Γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης
Ο χρόνος απομακρύνει τα ιστορικά γεγονότα με τέτοια ταχύτητα που τόσο η συνήθεια της καθημερινότητας όσο και η ίδια η ζωή μας κάνουν να μην αντιλαμβανόμαστε σε πρώτη σκέψη, απλά αλλά σημαντικά μεγέθη. Πέρασαν 80 ολόκληρα χρόνια, από την κήρυξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και σχεδόν νομίζουμε ότι όλα έγιναν πρόσφατα, αφού άλλωστε και το προσδόκιμο ζωής μεγάλωσε και ζουν ακόμη και κυκλοφορούν γύρω μας άνθρωποι που έζησαν και θυμούνται την κατοχή. Όλα αυτά τα χρόνια δύο πράγματα θα’πρεπε να μείνουν αναλλοίωτα και ισχυρά σε αυτή τη χώρα με τη μεγάλη ιστορία και τη μικρή γη που τα προβλήματά της μοιάζουν να είναι σχεδόν όμοια μέσα στο χρόνο: Η μνήμη και η παιδεία. Και τα δύο φροντίσαμε να τα νοθεύσουμε ή να τα θέσουμε έστω σε αμφισβήτηση προκειμένου να επιβιώσουμε πολιτικά και κοινωνικά, φτάνοντας συχνά σε σημείο υπερβολής.
Ογδόντα χρόνια μετά από το ΌΧΙ του ελληνικού λαού στην επέλαση του φασισμού και του ναζισμού δεν μπορούμε σήμερα να γιορτάσουμε κανονικά ούτε την ιστορική μνήμη των γεγονότων του 1940 εξαιτίας της πανδημίας του κορονωϊού. Φυσικά δεν εννοώ τις παρελάσεις για τις οποίες κάναμε στον παρελθόν το αποτρόπαιο σφάλμα να τις συνδέσουμε με φθηνά πολιτικά τερτίπια ευτελίζοντας την ουσία τους και όχι έστω την καταγωγή τους, εννοώ την επαναδιατύπωση της ιστορικής μνήμης με χίλιους δύο διαφορετικούς τρόπους στη ζωή μας, σήμερα που χρειαζόμαστε την καλώς εννοούμενη εθνική ομοψυχία, στην εποχή των μεγάλων αλλαγών και των προκλήσεων γύρω μας. Πάλι καλά που απέμειναν και κάποιες παρεμβάσεις παιδευτικού χαρακτήρα στα σχολεία, ώστε να υπάρχει τυπική διδαχή της ιστορίας του σύγχρονου ελληνισμού, η οποία σημειωτέων δεν διδάσκεται κανονικά γιατί δεν φτάνει σχεδόν ποτέ η ύλη μέχρι τους νεότερους χρόνους. Για τις ανώτερες βαθμίδες της παιδείας δεν γίνεται λόγος γιατί ισχύει προφανώς η περίεργη αντίληψη ότι αυτά μαθαίνονται στις κατώτερες βαθμίδες της εκπαίδευσης και στα είκοσι ότι θυμάται και ότι κατάλαβε ο καθένας. Για αυτό ρωτούν τα κανάλια στους δρόμους έφηβους τι γιορτάζουμε στις 28 Οκτώβρη και απαντούν ότι «διώξαμε τους Τούρκους»!
Το τι ρόλο έπαιξε στο πόλεμο του 1940 η Ευρώπη για την Ελλάδα, πως φτιάχτηκαν οι διεθνείς συμμαχίες της χώρας από τότε μέχρι σήμερα, τι μας απέμεινε, τι άλλαξε και ποιος ο ρόλος μας στο γεωπολιτικό γίγνεσθαι που ανήκουμε, όταν ακούγονται τύμπανα πολέμου γύρω μας, είναι ψιλά γράμματα για το σύγχρονο νεοέλληνα. Η παιδεία διστάζει να διδάξει την ιστορία ως έχει και η πολιτική φοβάται μήπως τα γεγονότα ανατρέψουν παλαιά κομματικά στερεότυπα…Τι απέμεινε λοιπόν από το έπος του 1940; Ο βακαλάος σκορδαλιά και κάνα δυο-τρία τραγούδια της Σοφίας Βέμπο;
Σήμερα που η διαμόρφωση της κοινής γνώμης και η ιστορία συνδέονται με τους συνειρμούς της σύγχρονης ηλεκτρονικής επικαιρότητας και η επικοινωνία γίνεται μέσω πληκτρολογίου και ελάχιστα δια ζώσης, ο λαός είπε το ΟΧΙ στο πόλεμο και το φασισμό μη φορώντας μάσκα την ώρα που τον έκλειναν μέσα στις 12:30 και του απαγόρευαν να φάει τον βακαλάο με περισσότερα από τέσσερα άτομα. Ζήτω η εθνική αντίσταση 2020 ! Και του χρόνου…
