Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε συνδυάσει την εικόνα και τον ήχο με το σύστημα μιας κουλτούρας που ταυτίζεται με την τηλεόραση και τη βιομηχανία του σύγχρονου κινηματογράφου, έχοντας ως απώτερο σκοπό, την διαμόρφωση των μαζών και -στη συνέχεια- του κέρδους.
Στην συλλογιστική αυτή, η μάζα είναι σαν την πλαστελίνη που διαμορφώνεται μέσα από τις εντυπώσεις που δίνει η εικόνα και ο ήχος στο πλαίσιο της ενημέρωσης, αλλά και της ψυχαγωγίας.
Όσο περισσότερο αίμα, όσο περισσότερους φόνους, όσο περισσότερο σεξ, με λίγα λόγια όσα περισσότερα σκουπίδια (από πλευράς αισθητικής) της προσφέρεις, τόσες περισσότερες πιθανότητες έχεις να ανταποκριθεί η μάζα στην πρόσκληση, στο πλαίσιο πάντα της σχέσης του πομπού – δέκτη, άρα τόσες περισσότερες πιθανότητες έχεις για κέρδη. Έτσι είναι; Όχι απόλυτα.
Υπάρχουν αρκετοί που διαφωνούν με αυτή την άποψη. Θεωρούν ότι ο κόσμος έχει σταματήσει πια να έχει την διάθεση να… τρώει στο πιάτο τα σκουπίδια που του δίνει η συμβατική τηλεόραση και η σύγχρονη βιομηχανία του κινηματογράφου, ή αν θέλετε να το προεκτείνουμε, το πολιτισμικό βιομηχανικό σύστημα της μαζικής κουλτούρας και ότι πλέον υπάρχει χώρος και για άλλες προσεγγίσεις της εικόνας, του ήχου και του λόγου (γιατί σε κάθε περίπτωση όλα από τον λόγο ξεκινούν).
Ο Τεύκρος Σακελλαρόπουλος είναι γνωστός σε πολλούς Πατρινούς φίλους των social media που τους αρέσει να …ψάχνονται και γενικότερα έχει εκτιμηθεί για την αρθογραφία του, στις σελίδες που διατηρεί στο διαδίκτυο και στο facebook και ειδικότερα για τη συλλογιστική του και το σύνθετο της σκέψης του, πίσω από το οποίο διακρίνεται μία φιλοσοφία και μια θετική στάση ζωής.
Άλλωστε, αρθρογραφεί δημόσια πάνω από 11 χρόνια, έχοντας αποκτήσει το δικό του αναγνωστικό κοινό και δεκάδες μοναδικούς αναγνώστες, αν και επαγγελματικά δεν έχει καμία σχέση με τη δημοσιογραφία, αλλά αντίθετα με τον κατασκευαστικό τομέα, διατηρώντας το δικό του γραφείο ως πολιτικός μηχανικός.
Στο youtube, σε μικρό μήκος
Γιατί σας τα λέμε όλα τα αυτά. Πέρα από το γράψιμο και τις σελίδες στο διαδίκτυο ο Τεύκρος Σακελλαρόπουλος έχει το δικό του κανάλι στο youtube (έχει το μικρό του όνομα ως brand), ένα κανάλι που απορρέει από την αγάπη του να κινηματογραφεί, κάτι που έχει ξεκινήσει να κάνει ερασιτεχνικά και που πλέον βάζει τις βάσεις για να το επεκτείνει σε επαγγελματικό επίπεδο. Το ενδιαφέρον βέβαια δεν είναι αυτό.
Το ενδιαφέρον έχει να κάνει με την κατεύθυνση που ήδη έχει ξεκινήσει να δίνει στην ενασχόλησή του αυτή, μέσα από την δημιουργία μικρών μήκους ταινιών που ο ίδιος ονομάζει ταινίες εννοιολογικής προσέγγισης και στις οποίες φιλοδοξεί να δώσει μια εμπορική διάσταση από τη στιγμή που σύμφωνα με αυτά που πιστεύει θα έχουν την ανάλογη ανταπόκριση από τον κόσμο.
Και αυτό όπως φαίνεται δεν το υποστηρίζει αυθαίρετα. «Υπάρχει μία εντελώς λανθασμένη και εσφαλμένη άποψη που λέει ότι προκειμένου κάτι να πάει καλά εμπορικά ας είναι και σκουπίδι, δηλαδή ένα προϊόν κακής ποιότητας. Μια άποψη που κυριαρχεί τόσο στην τηλεόραση για αυτό και έχουμε τόσο κακά τηλεοπτικά προϊόντα, όσο και στον σύγχρονο κινηματογράφο για αυτό και σπάνια βγαίνουν καλές ταινίες» λέει.
