Ιστορίες χωρίς τίτλο ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΚΟΥΣΤΑ
ΣΤΗ ΒΟΤΣΗ ΤΟΥ 1960
Ο μαγικός, ζωντανός κόσμος μιας πόλης που πρόσφερε εισόδημα, μεροκάματα και υποστήριζε την τοπική οικονομία
Κάθε τέτοια εποχή, η επίσκεψη που κάναμε για θελήματα, στους κάθετους δρόμους την Πατρέως, τη Βότση, την Παντανάσσης, τη Φιλοποίμενος ήταν μια υπέροχη διασκέδαση, καθώς αυτοί οι δρόμοι έσφυζαν από ζωή και οι φωνές, οι ήχοι από τις μηχανές, οι μυρωδιές των εργαστηρίων και τα χρώματα σε ταξίδευαν σε φανταστικά σκηνικά.
Σήμερα λοιπόν, θα σε πάρω από το χέρι να σε ξεναγήσω στην οδό Βότση του 1960 και θα ανακαλύψουμε μαζί ένα μαγικό κόσμο ζωντανό που πρόσφερε εισόδημα, μεροκάματα αλλά και υποστήριζε την οικονομία και βέβαια τα εργοστάσια της πόλης μας.
Το χρωματοπωλείο του Πανούτσου
Στη Βότση 19, ήταν το χρωματοπωλείο του Σταύρου Πανούτσου. Το μαγαζί με τα εμπορεύματα και τα υλικά του, ήταν ένα σκηνικό που το κυρίευαν οι εικόνες, τα χρώματα και πολλές μυρωδιές… κουτιά, βαρέλια και ντενεκέδες με περίεργες και άγνωστες οξείς μυρωδιές που πάλευαν με έντονη διάθεση πάνω στα ράφια, πίσω από τους πάγκους κι έφθαναν μέχρι έξω στο πεζοδρόμιο. Ντιτιτί, μπράσο, τρινάλ, στουπιά, κοπάλ, στοκαδόροι, λουλάκια, στόκοι, οξέα διάφορα και πλήθος διαφόρων υλικών για χαρμάνια,όπως σόδα, χλώριο, καρναούμπα, κολοφώνιο κ.λ.π.
Έξω στον τοίχο κρεμασμένα σφουγγάρια θαλάσσης φυσικά και στο πεζοδρόμιο ντενεκέδες με γράσο και άδεια βαρέλια προς πώληση. Η καυστική σόδα, πρώτη ύλη για την Παρασκευή σαπουνιών, έφθανε σε βαρέλια τετρακοσίων κιλών και τα χτύπαγαν με σφυριά στο δρόμο για να σπάσει καθώς ήταν συμπαγές το περιεχόμενο.
Απέναντι από το χρωματοπωλείο του στην Βότση 34 ήταν η πλαστιγγοποιϊα του Χανιώτη και το τροχείο του Χριστόπουλου που κατασκεύαζαν ξύλινες πλάστιγγες. Εκεί δούλευε σαν βοηθός ο Χαράλαμπος Τομάσης που έμαθε την τέχνη και εξελίχθηκε σε σπουδαίο τεχνίτη πλαστιγγοποιό που την συνέχεια έχουν σήμερα τα παιδιά του ο Γιώργος, ο Νίκος και ο Δημήτρης. Δίπλα στον Χανιώτη ήταν το γραφείο του Γεροκωστόπουλου η σαγιονάρα (όπως ήταν το προσωνύμιό του).
Λίγο πιο κάτω, στην Βότση 17, ήταν η αντιπροσωπεία της σοκολατοποιΐας Παυλίδου με διευθυντή τον Περικλή Σακελλαρόπουλο, βοηθό τον Χρήστο Τσιάνο και υπάλληλο τον Βασίλη Φάκαλο. Εκεί συχνά ερχόταν ο Άλκης Στέας που παρουσίαζε το Καρναβάλι και ο Παυλίδης ήταν χορηγός στον Σοκολατοπόλεμο.
Στην Βότση 21 ήταν το μηχανουργείο του Αντώνη Καρπάνου που κατασκεύαζε τις αντλίες «ΝΙΑΓΑΡΑ» με βασικούς πελάτες από τον κάμπο της Βάρδας. Επίσης κατασκεύαζε έμβολα για ανατρεπόμενα φορτηγά. Τεχνίτες είχε τον Χαράλαμπο Στρατηγό και τον Δημήτρη Τζίμα. Απέναντι από τον Πανούτσο (εκεί που σήμερα είναι το «Άξιον Εστί»), ήταν το σπίτι του Μπούρα που είχε το ομώνυμο σχολείο στην Αράτου και από κάτω το γενικό εμπόριο του Πορετσάνου. Και απέναντι το γραφείο προμηθειών του Δήμου Πατρέων με Διευθυντή τον διάσημο Ασπιώτη. Καθημερινά έκαναν παρέλαση σκούπες, φτυάρια, παπούτσια, χρώματα και λοιπά υλικά προμηθειών. Δίπλα δε, ήταν η οικία Ψαλίδα με τους υαλοπίνακες.
