Επιστολή διαμαρτυρίας για τις αδέσποτες γατούλες της Πάτρας.
Για κάποιους είναι γάτες που σουλατσάρουν. Για κάποιους άλλους όμως είναι οικογένεια και κοιμούνται στο κρεβάτι τους και για κάποιους είναι τα αδεσποτάκια τους.
Αυτά τα αδεσποτάκια που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, μαθαίνουν να περιμένουν συγκεκριμένη ώρα, σε συγκεκριμένο σημείο ένα χάδι από τον άνθρωπο τους. Λίγο φαγητό και νερό. Κάθε μέρα νωρίς το πρωί και όταν έρθει το σούρουπο.
Την ίδια στιγμή, υπάρχει ένας άνθρωπος που ψωνίζει, μαγειρεύει, καθαρίζει, κάθε μέρα, χωρίς Κυριακές και γιορτές, χωρίς πρωινά χουζουρέματα γιατί τα γατάκια περιμένουν. Ο άνθρωπος που οι υπόλοιποι στη γειτονιά συνήθως αποκαλούν “τρελό ή τρελή που μαζεύει τις γάτες”.
Όταν έρθει η ώρα, ανάλογα με τη δυνατότητα του καθενός, τα γατάκια θα στειρωθούν και θα γίνει η απαραίτητη αποπαρασίτωση σε κτηνίατρο. Είναι καθαρά, υγιή και λιάζονται σε αυλές και πεζοδρόμια.
Δυστυχώς όμως όλο και κάποια «καλή» γειτόνισσα θα βρεθεί να τα μπουγελώσει με τον κουβά που σφουγγάρισε το σπίτι, κάποιος «καλός» γείτονας θα τα καταβρέξει με το λάστιχο ή κάποιος βιαστικός οδηγός θα περάσει πάνω από το σωματάκι που λιάζεται αμέριμνα, αφρενάριστος. Αν προλάβει ο τρελός ή η τρελή θα τρέξει. Εάν όχι, δυστυχώς δεν πρόλαβε.
Μια τρελή της γειτονιάς είμαι κι εγώ που δαπανώ χρήματα για τροφές, άμμο, φάρμακα, χειρουργεία, μετατρέπω έναν χώρο στο σπίτι σε αναρρωτήριο και ταίζω με σύριγγα και με κουταλάκι μέχρι να γίνουν καλά και να μπορούν να ξανατρέξουν χαρούμενα γύρω γύρω.
Καθόσον γύρω, γύρω τριγυρνούν τα γατάκια, δεν απομακρύνονται. Αγαπούν την περιοχή τους και τα τρομάζει το άγνωστο.
Θα έλεγε κανείς ότι είναι δύσκολο να χαθούν λοιπόν αφού πάντα κάπου εδώ, γύρω γύρω θα βρεθούν. Παρόλα αυτά χάνονται. Δεν αναφέρομαι σ’ αυτά που τρομάζουν, που είναι χτυπημένα, άρρωστα και κρύβονται. Δεν αναφέρομαι στο μικρόσωμο πτωματάκι στη μέση του δρόμου. Αυτά δεν χάνονται. Αργά ή γρήγορα θα βρεθούν. Αυτά που κυριολεκτικά χάνονται, τα εξαφανίζει ανθρώπινο χέρι.
Πως βρέθηκε ο Φραντζούλης από την Αγυιά στο Νοσοκομείο του Αγίου Ανδρέα;
Που είναι η Φρίντα; Περιοχή, Μονοδέντρι.
Που είναι ο Πίξελ που ζούσε μέσα σε σπίτι; Περιοχή, Νοσοκομείο Αγίου Ανδρέα.
Που χάθηκε η Ζωίτσα; Περιοχή, Νοσοκομείο Αγίου Ανδρέα.
Που είναι ο Γατούλης μου που λιαζόταν έξω από την πολυκατοικία μέρα μεσημέρι; Περιοχή, Νοσοκομείο Αγίου Ανδρέα.
Η γής δεν ανοίγει να καταπιεί γατάκια. Που είναι λοιπόν όλα τα εξαφανισμένα γατάκια μας; Τα αναζητάμε και δεν ησυχάζουμε. Μας λείπουν και πονάμε. Το καθένα έχει μια ιστορία για τον άνθρωπο του.
Αν βρεθεί χτυπημένο ζωάκι στο δρόμο σας ή αν χτυπήσετε ζωάκι στο δρόμο και δεν θέλετε ή δεν μπορείτε να το πάρετε σε πλησιέστερο κτηνιατρείο, τουλάχιστον αφήστε το σε μια άκρη να το βρούμε εμείς που θα το φροντίσουμε.
Σε μια πόλη που τα σκουπίδια καταλήγουν σε πεζοδρόμια, παγκάκια και πλατείες πετάνε τα ζωάκια σε κάδους σκουπιδιών. Μόνο έτσι εξηγείται μια εξαφάνιση.
Μ.Π
