ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΟΥΛΙΑΤΟΥ
Υπήρχαν πολλά θέματα και σκέψεις που στριφογυρνούσαν στο μυαλό μου για το σημερινό μου κείμενο.
Θέματα μεγάλα, θέματα μικρότερα αλλά φωνακλάδικα!
Άλλες αφορμές προσωπικές, άλλες δημόσιες.
Έπιανα το ένα, άφηνα το άλλο.
Το ένα, βαρύ, το άλλο ασήμαντο, το τρίτο προβληματικό…
Μια αμοιβαία ακύρωση των πάντων, δηλαδή.
Ένα αφύσικο πράγμα.
Και επειδή σχεδόν ποτέ δεν φταίνε τα «πράγματα», αλλά εμείς, είπα να στρέψω για λίγο το φως, εντός μου.
Ταυτόχρονα η πιεστική καθημερινότητα δεν μου επιτρέπει την πολυτέλεια περίτεχνων στοχασμών, ούτε να μπούμε σε μια περιδίνηση από κομψευάμενες λεκτικές φιοριτούρες.
Κατέληξα λοιπόν σε μια προσωπική καταφυγή.
Μια απόδραση, αν θες από την μέγγενη της …εφαρμοσμένης καθημερινότητας.
Με απλά λόγια, όταν το παιχνίδι γίνεται δύσκολο, η μπάλα στην εξέδρα.
Σήμερα λοιπόν επέλεξα να σου μιλήσω Υπέρ Αγάπης.
Την Αγάπη, την επίκληση της οποίας συχνά κάνουμε.
Την Αγάπη, της οποίας την ανάγκη όλοι αισθανόμαστε.
Την Αγάπη, θεμέλιο λίθο της κοινωνίας των Ανθρώπων.
Αυτό λοιπόν θα είναι το διάλειμμα και το καταφύγιό μου.
Εδώ οφείλω να ξεκαθαρίσω, ότι από τις πολλές μορφές Αγάπης, σκέφτομαι να σου πω για την πιο δύσκολη: την Αγάπη προς τον πλησίον.
Γιατί ενώ όλες οι άλλες εκφάνσεις της Αγάπης, είναι έμφυτες, όπως η μητρική, η πατρική, η προς τα παιδιά αγάπη, η αγάπη μεταξύ αδελφών, η αγάπη προς τον πλησίον, αν και υπάρχει μέσα μας, πρέπει να καλλιεργηθεί με κόπο, ώστε να αναπτυχθεί και να ανθίσει.
Αυτή η μορφή αγάπης προϋποθέτει φροντίδα δίκην πολύτιμου αγαθού και βέβαια οδηγεί και σε άλλες μορφές αγάπης, όπως την φιλική αγάπη, την αγάπη για την πατρίδα, την ομάδα κλπ
Ταυτόχρονα η αγάπη αυτή θεωρεί ότι δεν πρέπει να υπάρχουν τείχη μεταξύ των ανθρώπων και εργάζεται για να γκρεμίσει τις διαφορές ανάμεσα στα έθνη, τις φυλές και τις διαφορετικές θεωρήσεις.
Η Αγάπη απευθύνεται σε όλη την ανθρωπότητα.
Και όπως λέει και ο Δάντης: «Η Αγάπη εξαναγκάζει σε Ανταγάπη»
Το 90% των τραγουδιών, το 75% των ποιημάτων και πάνω από τα μισά γραπτά κείμενα, μιλούν για αγάπη.
Γιατί πράγματι, όταν σε κυριεύει η Αγάπη, είναι σίγουρο πως όλα τα λόγια της Γης δεν είναι αρκετά για να την εκφράσεις.
Αφού λοιπόν πλέουμε σε πελάγη αγάπης, γιατί περισσεύει τόσο μίσος;
Η εξέλιξη της ανθρωπότητας μέσα στους αιώνες έφερε σαν αποτέλεσμα την ανόμοια ανάπτυξή της, με αποτέλεσμα τον χωρισμό της σε λαούς, τάξεις , φατρίες κλπ
Στην συνέχεια ο Εγωισμός μετέβαλε τα χωρίσματα αυτά σε ρήγματα, ανύψωσε το συμφέρον και το μετέβαλλε σε κριτήριο των πράξεών μας, και φυσικά κατάπνιξε την προς τον πλησίον Αγάπη.
Έτσι, εξελικτικά, ο ανθρώπινος πολιτισμός, παρά τις μεγάλες προσφορές του προς την ανθρωπότητα, ταυτόχρονα την ζημίωσε καίρια.
Εδώ και χιλιάδες χρόνια άνθρωποι με ιδιαίτερες ανησυχίες και ευγένεια πνεύματος, προσπαθούν είτε με τον ένα, είτε με τον άλλο τρόπο, να συνενώσουν και πάλι τους ανθρώπους, προτείνοντας και πάλι την προς τον πλησίον αγάπη, χωρίς όμως να θίξουν τον ανθρώπινο πολιτισμό και τις προόδους του.
