Tου Δημήτρη Τουλιάτου
Την πρώτη πραγματική τσόντα της ζωής μου την είδα σε ένα ιταλικό περιοδικό του είδους που είχε καταχωνιαστεί σε μια ντουλάπα των δικών μου! Ιταλικό! Χωρίς αστεράκια στις θηλές, και με ορθάνοιχτα διάπλατα τα ποδάρια, να τροχοδρομούν απογειωμένες οι εξάψεις μου.
Τις πρώτες πραγματικές τσόντες τις είδαμε στην Αρμονία και τον Ερμή.
Μετά ήρθαν τα κανάλια με τα χιόνια, οι βιντεοκασέτες, το ιντερνέτ
Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια, χιλιόμετρα, φιλιά, κορμιά.
Η γοητεία της κλειδαρότρυπας ήταν και είναι πάντα ισχυρή. Είτε πρόκειται για φευγαλέες όψεις μερικών εκατοστών σάρκας, είτε για την τελετουργική καταγραφή οργίου επικών διαστάσεων.
Στο πλαίσιο αυτό συνάντησα ή αποτύπωσα πλήθος στιγμών. Η «έξαψη» της στιγμής, ο μαγικός πολλαπλασιαστής όταν νιώθεις την borderline απόλαυση.
Πες ότι θες δεν υπάρχει κανένα γεγονός στον κόσμο, που θα με ανάγκαζε να μοιραστώ τις πολύτιμες αυτές καταγραφές με κανέναν! Πόσο μάλλον να τις βγάλω στο παζάρι σα να είναι δεν ξέρω και εγώ τι!
Θυμάμαι ένα μακαρίτη θείο μου, που καμιά φορά, χρόνια πολλά προτού παντρευτεί, έπαιρνε ως «τρόπαια» κανά βρακί. Χούι, που δεν σου κρύβω, μου άρεσε! Αλλά, μέχρι εκεί.
Μου είναι αδύνατον να καταλάβω την λογική του να βγάζεις τος άνθρωπό σου, τον όποιο άνθρωπο, στο διαδικτυακό κλαρί! Αντιλαμβάνομαι τα κίνητρα που οδηγούν κάποιον σε πράξεις εκδίκησης. Με έργα, ή λόγια, πάντα συνέβαινε. Προφανώς και δεν το δικαιολογώ, αλλά καταλαβαίνω από που έρχεται.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι η εν ψυχρώ έκθεση.
Χαμός λέει στο telegram Και είμαι σίγουρος ότι θα υπάρχουν δεκάδες ακόμα σύννεφα από τα οποία θα πέσουμε. Τι ανταλλάσσουν όμως όλοι αυτοί οι άντρες; Επί όλα τα χρόνια που ξέρω ότι συμβαίνει αυτό το πράγμα, ποιο είναι το εισιτήριο του παραδείσου τους;
Αποτελεί αυτό ένα κλειδί, ένα πάσο που τους επιτρέπει να ανήκουν σ εκείνους τους λίγους, τους εκλεκτούς, τους μπροστολύκους μιας μυστικής αγέλης; Πραγματικά καταλαβαίνω κάποιον που απολαμβάνει την τσοντούλα του. Ακόμα και εκείνον που αναζητεί περιθωριακές εκδοχές της απόλαυσης.
Αλλά αυτόν που ανεβάζει το κορίτσι που τον εμπιστεύτηκε;
Και τι είναι αυτό που καταφέρνει;
Μπορώ να βρω εκατομμύρια καλύτερα κορμιά, αβάδιστα
Και μάλιστα δεν είναι καν απαραίτητο να ανήκουν σε ανθρώπους, σε σεξεργάτες, δηλαδή.
Πλέον η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να δημιουργήσει αυτό που θέλω, την ώρα που το θέλω.
Είναι όμως σώματα αυτά που ανεβάζουν ; Είναι οι εικόνες από γυμνά γυναίκεια κορμιά που βελτιώνουν μάλιστα με φίλτρα για να εντείνουν την απόλαυση και την αξία του υλικού τους στα μάτια των άλλων;
Δε νομίζω.
Στην εποχή της άπειρης τσόντας, της υπεραφθονιας επαγγελματικού και ημιεπαγγελματικού πορνογραφικού υλικού, δεν πιάνουν μία!
Το βλέμμα δεν πεινά για σάρκα, πεινά για ιδιωτικότητα, εγγύτητα, παράδοση, ευάλωτη συσχέτιση και δύναμη πάνω σ αυτήν, σαδισμό και εξουσία. Δεν ανταλλάσουν βυζιά και κώλους -πρώην φιλενάδων τους, ανήλικων κοριτσιών, ή των αδερφών και των μανάδων τους – αυτό που ανταλλάσουν είναι η απαγόρευση, είναι η επιβολή.
Είναι ακριβώς η λογική του βιασμού. Δε λείπει από τον βιαστή το σεξ. Μπορεί να το βρει όποιος θέλει και με όποιον τρόπο και μορφή θέλει:
Είναι η αποστέρηση της βούλησης και η επίδειξη αυτής της κλοπής, της καπήλευσης.
Η απόδειξη της ικανότητας γι αυτή τη βία, για αυτή τη θεμελιώδη σκληρότητα που τους απανθρωποιεί και τους ίδιους στερώντας τους την ικανότητα να συνδεθούν ανθρώπινα και ουσιαστικά
Ο παραλογισμός αυτού του χόμπι/διαστροφής/ποινικού αδικήματος είναι πελώριος.
Δεν μπορεί να χωρέσει στο μυαλό μου. Πάει και κάθεται στο ράφι με την ιστορία των σκλάβοπάζαρων και των φούρνων του για τους ανεπιθύμητους.
Υπερβολικός;
Κάθε εποχή έχει τα δικά της όρια.
Σήμερα η βιασμένη, μάλλον δεν «τα ήθελε»
Και ούτε αυτή που είδε την φωτογραφία της σε 100.000 κινητά πρέπει να ντρέπεται.
Εμείς θα πρέπει να ντραπούμε αν αφήσουμε το πύον να κακοφορμίσει την πληγή.
Κατέληξα λοιπόν, ότι πλέον δεν με νοιάζει η υπερβολή της «ορθότητας».
Το τίμημα της επιστροφής στο πριν, είναι δυσανάλογο.
Ναι, μπορεί να μην νιώθουμε άνετα, κάθε φορά.
Και πράγματι μπορεί να πρέπει να προσέχουμε τα λόγια μας, αλλά και να έχουμε το νου για παρεξηγήσεις, ή/και εκμετάλλευση καταστάσεων.
Αλλά, ας γίνουμε επιτέλους σοβαροί.
Το ανάλαφρο ξεβόλεμά μας, μπορεί ποτέ να συγκριθεί από τον τρόμο και την ντροπή τόσων χρόνων;
