Του Δημήτρη Δελέγκου
Τελικά τούτη η Κυβέρνηση τα κατάφερε. Πέρασε στον κόσμο ότι δεν είναι τίποτα να πεθάνεις. Είναι τρομακτικό να μη ζεις. Είναι φανερό ότι προ καιρού έχουμε περάσει στην περίοδο που τα πάντα κινούνται ως έρμαια στον αχανή χώρο της ασημαντότητας. Είναι επίσης ολοφάνερο ότι έχει διαρραγεί η σχέση μεταξύ αιτίου και αιτιατού, μεταξύ σημαίνοντος και σημαινομένου. Τα πάντα δηλαδή κινούνται άχαρα και κυρίως χωρίς αξιοπρέπεια. Σου παγώνει το αίμα η βλακεία που πλαταγίζει στα μάτια των πολιτικών υπευθύνων, καθώς λένε διάφορα αδιανόητα για την πορεία της πανδημίας και τους αλλεπάλληλους θριάμβους του ολέθρου.
Τέλος πάντων ευτυχώς που μερικές επιχειρήσεις έχουν διαχρονικότητα, όπως ο Τερκενλής. Κάτι λοιπόν τα τσουρέκια, κάτι οι ποδηλάτες, κάτι το βουνό, έρχεται και η πολιτική απόφαση, γιατί όπως έχει πει και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός τις σοβαρές αποφάσεις τις παίρνει στο βουνό. Και μετά όλοι οι υπόλοιποι παίρνουμε τα βουνά.
Εντάξει να κλειστούμε μέσα λοιπόν. Να κλειστούμε, σού χαλάω εγώ χατίρι; Το «λοκντάουν», είναι ευλογία, το είπε και ο Ράμφος. Όμως, συμπολίτη Κυριάκο, κατέβα λίγο από την άμαξα κι έλα να τα πούμε. Να παίξουμε ένα παιχνίδι, πάει; Εσύ θα μάς λες για την ατομική ευθύνη κι εγώ θα σου λέω για την πολιτική. Πάει; Για να δούμε λοιπόν.
Έχεις πολιτική ευθύνη γιατί έδωσες 85.000.000 ευρώ στο σκόιλ ελικίκου, επίσης 5.000.000 στο Μεγάλο Περίπατο, αλλά 20.000.000 στη λίστα Πέτσα για τα Μέσα Μαζικής Επιμόλυνσης και 6.000.000 σε σχολικές μάσκες τεντόπανα;
Έχεις πολιτική ευθύνη γιατί άφησες γιατρούς, νοσηλευτές, ΜΕΘ κι εξοπλισμό στο έλεος του Θεού. Κι αν σήμερα λειτουργεί έστω το Σύστημα Υγείας είναι γιατί υπάρχουν επαγγελματίες με ανθρωπιά, φιλότιμο και υψηλή αίσθηση καθήκοντος;
Έχεις πολιτική ευθύνη γιατί όσο εμείς λιώναμε στα σπίτια μας, κάποιοι μεταλάμβαναν με το ίδιο κουτάλι και φιλούσαν τις εικόνες. Κι έβγαιναν μετά από την εκκλησία και κόλλαγαν επάνω μας, δίπλα μας στην ουρά, στο σούπερ μάρκετ, στο λεωφορείο. Μας μετέφεραν το ιό και φταίγαμε εμείς. Εμείς με την ατομική ευθύνη. Όχι εσύ με την πολιτική;
Έχεις πολιτική ευθύνη γιατί οι καλλιτέχνες μας – αυτοί οι σπουδαίοι άνθρωποι που μάς δίνουν ανάσα μέσα από το θέατρο, τη μουσική, την Τέχνη – πήραν μία και μόνη φορά ένα επίδομα της πλάκας και διατρέφονται πλέον από φιλανθρωπικές δομές;
Και πολλά ακόμα.
Εμείς συμπολίτη Κυριάκο, την άνοιξη μαντρωθήκαμε σπίτι μας. Δεν είδαμε τους δικούς μας ανθρώπους. Μας έλειψαν οι αγκαλιές τους, το γέλιο τους, η γκρίνια τους, οι μυρωδιές τους. Ο κόσμος γονάτισε οικονομικά, έκανε το σκατό του τσουρέκι του Τερκενλή, που εδώ που τα λέμε είναι και απλησίαστο. Κι όλα αυτά για να μη ξαναζήσουμε όσα ζούμε σήμερα. Κι όμως τα ξαναζούμε και κύριος οίδε τι μας ξημερώνει το μέλλον.
Εν κατακλείδι συμπολίτη Κυριάκο, εμείς – με όλες τις παρασπονδίες ορισμένων συμπολιτών μας, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου, την ιδρώσαμε τη φανέλα. Δώσαμε δεν πήραμε. Φρόντισε λοιπόν να μας επιστρέψεις τα χρωστούμενα. Γιατί μας χρωστάς. Δεν σου χρωστάμε.
Και κάπως έτσι αγαπητές μου και αγαπητοί μου φτάσαμε στο δίλλημα: «Ζωές ή Κομμωτήρια»;
Με… συμπολιτικούς χαιρετισμούς. Ο κολλητός σου Δημήτρης.
ΥΣ.: Το Δημήτρης είναι κατά το Σωτήρης, το συνηθίζουν κι οι Αμερικάνοι, έτσι για να νιώσει σου λέει ο πολίτης μια εγγύτητα. Που αν θέλω εγώ εγγύτητα δεν τραβάω μια φιλούρα στο μουσούδι της κολλητής μου. Πάντα θαύμαζα τους επικοινωνιολόγους από τον πλανήτη Κρύπτον που δεν ξέρουν που στην ευχή εκτοξεύτηκαν.
