλοντυμένες και πάντα με βαμμένο μαλλί! Ακόμη και η ηλικιωμένη μάνα του ενωμοτάρχη Προύσαλη είναι σαν να βγήκε μόλις από το κομμωτήριο! Ούτε μια άσπρη τρίχα δεν βλέπεις στο κεφάλι της, ούτε για δείγμα.
Πάντως, σε γενικές γραμμές, οι ενδυματολόγοι μάλλον τα έχουν μπερδέψει τα πράγματα. Και αυτό γιατί έχουν υιοθετήσει για τους πρωταγωνιστές μια ενδυματολογική εμφάνιση που εκείνη την εποχή συναντούσες μόνο στο Κολονάκι της Αθήνας, άντε και στις πλατείες των μεγάλων πόλεων, Κυριακές γιορτές και σχόλες. Όχι, όμως, και στα χωριά μιας χώρας που προσπαθούσε να ορθοποδήσει μετά από τη γερμανική κατοχή και τον εμφύλιο πόλεμο.
Σαν να είναι παράρτημα
της Ακαδημίας Αθηνών
Μια εξόφθαλμη αστική αντίληψη διαχέεται και στο σενάριο. Χωρίς υπερβολή, οι επιτηδευμένοι διάλογοι δίνουν την εντύπωση ότι το Διαφάνι είναι παράρτημα της Ακαδημίας Αθηνών και όχι ένα χωριό έξω από τον Τύρναβο στην Ελλάδα των δεκαετιών 1950 και 1960.
Απουσιάζουν οι όποιοι τοπικοί ιδιωματισμοί, ελάχιστες είναι οι ατάκες που συνάδουν με μια χωριάτικη διάλεκτο εκείνης της εποχής. Αντιθέτως, οι σεναριογράφοι παρασύρονται από σύγχρονα λεκτικά σχήματα που έχουμε υιοθετήσει στην καθημερινότητα μας, ρίχνοντας τα μάλλον μηχανικά, από… συνήθεια στο σενάριο.
Για παράδειγμα, ας συμφωνήσουμε ότι φράσεις όπως «δεν της το είχα», δεν ακούγονταν τότε.
Η υψηλή τηλεθέαση, απόδειξη ότι
η μυθοπλασία έλειπε από την τηλεόραση
Η πλοκή βέβαια έχει πάρει το γνωστό δρόμο σε τέτοιου είδους σίριαλ. Αλλεπάλληλες οι ανατροπές, οι ερωτικές ιστορίες και τα ερωτικά τρίγωνα, ανεκπλήρωτοι ή απαγορευμένοι έρωτες, ρομάντζα και βίαιες συμπεριφορές, μυστικά από το παρελθόν να φάνε κι οι κότες, οικογενειακές συγκρούσεις και βεντέτες κάθε λογής, μυστηριώδεις χαρακτήρες, μίση και πάθη σε μία κλειστή κοινωνία, βρίσκουν την θέση τους στο ιστορικό περίγυρο εκείνης της εποχής, για να δώσουν ένα ξεχωριστό τόνο στα βράδια από τη Δευτέρα έως και την Παρασκευή, που προβάλλεται η σειρά, σημειώνοντας υψηλά ποσοστά τηλεθέασης.
Κι αυτή είναι μια τρανταχτή απόδειξη ότι η ελληνική μυθοπλασία έλειψε πολύ στα χρόνια της κρίσης από την τηλεόραση, με τον κόσμο να «διψά» για καλές, ποιοτικές, παραγωγές. Κι ας εντοπίζονται σ’ αυτές κραυγαλέες αστοχίες.
Παρεμπιπτόντως, για να εντοπίσει στις «Άγριες Μέλισσες» την ιστορική στρέβλωση στην οποία αναφέρθηκε, συμπεραίνουμε ότι και ο Ανδρέας Φούρας θα πρέπει να συγκαταλέγεται στους πιστούς τηλεθεατές της σειράς! Σωστά;