«Αυτή η άποψη που την εκφέρουν πάνω από όλα οι παραγωγοί και οι ίδιοι οι άνθρωποι της τηλεόρασης και του κινηματογράφου- μια άποψη επικίνδυνη καθώς αν την προεκτείνεις πηγάζει από την αντίληψη ότι απευθύνονται σε ηλίθιους- είναι 100% λανθασμένη.
Ο κόσμος έχει δείξει ότι ανταποκρίνεται σε κάτι που είναι ποιοτικό και αυτό έχω αποκομίσει και εγώ μέσα από την εμπειρία, αλλά και μέσα από τα αποτελέσματα της δουλειάς που έχω κάνει έως τώρα και έχει βγει προς τα έξω».
«Ο κόσμος αναζητά πλέον την ποιότητα»
Σύμφωνα με τον Τεύκρο Σακελλαρόπουλο ο κόσμος όχι μόνο ανταποκρίνεται σε κάτι που είναι διαφορετικό από το συμβατικό που του προσφέρουν ως οπτικοακουστικό υλικό, αλλά πλέον έχει ξεκινήσει να αναζητά αυτό που λέμε ποιοτικό.
«Όταν λέμε ποιοτικό δεν εννοούμε το βαθυστόχαστο, το κουλτουριάρικο, αυτό που δεν μπορεί εύκολα να το κατανοήσει ο καθένας, αλλά εννοούμε την τέχνη εκείνη (στην περίπτωσή μας τον κινηματογράφο) που έρχεται για να σου προσφέρει προτάσεις στα προβλήματα της καθημερινότητάς σου, ορισμένες εκ των οποίων μπορεί στην πορεία να αποδειχθούν λύσεις, διέξοδος, δηλαδή στα διαφαινόμενα αδιέξοδα της ζωής σου».
Αυτή η μορφή τέχνης ή καλύτερα αυτή η μορφή κινηματογράφου έχει την δυναμική με λίγα λόγια, σύμφωνα με τον Τεύκρο Σακελλαρόπουλο, να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, να αλλάξεις στάση ζωής και να σου δώσει την δυνατότητα να σκεφτείς, να δεις τα πράγματα με έναν διαφορετικό τρόπο.
Οι ταινίες του Τεύκρου
Τι είδους όμως ταινίες είναι αυτές που έχει ξεκινήσει να κινηματογραφεί ο Τεύκρος; «Δεν θα έλεγα ότι είναι ντοκιμαντέρ, με την έννοια της έρευνας που περιλαμβάνει το ντοκιμαντέρ. Είναι κυρίως εννοιολογικές ταινίες μικρού μήκους οι περισσότερες που προσπαθούν να αποδώσουν μία έννοια μέσα από τις εικόνες και τις λήψεις».
Η σχέση της έννοιας με την εικόνα σε ένα τέτοιο φιλμ είναι αμφίδρομη. Η έννοια αποδίδεται μέσα από την εικόνα και τον ήχο, αλλά και η εικόνα πολλές φορές διαμορφώνεται ή καλύτερα κατευθύνεται μέσα από την έννοια αυτή, έτσι ώστε να γίνεται αντιληπτή στον δέκτη.
«Ο όρος της εννοιολογικής ταινίας δεν είναι κάτι που εφηύρα ασφαλώς εγώ. Μπορεί να το συναντήσει κανείς στη Μεγάλη Βρετανία ή στην Γαλλία με τον όρο conceptual να αποτυπώνει το εννοιολογικό πλαίσιο της ταινίας. Το συνάντησα και εγώ και το υιοθέτησα».
Το ζητούμενο για μία εννοιολογική ταινία είναι η έννοια να αποδίδεται μέσα από την εικόνα και το αντίθετο, με τον Τεύκρο Σακελλαρόπουλο να έχει γυρίσει μέχρι ώρας πάνω από δέκα φιλμ (όλα μικρού μήκους εκτός από ένα που είναι μία ταινία μεγάλου μήκους, αλλά και ορισμένα επεισόδια σειράς) και όπως λέει να έχει βρει ιδιαίτερα θετική ανταπόκριση από το κοινό.
«Πέρα από τις προβολές που έκανα, είδα κόσμο να με πλησιάζει και να μου λέει ότι τον βοήθησαν οι ταινίες μου στο να αλλάξει στάση για ένα θέμα που τον απασχολούσε ή να βρει μία λύση μέσα από αυτή για ένα πρόβλημα της καθημερινότητας του».
