Του Γιάννη Γεωργόπουλου
Στην εποχή των συμπλεγμάτων είναι προφανές πως μπορείς να περιμένεις τα πάντα και από παντού. Πόσο δε μάλλον όταν αυτά τα συμπλέγματα έρχονται να ανταμώσουν με τον απόηχο και τα παράγωγα μιας τραγωδίας όπως αυτή των Τεμπών.
Για να διαχειριστείς ακόμα και μια τραγωδία απαιτείται ωριμότητα η οποία θα λειτουργήσει ως αντίβαρο στη χαμένη νηφαλιότητα. Αυτό όμως προϋποθέτει πως ο αποδέκτης κάποια στιγμή στη ζωή του «αντάμωσε» με τη νηφαλιότητα ή τουλάχιστον είχε μια ελαφρά χειραψία μαζί της.
Όταν η ωριμότητα και η νηφαλιότητα έχουν πάρει διαζύγιο από το μυαλό κάποιων που έχουν αυτοανακηρυχθεί σε «επαναστάτες» του πληκτρολογίου και των social media, τότε το αποτέλεσμα είναι κάτι παραπάνω από τραγικό και αισχρό.
Αυτοί οι «επαναστάτες» ήταν λοιπόν, που δεν δίστασαν να χύσουν τόνους δηλητήριο σε βάρος του χαροκαμένου πατέρα της άτυχης Ελπίδας, η οποία ήταν μεταξύ των θυμάτων του τρένου στα Τέμπη, επειδή τόλμησε να «ευχαριστήσει» την κυβέρνηση για την εξαγγελία παροχών προς τις οικογένειες των θυμάτων.
Ο Χρήστος λοιπόν – έτσι τον λένε τον χαροκαμένο γονιό – διέπραξε το σύγχρονο προπατορικό αμάρτημα. Διανοήθηκε μέσα στον πόνο, την οδύνη, τα ηρεμιστικά, το ψυχικό του τραύμα να ευχαριστήσει την κυβέρνηση, παρόλο που συμπλήρωσε «πως τίποτα δεν μου ξανά φέρνει πίσω το παιδί μου».
Οι «επαναστάτες» και ήρωες της παντόφλας και του καναπέ, που απέκτησαν ξαφνικά ιδεολογικό πρόσημο και ταυτότητα, με προφίλ χίλιων προοδευτικών Καρδιναλίων, έφτασαν στο σημείο να τον καταριούνται και να του δηλώνουν μέσα από την ηλεκτρονικό τους διπολισμό, πως ο θεός θα τον τιμωρήσει ξανά!!!
Οι «λακέδες» και μέντορες του βολέματος – πολλοί εκ των οποίων έλκουν την καταγωγή τους από την περιοχή μας – πάτησαν πάνω στον πόνο του Χρήστου που έκανε όποια δουλειά μπορούσε προκειμένου να σπουδάσει τα τρία παιδιά του, για να τον λοιδορήσουν. Του Χρήστου, τον οποίο μέσα σε μια νύχτα οι «επαναστάτες» της οπίσθιας διαφυγής τον πέρασαν από δίκη και τον παρέδωσαν στο κρεματόριο της ανύπαρκτης συνείδησής τους.
Ειρωνεία; Παιχνίδι της μοίρας; Εκδίκηση της πραγματικότητας; ενδεχόμενος κάτι από αυτά και όλα αυτά μαζί. Ο Χρήστος, ο χαροκαμένος πατέρας της Ελπίδας, ήταν και είναι ο ίδιος άνθρωπος και η οικογένειά του η μοναδική, που ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας και ο τοπικός βουλευτής, επέλεξαν να παραστούν στην κηδεία του παιδιού του.
Απλά γιατί ο Χρήστος – μηχανόβιος και ροκάς στα νιάτα του – ανήκει πραγματικά εκεί που παριστάνουν ότι ανήκουν εργολαβικά οι νταβατζήδες ιδεών και οραμάτων. Ανήκει και θα επιστρέψει εκεί- όταν και όποτε μπορέσει να σταθεί ξανά στα πόδια του – που οι κρετίνοι του πληκτρολογίου δεν έχουν περπατήσει ποτέ. Ανήκει στους λίγους, τους άξιους, τους ικανούς που κάνουν όποια τίμια δουλειά βρουν «για να πληρώσουν τα αγγλικά της Ελπίδας τους. Για να σπουδάσουν τα τρία παιδιά τους».
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Νεολόγος
