Το 2020, σε βάθος περίπου 600 μέτρων σε ένα υποθαλάσσιο φαράγγι στα ανοικτά των ακτών της Δυτικής Αυστραλίας, οι επιστήμονες συνάντησαν ένα μακρύ ζελατινωειδές πλάσμα που αιωρούνταν σε μια γιγαντιαία σπείρα. «Ήταν σαν ένα σχοινί στον ορίζοντα. Δεν μπορούσες να το χάσεις», λέει η Νερίδα Γουίλσον από το Μουσείο της Δυτικής Αυστραλίας. «Ήταν τόσο τεράστιο».
Ήταν ένα σιφωνοφόρο βαθιάς θάλασσας: Αυτό εδώ ήταν πιθανότατα ένα νέο είδος από το γένος Apolemia. Η σπειροειδής διάταξη είναι γνωστό ότι αποτελεί στάση σίτισης σε αυτούς τους τύπους σιφωνοφόρων. Τα πολυάριθμα πλοκάμια δημιουργούν ένα τείχος θανάτου στο νερό, παγιδεύοντας μικρά θηράματα, συμπεριλαμβανομένων καρκινοειδών και ψαριών, σύμφωνα με τον Guardian.
Η εύρεσή του ήταν μια από τις τυχαίες συναντήσεις που είναι συνηθισμένες στην έρευνα σε μεγάλα βάθη της θάλασσας. Ο στόχος των επιστημόνων ήταν να μελετήσουν τη ζωή στο βαθύ βυθό της θάλασσας και έτυχε να συναντήσουν αυτή τη μέδουσα ενώ το υποβρύχιο σκάφος τους βρισκόταν στη δίωρη διαδρομή του προς το πλοίο, το ερευνητικό σκάφος Falkor, το οποίο τότε διαχειριζόταν το Ινστιτούτο Ωκεανών Schmidt.
Οθόνες σε διάφορα σημεία του Falkor μετέδιδαν ζωντανά πλάνα από το υποβρύχιο. Ο Γουίλσον περιγράφει πώς όλοι στο σκάφος ήταν ταυτόχρονα γοητευμένοι και προβληματισμένοι όταν η τεράστια σπείρα ήρθε στη θέα. Όλοι συνέρρευσαν στην αίθουσα ελέγχου για να ρίξουν μια καλύτερη ματιά.
Ο χρόνος ήταν ήδη λίγος, επειδή η κατάδυση είχε ξεπεράσει το χρονοδιάγραμμα, και έτσι ο πιλότος του υποβρυχίου, που το έλεγχε από την επιφάνεια, μπορούσε να περάσει μόνο λίγα λεπτά με το ζώο. «Κάναμε κύκλους, τραβήξαμε μερικά πλάνα και ένα μικρό δείγμα ιστού», λέει η Γουίλσον. «Μετά έπρεπε να συνεχίσουμε το δρόμο μας».
Τα σιφωνοφόρα μοιάζουν με μέδουσες και ανήκουν πράγματι στην ίδια ομάδα ζώων, αλλά χτίζουν το σώμα τους με μοναδικό τρόπο – μοιάζουν περισσότερο με εκατοντάδες μικροσκοπικές μέδουσες κολλημένες μεταξύ τους. Ωστόσο, ένα σιφωνοφόρο είναι ένας μοναδικός οργανισμός. «Είχε δύο γονείς», λέει η Γουίλσον.
Αντί να αναπτύσσονται με έναν πιο συμβατικό τρόπο σε ένα σώμα με όργανα που επιτελούν διαφορετικές λειτουργίες, τα σιφωνοφόρα αποτελούνται από μεμονωμένα μέρη που ονομάζονται ζωοειδή. Κάποια ζωοειδή είναι υπεύθυνα για τη σίτιση, κάποια για την αναπαραγωγή και άλλα κινούνται και κατευθύνουν το ζώο μέσα στο νερό. «Είναι απλώς ένα παράδειγμα του να κάνεις τα πράγματα λίγο διαφορετικά», λέει η Γουίλσον. «Είναι ένα και είναι πολλά».
Με βάση έναν πρόχειρο υπολογισμό από το ίχνος του υποβρυχίου, το σπειροειδές σιφωνοφόρο είναι υποψήφιο για το μεγαλύτερο δείγμα που έχει ποτέ συναντηθεί. Με μήκος περίπου 45 μέτρα, θα μπορούσε να είναι ακόμη και το μεγαλύτερο ζώο που έχει μετρηθεί ποτέ, πολύ μεγαλύτερο από μια γαλάζια φάλαινα.
Διστάζοντας να διεκδικήσει οποιοδήποτε παγκόσμιο ρεκόρ ακόμη, ο Wilson συνεργάζεται με έναν ειδικό στη φωτογραμμετρία για να αποκτήσει μια πιο ακριβή εκτίμηση του μεγέθους του σιφωνοφόρου.
