Η Αλεξάνδρα Σταυροπούλου, από πολύ μικρή ηλικία όπως παραδέχεται και η ίδια, μεγάλωσε με ένα συγκεκριμένο μικρόβιο. Αυτό του θεάτρου. Γεμάτη ενέργεια, πάθος και με ένα τεράστιο χαμόγελο ανεβαίνει κάθε φορά στη σκηνή και καταφέρνει να κερδίζει ακόμα και τον πιο απαιτητικό θεατή γιατί κάνει αυτό που πραγματικά αγαπάει.
Η Αλεξάνδρα λοιπόν, μάς μιλάει γι’ αυτήν την μεγάλη της αγάπη και μάς εξηγεί για ποιο λόγο δεν θα την ακολουθούσε ποτέ επαγγελματικά, αν και της αρέσει πολύ.
Από πότε ασχολείσαι με το θέατρο και για ποιο λόγο;
Αρχικά, θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να βλέπει θέατρο. Μεγαλώνοντας σε μια περιοχή που το θέατρο για τον τόπο μας έχει ιδιαίτερη αξία και ζωή, στην Ήλιδα, απο πολύ μικρή ηλικία έβλεπα πολλές παραστάσεις, ώσπου μου κόλλησε το «μικρόβιο». Η αφετηρία της ενασχόλησής με το θέατρο ήταν στο γυμνάσιο, όπου αποφάσισα να γίνω μέλος της θεατρικής ομάδας του σχολείου. Εκεί μού δόθηκε η ευκαιρία να παίξω πρώτη φορά σε κάποιο έργο και να έρθω πιο κοντά σε αυτό.
Σε πόσες παραστάσεις έχεις συμμετάσχει και ποια θα μπορούσες να πεις ότι σου έμεινε αξέχαστη;
Έχω συμμετάσχει συνολικά σε έξι παραστάσεις και η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να διακρίνω κάποια ως την πιο αξέχαστη. Όλες οι παραγωγές και όλες οι παραστάσεις για εμένα κάθε φορά είναι ξεχωριστές και ιδιαίτερες. Η δυνατότητα που προσφέρει η ενασχόληση με το θέατρο, να συνεργάζεσαι και να γίνεσαι μια ομάδα κάθε φορά με πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους, είναι από μόνη της ιδιαίτερη και ξεχωριστή εμπειρία για εμένα.
Τώρα είσαι μέλος της θεατρικής ομάδας “Υποκριτές”. Ετοιμάζετε κάτι αυτόν τον καιρό;
Πλέον ναι, είμαι μέλος της θεατρικής ομάδας των υποκριτών και είμαι ιδιαίτερα χαρούμενη γι’ αυτό. Είμαστε έτοιμοι να παρουσιάσουμε τον Οκτώβρη μια πραγματικά απολαυστική κωμωδία των Ρέππα-Παπαθανασίου, που λέγεται «Μπαμπάδες με ρούμι», σε σκηνοθεσία Μίλτου Παπλά.
Τι σημαίνει θέατρο για σένα;
Το θέατρο για μένα είναι διέξοδος από την πραγματικότητα. Είναι ευθύνη, αγάπη, χαρά, ελευθερία, έρευνα, μελέτη, διάβασμα, πρόβες, στιγμές όμορφες, στιγμές δύσκολες, χειροκρότημα, επικοινωνία, σκέψεις…
Είναι μια λέξη που μου βγάζει έναν ωκεανό συναισθημάτων.
Αν σου δινόταν η ευκαιρία για κάτι επαγγελματικό, θα το ακολουθούσες;
Δεν έχω σκεφτεί ποτέ να ασχοληθώ επαγγελματικά με αυτό. Όπως συνηθίζω να λέω όταν μού κάνουν αυτή την ερώτηση, δεν θέλω να βγάλω ούτε ένα ευρώ από το θέατρο. Δεν είναι αυτός ο σκοπός μου, δεν είναι αυτή η σκέψη ούτε το θέλημά μου. Με ευχαριστεί πολύ ήδη ο τρόπος που υπάρχει το θέατρο στην ζωή μου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μένω στάσιμη και δεν θέλω να εξελίσσομαι.
Υπάρχει κάποιος ρόλος που θα ήθελες πολύ κάποια στιγμή να παίξεις;
Ούσα φανατική θαυμάστρια των ελληνικών ταινιών και ζηλεύοντας πολύ την φιλοσοφία εκείνης της εποχής, για να είμαι ειλικρινής, μια παραγωγή στην οποία θα ήθελα πολύ να συμμετάσχω με κάποιο ρόλο θα ήταν σε ένα remake μιας ελληνικής ταινίας πάνω στο σανίδι
Θυμάσαι τη πρώτη φορά που ανέβηκες στη σκηνή;
Ξεχνιέται;Το τρέμουλο στα πόδια σου πριν μπεις στην σκηνή και το τρέμουλο στην φωνή σου, πριν πεις την πρώτη σου λέξη, πάντα μένουν αναλλοίωτα στην μνήμη σου. Βέβαια αυτά είναι συμπτώματα που ένας ηθοποιός τα έχει ούτως ή άλλως σε κάθε παράσταση πριν βγει στην σκηνή, είτε είναι ερασιτέχνης είτε επαγγελματίας.
Τι πιστεύεις πως προσφέρει η τέχνη του θεάτρου σε κάποιον που ασχολείται με αυτό;
Με το θέατρο ανακαλύπτεις ότι το μυαλό, το σώμα και ο συναισθηματικός σου κόσμος λειτουργούν ταυτόχρονα με στόχο να επιτευχθεί επικοινωνία με τους άλλους ηθοποιούς στη σκηνή αλλά και με το κοινό.
Είναι μια μορφή τέχνης που καλλιεργεί την πειθαρχία και το ομαδικό πνεύμα, εξάπτει τη φαντασία, κοινωνικοποιεί καθώς επίσης ανοίγει νέους ορίζοντες και χτίζει εποικοδομητικά την προσωπικότητα σου. Πιστεύω πως έχει τη δύναμη ν’ αγγίξει τον κάθε άνθρωπο πιο έντονα και σε βάθος, από κάθε άλλη τέχνη.
