Θα σου πω πως ξεκίνησε η ιστορία.
Είχαμε φτιάξει με τον Άγγελο Πολυδωρόπουλο και καμία 10αρια άλλοις μια παρά-καρναβαλική παρέα, τους Σάτυρους
Ήταν μια προσπάθεια στις ίδιες ράγες με το καρναβαλικό κομιτάτο, που είχε ξεκινήσει μερικά χρόνια πριν, αλλά στο πιο εσωστρεφές και «έντεχνο»
Λιγότερη κοσμικότητα και φασαρία, περισσότερη επανεπίσκεψη στα αρχετυπικά του Καρναβαλιού μας.
Δεν φτούρισε και πολύ!
Ήδη λοιπόν εκεί υπήρχε η κουβέντα για το λογικό αντίβαρο της τελετής λήξης.
Πως λήγει κάτι που δεν ξεκίνησε;
Ο τελάλης άρχισε να μας φαίνεται «λίγος», όποτε το να προγραμματίσεις κάτι την βραδιά της έναρξης, έγινε η προφανής επιλογή.
Με τον Άγγελο και 2-3 άτομα ακόμα, ήμασταν και στην Καρναβαλική Επιτροπή και στην Ομάδα του Κρυμμένου.
Όποτε σε μια από τις συναντήσεις της επιτροπής, φέραμε την ιδέα της Έναρξης την βραδιά του Αγ Αντωνίου
Έτυχε την αρχική περιγραφή να την κάνω εγώ και επηρεασμένος από τους «Αθάνατους» και τις δάδες του Χρυσικόπουλου και του Μπογδανόπουλου, λεω περίπου τα εξής:
«Φανταστείτε ένα κρύο βράδυ στα μέσα του Γενάρη, από όλες τις γειτονιές της πόλης, μεγάλες και μικρές, εκεί, γύρω στα μεσάνυχτα, να προβάλουν μασκαρεμένοι με δάδες στα χέρια και χωρίς πολλές κουβέντες να κατευθύνονται προς το κέντρο.
Σχεδόν συνωμοτικά, μορφές, σκιές και φώτα, γίνονται ένα και ενώνουν την ενέργεια σου για να καλέσουν το πνεύμα της γιορτής να γυρίσει και πάλι! Σαν αστραπή χρωμάτων, να σκίσει τη χειμωνιάτικη νύχτα και να σημάνει το ξεκίνημα της γιορτής.
Μια συνωμοτική μάζωξη, μια υπόσχεση για το στήσιμο του προσωρινού Βασίλειου της χαράς και της ανατροπής.»
Θέλαμε αυτό να ξεκινά γύρω στις 11μμ και να γίνεται η συγκέντρωση στην Πλ Γεωργίου στις 12 τα μεσάνυχτα ακριβώς, 16 προς 17 Ιανουαρίου.
Σαν μια αντίστροφη μέτρηση για τον ερχομό του Καρναβαλιού.
Και θέλαμε να έχει το χαρακτήρα μιας συν-ομωσιας.
Όπου όλοι εμείς, οι Καρναβαλικοί συνωμότες θα ορκιστούμε για άλλη μια χρόνια να φυλάξουμε το έθιμο, την κληρονομιά που μας δόθηκε.
Σιγά-σιγά τα μεσάνυχτα, έγιναν βραδάκι, ήταν και τα μαγαζιά στη μέση…
Το «παραμονή», έγινε στο πρώτο κοντινό Σαββατόβραδο.
Και το άναμμα της σπίθας, έγινε καρναβαλική νεροόσουπα, άνευ μεζέ.
Τι να σου κάνουν οι εκάστοτε…
Όταν ένα πράγμα αποκοπεί από το νόημα, τη λογική και την ανάγκη που το έκανε να υπάρχει, γίνεται σαν τη σκοπιά στο παγκάκι, του γνωστού ανέκδοτου!
Δεν φταίνε οι καλλιτέχνης, δεν φταίνε οι διάφοροι που κατά καιρούς μπλέκουν.
Η τελετή έναρξης έχει χάσει το νόημα της και έχει γίνει ένα άχαρο, ξεχειλωμένο πράμα, τάχα μου για όλους, στην πραγματικότητα, για κανέναν!
Ο κάθε καλλιτέχνης, ο κάθε δημιουργός, έχει μια ιδέα, ένα όραμα, μια σκέψη, άσχετο αν κουμπώνει ή όχι με το θέμα.
Ο κάθε καλλιτέχνης και δημιουργός, χρησιμοποιείται σαν το βολικό άλλοθι των εκάστοτε παραγόντων.
Δεν θέλετε την τέχνη;
Είστε ύποπτοι!
Δεν θέλετε το πολιτιστικό έρεισμα και στίγμα;
Είστε έμποροι και οικονομισάριοι!
Δεν θέλετε να προβληματιστείτε την νύχτα της έναρξης με τα ζητήματα της πάλης του ανθρώπου με το σύστημα;
Ασφαλώς και είστε αντιδραστικοί εγκάθετοι!
Ποτέ δεν τους έχει περάσει από το μυαλο ότι το μόνο που θέλουμε είναι να φορέσουμε μια μπούρδα, να βρεθούμε στην Πλατεία, να χορέψουμε παρέα και να πούμε Καλό Καρναβάλι! Να είμαστε γεροί και χαρούμενοι και πάντα να ανταμώνουμε στις χαρές της πόλης μας.
Τι πρέπει να γίνει;
Ρε φίλε, κουράστηκα 35 χρόνια να λέω τι πρέπει να γίνει!
Πόσες ημερίδες, πόσες συναντήσεις, πόσους σοφούς να αντέξει ένας άνθρωπος;
Το μόνο που χρειάζεται είναι αγάπη για το καρναβάλι.
Όχι ως λύση για όλα τα προβλήματα της πόλης.
Όχι ως αγελάδα για όλες τις ανάγκες των πεινασμένων πολιτών της.
Αλλά ως αρχέγονη και αυθύπαρκτη γιορτή.
Το καρναβάλι τις Πάτρας δεν είναι τσόντα!
Είναι πυρήνας και αίτιο ζωής!
Σταματήστε λοιπόν να μας κουνάτε το δάχτυλο!
Και βρείτε να το κάνετε κάτι άλλο!
Κατά προτίμηση, αφ εαυτού!
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Νεολόγος
