Συνέντευξη στον Μιχάλη Παπαγεωργίου
Ο Βαγγέλης Γιαννίσης ως ανήσυχο πνεύμα, κυνηγός όλων των λεπτομερειών μιας διαλεύκανσης συγγραφικού ( ή και όχι απαραίτητα) εγκλήματος και σίγουρα μια από τις πιο φρέσκες και ποπ πένες του αστυνομικού μυθιστορήματος έκανε κάτι πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα. Συνεργάστηκε στενά με τους αξιωματικούς του Τμήματος Εγκλημάτων Κατά Ζωής και Προσωπικής Ελευθερίας για να παρουσιάσει πέντε αληθινές ιστορίες βγαλμένες από τα αρχεία του Ανθρωποκτονιών στο βιβλίο «Λεωφόρος Αλεξάνδρας 173» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Διόπτρα». Ένας τοξικοεξαρτημένος βρίσκεται σταυρωμένος σε ένα δάσος. Ένας εισοδηματίας δολοφονείται βίαια στο διαμέρισμά του. Άγνωστοι πυροβολούν έναν Ολλανδό σε μια γειτονιά της Αθήνας.
Ένα κοριτσάκι εξαφανίζεται από το σπίτι του. Μια φωτιά σε ένα δώμα αποκαλύπτει ένα πτώμα δεμένο στο κρεβάτι. Μιλήσαμε μαζί του για το πώς είναι να λειτουργείς ως παρατηρητής στη ΓΑΔΑ, αναμνήσεις από τη Σουηδία και τι στον τρίβολο είναι το true crime
Τι είναι το true crime; Γιατί απασχολεί κόσμο και κοσμάκη; Από κωμικές σειρές του Hulu μέχρι συγγραφείς στην Ελλάδα που ξεψαχνίζουν τα αρχεία του Τμήματος Ανθρωποκτονιών;
Μεγάλη συζήτηση ανοίγουμε και θέλει χρόνο και καφέ. Κατ’ αρχάς, ας ορίσουμε το true crime ως υποείδος της αστυνομικής λογοτεχνίας, το οποίο ασχολείται με πραγματικές υποθέσεις. Κάποια true crime ασχολούνται με το έγκλημα καθαυτό, άλλα με τις διαδικασίες, κάποια είναι πιο «θυματοκεντρικά» και άλλα τοποθετούν τον δολοφόνο στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Τώρα αυτό γιατί μας απασχολεί; Μία απάντηση είναι η περιέργεια. Άλλη ίσως ο φόβος. Κάθε αναγνώστης ή συγγραφέας πιστεύω θα προσφέρει και διαφορετική απάντηση.
Ήρθες σε επαφή και συνομίλησες για ώρες με τους αξιωματικούς του Τμήματος Εγκλημάτων Κατά Ζωής και Προσωπικής Ελευθερίας; Η αρχική σου άποψη για αυτούς άλλαξε η παρέμεινε αποκρυσταλλωμένη;
Μπήκα στο τμήμα έχοντας κάνει hard reset στις εργοστασιακές ρυθμίσεις μου, θέλοντας να γνωρίσω τα στελέχη δίχως «χρωματιστά γυαλιά», οπότε ουσιαστικά δεν υπήρχε κάποια αρχική άποψη. Αυτό που μου έμεινε πάντως είναι πέντε φιλίες με υπέροχους καθημερινούς ανθρώπους. Ήταν ένα από τα κέρδη του βιβλίου.
Κάτι που μου άρεσε στο βιβλίο είναι η «εμμονική» ματιά σου με τη διεξαγωγή των ερευνών. Η προσωπική ζωή των ηρώων περνάει σε δεύτερη μοίρα. Τους προστατεύεις; Είναι μια ειδοποιός διαφορά με το fiction;
Η περιγραφή των διαδικασιών προκειμένου να δοθεί απάντηση στο ερώτημα «Πώς εξιχνιάζεται μία ανθρωποκτονία στην Ελλάδα;» ήταν ουσιαστικά το έναυσμα για τη συγγραφή αυτού του βιβλίου, οπότε μοιραία καταλαμβάνει αρκετό χώρο στο βιβλίο. Τώρα, όσον αφορά την προσωπική ζωή: Αρχικά σκόπευα να συμπεριλάβω στο βιβλίο περισσότερα σχετικά με τους πρωταγωνιστές των πέντε ιστοριών. Ωστόσο, στην πορεία το βιβλίο άλλαξε ρότα. Ήθελα να το κάνω πιο «καθολικό». Τι εννοώ με αυτό; Ναι μεν πρωταγωνιστές αυτού του βιβλίου είναι ο Αρβανίτης, ο Ευαγγέλου, ο Λάλος, ο Περρής και ο Γαλάνης, άτομα με τις δικές τους προσωπικότητες, όμως ήθελα να αφήσω αρκετό χώρο σε ανθρώπους που θα δουν τον εαυτό τους σε αυτούς τους χαρακτήρες.
Μιλάω για ανθρώπους που υπηρετούν αυτή τη στιγμή σε κάποια άλλη υπηρεσία, αλλά αύριο μεθαύριο ίσως βρεθούν στο Ανθρωποκτονιών, για φοιτητές σε σχολές της αστυνομίας που ονειρεύονται μία μέρα να γίνουν σαν τον Αρβανίτη ή σαν τον Ευαγγέλου. Ουσιαστικά η Λεωφόρος Αλεξάνδρας 173 δεν μιλάει μόνο για τους ανθρώπους που υπηρετούν αυτή τη στιγμή στο Ανθρωποκτονιών. Στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών συμβολίζονται τα στελέχη του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος.
Ναρκωτικά, αυτή η μάστιγα. Κλείνουμε απλά τα μάτια στη διαχρονικότητα του προβλήματος; Πόσες από τις υποθέσεις που έκανες «φύλλο και φτερό» συνδέονται με φιξάκια και απελπισμένες κινήσεις εθισμού;
Μεγάλο πρόβλημα τα ναρκωτικά, τόσο μεγάλο μάλιστα, που ίσως και να έχουμε σηκώσει τα χέρια ψηλά ως κοινωνία και να το έχουμε «αποδεχθεί». Το θέμα καταλαμβάνει μοιραία χώρο και στο βιβλίο. Ειδικά στην πρώτη ιστορία ήθελα να δείξω λίγο παραπάνω το πώς οι ουσίες δεν καταστρέφουν απλώς τον χρήστη, αλλά και όλους όσοι βρίσκονται γύρω του.
Βαγγέλη, πώς είναι να ζεις την πανδημία στη χώρα σου; Σου λείπει το σκανδιναβικό «σταυρόλεξο» της καθημερινότητας; Να σε χαρακτηρίσουμε «μόνιμο κάτοικο» πλέον ή «ταξιδιάρα ψυχή»;
Πλέον και με την πανδημία οι ρίζες έχουν βαθύνει. Είμαι και λίγο φοβιτσιάρης, οπότε τα ταξίδια γίνονται με το σταγονόμετρο. Η Σουηδία μου λείπει, ναι, αλλά ταυτόχρονα βρίσκεται μέσα μου. Την κουβαλάω όπου πάω, οπότε η όποια νοσταλγία μετριάζεται. Ίσως μετριάστηκε λίγο παραπάνω βέβαια, ακούγοντας ιστορίες τρόμου από Σουηδούς φίλους σχετικά με τον τρόπο που η χώρα χειρίστηκε την πανδημία.
(από την εφημερίδα «Νεολόγος»).
