Πρόσφατα είδα στο Cinobo την ταινία της Ζακλίν Λέντζου «Σελήνη, 66 ερωτήσεις». Post weird-wave με άποψη πρωτογενή και τρυφερότητα σε απρόσμενες στιγμές . Η πρωταγωνίστρια του φιλμ Σοφία Κόκαλη είναι ίσως η πιο ενδιαφέρουσα ηθοποιός της γενιάς της και απορώ γιατί ο Λάνθιμος δεν την έχει βάλει ακόμα σε ταινία του . Σε άλλο θέλω να σταθώ. Στην ερμηνεία του Λάζαρου Γεωργακόπουλου στο ρόλο του πατέρα που πάσχει από πολλαπλή σκλήρυνση κατά πλάκας. Ένας ρόλος απαιτητικός, με πλήρη σωματικό έλεγχο και ελάχιστες, μέσα στο μάελστρομ της ασθένειας, ατάκες. Και όμως , ο σπουδαίος αυτός ηθοποιός παραδίδει ένα σπάνιο υποκριτικό μάθημα που το έχω πάρει μόνο από «ιερές αγελάδες» όπως ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο στα «Ξυπνήματα». Πίσω από το σκληρό πρόσωπο της αδυσώπητης πάθησης αφήνει χαραμάδες κατανόησης και τρυφερότητας με σπαστή γλώσσα. Την άλλη μέρα τον είδα στον «Σασμό» να δίνει ρέστα και πάλι. Έχουμε τρομερή μαγιά ηθοποιών και με το κατάλληλο όχημα η ταχύτητα ποιότητας σπάει κάθε καχύποπτο κοντέρ.