Φιλοσοφικά ρεύματα, θρησκείες, κοινωνικές και πολιτικές θεωρίες και πρακτικές προσπαθούν για τον ίδιο στόχο.
Οι προσπάθειές τους όμως παρέμειναν χωρίς μακροχρόνια αποτελέσματα, ενώ περιορίστηκαν σε στενούς κύκλους.
Η Αγάπη είναι η ζωοποιός δύναμη, ο καταλύτης που θα απελευθερώσει την ενέργεια όλων μας, θα την κάνει Ένα και μέσα σε αυτό το λουτρό γνώσης και φωτός, όλοι θα μπορέσουμε να βελτιώσουμε τις δυνάμεις, τις ιδέες, τις ικανότητές μας.
Με άλλα λόγια να τελειοποιηθούμε.
Ας κοιτάξουμε γύρω μας…
Βλέπουμε στο βλέμμα του διπλανού μας την Ανοχή, πρώτο βήμα της Αγάπης;
Νοιώθουμε την αλληλεγγύη εκείνη που νοιώθουν όσοι έχουν δεχθεί το άγγιγμα της αγάπης;
Έχουμε αποβάλλει την έννοια του ΕΓΩ, θυσιάζοντάς την για το ΕΜΕΙΣ;
Γιατί αν υπάρχει ΕΓΩ, υπάρχει κατ ανάγκη και ΕΚΕΙΝΟΣ, κάτι που προϋποθέτει διαφορετικές κρίσεις και συμπεριφορές.
Όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, φωνάζουν για το ανίθετο.
Μίσος σε παραλλαγές, ήταν ο τίτλος ενός κειμένου μου πρόσφατα. Αυτό το μίσος που σκεπάζει τα πάντα και έρχεται σαν ορμητικό κύμα να ισοπεδώσει τα πάντα στο πέρασμά του.
Το μίσος που μετατρέπει τα πληκτρολόγιά μας σε καλάσνικοφ που ξερνάνε ειρωνία, χολή και απαξίωση.
Το μίσος που ήδη έχει βγει στους δρόμους, σε μικρές ομάδες, για την ώρα.
Οι περισσότεροι στην τσίτα, περιμένοντας την επόμενη #cancel αρλούμπα, χωρίς να νοιάζονται για την αλήθεια και την πραγματικότητα.
Δεν ξέρω τι είναι αυτό που θα αποτελέσει ένα φυσικό κυματοθραύστη για το μίσος. Άλλοι λένε ότι η λύση είναι η ισοπέδωση προς τα κάτω, άλλοι λένε η εξύψωση προς τα πάνω.
Άλλοι πιστεύουν ότι με το παράδειγμα και την προτροπή, υπάρχει ελπίδα, ενώ άλλοι προσπαθούν να κρατούν ζωντανές μικρές εστίες Αγάπης, ώστε κάποτε να μεταδώσουν και πάλι το φως.
Είναι προφανές ότι το θέμα αυτό, που διάλεξα, όπως σας είπα για την δική μου καταφυγή, δεν εξαντλείται.
Και πώς να εξαντληθεί κάτι που είναι η ίδια η ζωή!
Καταλήγοντας θα ήθελα να προσθέσω και μια ύστερη σκέψη.
Στη δεκαετία που πέρασε η ανθρωπότητα βιώνει την ανατροπή όλων όσων θεωρούσε δεδομένα.
Τα χρόνια που ζούμε, σηματοδοτούν μια βίαιη αφύπνιση από τη νάρκη και το λήθαργο του ευδαιμονισμού και της εξατομίκευσης.
Έχοντας ναρκώσει τις ανάγκες μας με ένα σύμπαν υλικών αγαθών, η πραγματικότητα εισβάλει ορμητικά ανατρέποντας, όσα θεωρούσαμε δεδομένα.
Στο νέο τοπίο χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ, οδηγούς ζωής και φάρους πορείας.
Η αγάπη είναι ίσως η τελευταία ιερή αξία, αλλά τουλάχιστον εξακολουθεί να υφίσταται.
Και αν τρεμοσβύνει, η συλλογική μας επιθυμία, μπορεί να την αναγεννήσει.
Ας πιαστούμε από τις κλωστές και τα νημάτια της αγάπης και ίσως σταδιακά να μπορέσουμε να υφάνουμε και πάλι ένα νέο ιστοχάρτη για την πορεία μας στην ζωή αυτή.
(Εσείς οι 4-5 που φτάσατε μέχρι εδώ, είτε είστε άξιοι συγχαρητηρίων, είτε πρέπει να αποκτήσετε ζωή!)