Απέναντι από τον Πανούτσο ήταν το δικηγορικό γραφείο του Βασίλη Πιλάλη και του Βαγγέλη Ματσούκη. Το κτίριο αυτό αγοράστηκε από τον Ιωχανά που είχε εμπόριο υφασμάτων. Και απέναντι το γραφείο του δικηγόρου Ραβαζούλα και Αργύρη Παπαευθυμίου. Τα απογεύματα έπαιζαν δηλωτή στο καφενείο του Φίκου, γωνία Μαιζώνος, στην παρέα δε, έμπαιναν ο Μέρμηγκας που είχε το καραμελάδιο στην γωνία με την Μαιζώνος και ο εμποροράπτης Ροπαλίδης, που ήταν δίπλα του. Ο καφετζής Παρασκευάς είχε βοηθό τον Τηλέμαχο που για να προλαβαίνει τις αιτήσεις, φώναζε… εεεερχεται. Δίπλα ο Νίκος Τομάσης με το παραδοσιακό κουρείο, αδελφός του Χαράλαμπου με τις ζυγαριές. Το κουρείο με τα κλουβιά με πουλιά αντηχούσε από τους θρησκευτικούς ύμνους που έψελνε ο κουρέας, στη Βότση 40 ήταν το ασφαλιστικό γραφείο του Τσαούση που ήταν και εμπορικός αντιπρόσωπος. Και βέβαια λίγο πιο κάτω δεν έλειπε από την γειτονιά και το τομαράδικο που ήταν του Ανδρέα Θέμελη. Όταν είχε παραδόσεις ο Δημόπουλος ο ράφτης έβγαζε το σίδερο με το κάρβουνο, βαποράκι το λέγανε, και κάπνιζε όλη την γειτονιά, μέχρι να γίνει η θράκα για να σιδερώσει.
Το «σπίτι» της Μάρθας
Ας πάμε πιο κάτω στη Βότση 8Α που ήταν το «σπίτι» της Μάρθας. Ήταν πολύ όμορφη και μαζί με την Άννα που είχε «σπίτι» στην Γαλαξειδίου, πήγαιναν μια φορά τον μήνα για έλεγχο στο υγειονομίο. Και όταν τελείωνε ο έλεγχος, έτρεχαν απέναντι στου Ηλιόπουλου για αρώματα και σαπούνια αλλά και στο δίπλα φαρμακείο του Ζαριφόπουλου για την προμήθεια του permanganate, του υπερμαγγανικού κάλιου που το χρησιμοποιούσαν για πλύσεις, ως αντισηπτικό. Βότση και Όθωνος – Αμαλίας ήταν το TEXAS BAR του επιχειρηματία Κουμάντου και της Μαρίας και με διευθυντή τον Αποστόλη τον κουτσό. Συχνοί πελάτες κουτσαβάκια του λιμανιού, μπαμπότηδες και μουστερήδες αλλά και οι ναύτες του 6ου στόλου που έκαναν συχνές επισκέψεις στην πόλη Αργότερα πάνω από το TEXAS BAR εγκαταστάθηκε κι άλλο κορίτσι, η Άννα η παχουλή με το προσωνύμιο «Attilio down». Βότση και Αγίου Ανδρέου ήταν οι ξηροί καρποί του Κόντραντζη που ψήνονταν σε ξυλόφουρνο, ανάμεσα στα χοντρομπακάλικα που φόρτωναν στα πεζοδρόμια πατάτες, κρόμμυα, ρύζια, ζάχαρες και όσπρια για μεταφορά με τα πράσινα τρίκυκλα αλλά και κάρα.
Μεταξύ Ρήγα Φεραίου και Αγίου Ανδρέου αριστερά όπως κατεβαίναμε, ήταν το ορυχαλκουργείο και επινικελωτήριο του Ξανθάκη και δεξιά το ποδηλατάδικο του Αγησίλαου Βατίδη που είχε μεταφερθεί από την Φωκαίας των προσφυγικών. Στο πεζοδρόμιο κόλλαγε με καλάι τα ψυγεία των φορτηγών του Μαρίνου Ξενούλη. Όταν τρύπαγαν, οι οδηγοί έβαζαν λουκούμι προσωρινά στην τρύπα μέχρι να το επισκευάσουν.
Ήταν εκεί και η ασβεσταριά της χήρας Αρτινού που είχε μεγάλη λούμπα με ασβέστη και φόρτωνε στα κάρα που είχαν ανατροπή, άμμους και τούβλα. Κάπου – κάπου, πέρναγε ο αστυφύλακας και έκανε παρατηρήσεις από υποχρέωση, καθώς όλες σχεδόν οι εργασίες γίνονταν έξω από τα μαγαζιά και άφηναν σαρίδια στον δρόμο. Αλλά αργά το μεσημέρι πέρναγε το σκουπιδιάρικο με το καμπανάκι και το απόγευμα η καταβρεχτήρα και ο δρόμος άστραφτε. Και τότε εμφανιζόταν ο Συμεών και ανέβαινε, με παλαμάκια, στο βαρέλι για να βγάλει πολιτικό λόγο ή να απαγγείλει την Ιλιάδα του.
