Η Βίκυ Κασάπη ασχολείται με τον αθλητισμό από πολύ μικρή ηλικία. Ένας τραυματισμός όμως στα 18 της χρόνια της στοίχισε την απομάκρυνση από το χώρο. Λίγα χρόνια αργότερα επιστρέφει δριμύτερη, στην ομάδα Ράγκμπι της Πάτρας. Η ίδια μας αποκαλύπτει τις περιπέτειες της όλο αυτό το διάστημα που ασχολείται με τον αθλητισμό.
Τι σε κέντρισε να ασχοληθείς τόσο ενεργά με τον αθλητισμό;
Ο αθλητισμός είναι μεγάλο αναπόσπαστο κεφάλαιο στη ζωή μου και ελπίζω μέχρι τα βαθιά μου γεράματα να μπορώ να ασχολούμαι με αυτό. Η συνεργασία μέσα στο γήπεδο για ένα κοινό στόχο, οι φιλίες, οι χαρές, οι επιτυχίες ή και οι αποτυχίες με έχουν βοηθήσει να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος και να μάχομαι μέχρι να πετύχω τους στόχους μου.
Πώς θα περιέγραφες τα πρώτα σου βήματα στα φυτώρια της Ορμής Λουξ;
Τα πρώτα μου βήματα στο χάντμπολ και τις υποδομές της Ορμής-Λουξ έγιναν το 2008–χρονιά επιτυχιών για το σωματείο-και στην συνέχεια το 2011 ξεκίνησα να προπονούμαι στη γυναικεία ομάδα του συλλόγου δίπλα σε τεράστια ονόματα όπως η Ελένη Ποιμενίδου, η Βιβή Καζάκη, η Άνια Φίσερ. Νιώθω ευλογημένη σχετικά με αυτό γιατί πέρα από σπουδαίες αθλήτριες, είναι και αξιόλογοι άνθρωποι. Γενικότερα πιστεύω ότι το ξεκίνημά μου ήταν το ιδανικό για ένα παιδί της ηλικίας μου.
Ποιος ήταν ο λόγος που σταμάτησες στα 18 και τι σε έκανε αργότερα να τελειώσεις τη σχολή διαιτησίας;
Ο λόγος που σταμάτησα στα 18 ήταν ένας τραυματισμός στο γόνατο, ο οποίος με ανάγκασε να κάνω χειρουργείο. Είχα χάσει ήδη 6 μήνες από την αγωνιστική μου δράση και σε συνδυασμό με την πίεση των Πανελλαδικών δεν μπόρεσα να επανέλθω ποτέ. Μετά από λίγο καιρό ήρθε το οριστικό φινάλε για την ομάδα μου οπότε θεώρησα ότι δεν ήθελα να παίξω κάπου αλλού και επέλεξα να ακολουθήσω το άθλημα που αγαπώ από την πλευρά του διαιτητή όπου και αποφοίτησα από την σχολή διαιτησίας το 2014 στη Θεσσαλονίκη στον Σύνδεσμο Βορείου Ελλάδος.
Ποια θεωρείς ως τη μεγαλύτερη σου επιτυχία;
Πιστεύω πως η μεγαλύτερη επιτυχία σε αγωνιστικό κομμάτι ήταν η κατάκτηση της 3ηςθέσης στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Νεανίδων που διεξήχθη το 2013 στο σπίτι μας στο Κουκούλι. Ήταν μια χρονιά συναρπαστική για μένα, γιατί στήσαμε την ομάδα Νεανίδων κυρίως με μικρότερα κορίτσια ηλικιακά χωρίς παραστάσεις από παιχνίδια και μέσα σε διάστημα περίπου τριών μηνών σκληρής δουλειάς, καταφέραμε να τα βάλουμε με ομάδες που είχαν χρόνια παράδοση σε μετάλλια.
Τώρα όσον αφορά τον αθλητισμό , με τι ασχολείσαι;
Εδώ και ένα χρόνο ασχολούμαι ερασιτεχνικά με το Ράγκμπι Λιγκ, η ομάδα μου λέγεται Patras Rugby ή αλλιώς Πάνθηρες και νιώθω πολύ χαρούμενη που ανήκω σε αυτήν την οικογένεια. Το Ράγκμπι Λιγκ είναι ένα παρεξηγημένο άθλημα στην Ελλάδα και ταυτόχρονα αδικημένο, λόγω ότιοι περισσότεροι πιστεύουν ότι είναι πολύ βίαιο. Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Το Ράγκμπι είναι ένα συναρπαστικό άθλημα που βασίζεται στην ομαδική προσπάθεια. Οπότε αν κάποιος θέλει να δοκιμάσει και να ενταχθεί στην ομάδα μας μπορεί να επισκεφτεί τη σελίδα μας στο facebook (Patras Rugby League) για περισσότερες πληροφορίες.
Θα ήθελες να αλλάξεις κάτι αν σου δινόταν η ευκαιρία και γιατί;
Πολλές φορές έχω σκεφτεί ότι θα έπρεπε να υπάρχει μια γυναικεία ομάδα χάντμπολ στην Πάτρα. Για χρόνια η Πάτρα δεν είχε συμμετοχές σε γυναικεία πρωταθλήματα και αυτό ίσως ήταν το μοναδικό που θα προσπαθούσα να αλλάξω. Όμως, φέτος γίνεται μία τεράστια προσπάθεια από τους ανθρώπους της Ακαδημίας των Σπορ να επαναλειτουργήσουν το γυναικείο τμήμα του Συλλόγου και αυτό είναι πολύ ευχάριστο.
Τι σημαίνει αθλητισμός για σένα;
Ο αθλητισμός για μένα είναι τρόπος ζωής, το γήπεδο είναι το μέρος που αδειάζει το κεφάλι μου από τα άγχη και τα διάφορα προβλήματα της δουλειάς και επίσης είναι το μέρος που συναντώ τις παρέες μου και περνάμε καλά μέσα από τις προπονήσεις,
