Του Διονύση Ζακυνθινού
Δεν γνώριζαν ο ένας τον άλλο. Για την ακρίβεια, ο ένας αγνοούσε την ύπαρξη του άλλου. Δεν συναντήθηκαν ποτέ. Κι όμως, πολέμησαν κάποτε έναν κοινό εχθρό, ενώ στη δύση του βίου τους πρόσφεραν τα πάντα στις πατρίδες τους.
Ο ένας είναι ο Πατρινός εφοπλιστής Ιάκωβος Τσούνης, ο οποίος στα 97 του άφησε όλη του την περιουσία στις Ένοπλες Δυνάμεις. Για να φύγει, είπε, από τη ζωή ξυπόλητος, όπως ήρθε σ’ αυτήν.
O άλλος ήταν ο βρετανός βετεράνος λοχαγός Τομ Μουρ, ο οποίος πέθανε πρόσφατα σε ηλικία 100 χρόνων, έχοντας προηγουμένως γίνει σύμβολο της χώρας του στη μάχη κατά του κορωνοϊού.
Ο κάπταιν Τομ, όπως τον αποκαλούσαν οι συμπατριώτες του, είχε ξεκινήσει έρανο με σκοπό να συγκεντρώσει χίλιες λίρες και να τις προσφέρει στο βρετανικό σύστημα υγείας για την καταπολέμηση της πανδημίας.
Σύντομα η προσπάθειά του έγινε στο διαδίκτυο viral (βάιραλ) και το ποσό που συγκεντρώθηκε ανήλθε τελικά σε δεκάδες εκατομμύρια λίρες.
Ο θάνατος του κάπταιν Τομ συγκίνησε τους Βρετανούς, καθώς οι αδιάκοπες διαδρομές που έκανε με δυσκολία στα στερνά του με τα μετάλλια στο στήθος ήταν βάλσαμο στην καρδιά τους.
Στον αντίποδα, ο Ιάκωβος Τσούνης δεν είναι ευρέως γνωστός στην Ελλάδα. Και πώς να ήταν γνωστός όταν δεν τον ήξεραν μέχρι πρότινος καλά καλά ούτε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Πάτρα;
Τώρα, μάθαμε ποιος είναι. Όταν ήταν 16 ετών πλαστογράφησε την ταυτότητα του για να πολεμήσει στην Αλβανία, συμμετείχε μετά στην αντίσταση, συνελήφθη, δραπέτευσε. Και μετά, ξεκινώντας ως εκτελωνιστής, εισήλθε σταδιακά στον εφοπλιστικό χώρο, για να γίνει αυτό που λέμε μεγάλος και τρανός.
Για όσες και όσους έχουν διάθεση να καταλάβουν, με τη δωρεά του ο Ιάκωβος Τσούνης μάς έδωσε ένα γερό μάθημα πατριωτισμού. Όπως ακριβώς έκανε στη χώρα του και ο κάπταιν Τομ, αποτελώντας πρότυπο μιμητισμού.
Αμφότεροι, της λεγόμενης «Παλαιάς Σχολής» που συναντάται ως όρος και αλλού. Οι Βρετανοί την αποκαλούν «Old School» («Ολντ Σκουλ»), οι Γάλλοι «Vieille Ecole» («Βιεγ Εκολ»), και πάει λέγοντας.
Αυτή η «Παλαιά Σχολή», λοιπόν, για ανθρώπους σαν τον Τσούνη και τον Μουρ, συνεπάγεται αδιαπραγμάτευτες αξίες και ακλόνητα ιδανικά. Σταθερά παράμετρος της είναι και το πατριωτικό καθήκον, η επιτέλεση του οποίου μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους.
Από το να πολεμήσεις στο μέτωπο, να μαζέψεις λεφτά για τα νοσοκομεία ή να αφήσεις ό, τι έχεις και δεν έχεις στη χώρα σου, μπορείς να είσαι παρών, σπεύδοντας εκεί όπου πιστεύεις ότι σε καλεί η πατριωτική συνείδηση σου, ανταποκρινόμενος ασμένως σ’ αυτήν.
Όχι επειδή σου το ζητούν, ούτε γιατί περιμένεις κάτι σαν ανταπόδοση. Αλλά γιατί το θες και είσαι ο εαυτός σου, η ίδια η πατρίδα σου…