Στα σκαριά μια ταινία για την Πάτρα
Η τελευταία ταινία του Τεύκρου ήταν αυτή για την Πρέβεζα και το πόσο αισιόδοξη πόλη μπορεί να είναι, σπάζοντας έτσι το ταμπού που ήθελε τον κόσμο να ταυτίζει αυτό το μέρος με το περίφημο και ομώνυμο ποίημα του Καρυωτάκη. Μία πόλη δηλαδή απαισιόδοξη όπου επέλεξε ο μεγάλος μας ποιητής για να βάλει τέλος στην ζωή του.
Ο Τεύκρος, όπως μας λέει, έχει άπειρο υλικό έτοιμο για νέες ταινίες και μάλιστα προερχόμενες θεματολογικά από διαφορετικούς τομείς και κατευθύνσεις. Μία από αυτές είναι και ένα φιλμ για την Πάτρα που θα αναδεικνύει την αξία της πόλης και θα συνεισφέρει ίσως αργότερα στην τουριστική της δυναμική.
«Φιλοδοξία μου είναι μέσα από την ταινία μου αυτή που ακόμα φυσικά δεν είναι έτοιμη να αναδείξω το πώς η Πάτρα μπορεί να σε κάνει έναν καλύτερο άνθρωπο». Πώς μπορεί να το πετύχει αυτό; Θα μας το δείξει στην πράξη.
Ο ίδιος, άλλωστε, είναι αποφασισμένος να επικεντρωθεί στην παραγωγή κινηματογραφικών ταινιών και φιλμ. «Δεν το κάνω μόνο για λόγους επαγγελματικούς, γιατί η αλήθεια πλέον είναι ότι στήνω μία επιχείρηση με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει. Το κάνω όμως κυρίως για λόγους εσωτερικής ανάγκης.
Έχω ανάγκη να το κάνω, να εκφραστώ μέσα από αυτό και να προτείνω στον κόσμο μία διαφορετική ψυχαγωγία που ίσως να τους δώσει μία αλλαγή κατεύθυνσης στην φιλοσοφία ζωής τους ή στις αντιλήψεις που έχουν για ορισμένα πράγματα. Ήθελα από καιρό να κάνω αυτό το βήμα και πιστεύω ότι ήρθε η στιγμή».
«Ένας πολιτικός μηχανικός βρίσκεται σε συνάφεια με έναν κινηματογραφιστή»
Όπως λέει άλλωστε ένας πολιτικός μηχανικός ή ένας αρχιτέκτονας βρίσκεται σε απόλυτη συνάφεια με έναν σκηνοθέτη – σεναριογράφο – κινηματογραφιστή. «Στο ένα επάγγελμα σχεδιάζεις, οργανώνεις και κατασκευάζεις ένα έργο, όπως η ανέγερση ενός κτιρίου.
Στο άλλο κάνεις σχεδόν τα ίδια πράγματα μόνο που σε αυτή την περίπτωση φτιάχνεις μία ταινία. Οπότε υπάρχει συνάφεια, άλλωστε, μεγάλοι κινηματογραφικοί σκηνοθέτες ήταν πολιτικοί μηχανικοί, όπως για παράδειγμα ο Χιτσκόκ.
Μόνο που για όσους έχουν κάνει και τα δύο, σίγουρα θα έχουν διαπιστώσει ότι το να δημιουργήσεις μία ταινία, είναι δέκα φορές πιο δύσκολο από το να σηκώσεις μία πολυκατοικία ή ένα κτίριο».
Ο Τεύκρος, λοιπόν, ως επαγγελματίας κινηματογραφιστής πλέον θέλει να προσφέρει ένα διαφορετικό οπτικοακουστικό θέαμα στο κοινό. Μια άλλη πρόταση που αφορά και την τηλεόραση, όχι όμως μέσα από την τηλεόραση («δεν μπαίνω σε διαδικασία ελέγχου» μας λέει), αλλά έξω από αυτή.
Κίνητρο του, το κίνητρο που όπως πιστεύει έχουν όλοι οι αυθεντικοί κινηματογραφιστές. «Το καλό του κοινού. Η βελτίωση και την εξέλιξη του, μέσα από προτάσεις, που πάντα πρέπει να καταλήγουν σε ένα κεντρικό μήνυμα, ένα μήνυμα που να τον τσιμπάει και να τον κινητοποιεί».
