Έτος 2020. Στα τέλη του. Σε ένα ορεινό χωριό της Αχαΐας, ο μεγάλος πονοκέφαλος δεν είναι ο κορωνοϊός. Άλλωστε πώς να φτάσει η πανδημία στα 750 μέτρα υψόμετρο και- το κυριότερο- πώς να φτάσει αφού δεν υπάρχει… δρόμος; Θα πρέπει να είναι εξαιρετικά άτυχοι οι μόλις 24 κάτοικοι, εκ των οποίων οι 9 είναι παιδιά, για να συναντηθούν με τη μάστιγα της εποχής. Άλλωστε, αυτοί ζουν στο φάσμα μιας άλλης μάστιγας: αυτής του αποκλεισμού. Και αν για την πανδημία υπάρχει η δικαιολογία του παγκόσμιου αιφνιδιασμού, για το γεγονός ότι στο Μπόσι οι κάτοικοι δεν έχουν δρόμο να διαβούν και τα παιδιά ίντερνετ για να κάνουν μάθημα, δεν επιδέχεται δικαιολογιών, τουλάχιστον όχι ικανών να απενοχοποιήσουν κράτος και φορείς.
Το Μπόσι των Καλαβρύτων στην Κοινότητα Πετσάκων έχει έρθει ξανά στο φως της επικαιρότητας. Ο μαθητές πριν μπλέξουν με την περιπέτεια των διαδικτυακών μαθημάτων, ζούσαν την Οδύσσεια της αδυναμίας μεταφοράς τους στο σχολείο. Αιτία ο δρόμος. Ο ίδιος δρόμος που διεκδικούν μέχρι σήμερα χτυπώντας θύρες μη ακουόντων.
Τάμπλετ χωρίς δίκτυο
Αυτή τη φορά το χωριό επανέρχεται στη δημοσιότητα μετά το παράδοξο της προμήθειας τάμπλετ για τους μαθητές (μετά από πρωτοβουλία της βουλευτή Αχαΐας Χριστίνας Αλεξοπούλου), τα οποία όμως δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν καθώς δεν υπάρχει ίντερνετ.
Εικόνα της Ελλάδας της εγκατάλειψης και της «τιμωρίας» όσων επιμένουν να παραμένουν στον τόπο τους, ακόμη και αν αυτός δεν έχει καν σταθερό τηλέφωνο ή τηλεόραση. Διότι ναι, συμβαίνει και αυτό στο ορεινό Μπόσι που ζει σε μια άλλη χρονική διάσταση, σε ένα κατά τα άλλα ειδυλλιακό τοπίο στην Ελλάδα του 21ου αιώνα. Σε ένα χωριό που όταν βρέχει ή ρίχνει πάγο, αποκλείεται από τον έξω κόσμο, καθώς ο δρόμος μετατρέπεται σε μια επικίνδυνη πίστα, πράγμα που σημαίνει ότι αν κάποιος αρρωστήσει σοβαρά σε περίοδο κακοκαιρίας κινδυνεύει να πεθάνει γιατί δεν υπάρχει δρόμος να διαβεί.
Αντί για τα θρανία, στις στάνες
Τη ζωή στο Μπόσι περιγράφει στο «Νεολόγο» η κάτοικος της περιοχής Ελένη Διαμαντοπούλου.
«Τα περισσότερα προβλήματα έρχονται από το δρόμο. Δεν έχουμε επικοινωνία στο Μπόσι. Είναι σωστή περιπέτεια. Το χειμώνα ειδικά ο δρόμος αυτός που είναι χωματόδρομος, είναι απροσπέλαστος. Δεν μπορούμε να μεταφέρουμε τις ζωοτροφές μας για τα ζώα μας. Δεν μπορούμε να μετακινηθούμε να πάμε σε ένα γιατρό. Σε έναν παιδίατρο παραδείγματος χάριν, άμα έχουμε άρρωστο ένα παιδί. Θα καθίσουμε και θα περιμένουμε να σταματήσει να βρέχει ή να λιώσει ο πάγος για να αποκατασταθεί ο δρόμος. Αναγκαζόμαστε και κάνουμε προμήθειες για ένα μήνα και βάλε για να μην βρεθούμε αποκλεισμένοι και χωρίς τα απαραίτητα» λέει.
Στο Μπόσι των 24 κατοίκων υπάρχουν τέσσερα σπίτια. Τα τρία από αυτά, αφορούν οικογένειες που έχουν μικρά παιδιά.
Παιδιά τα οποία μαθαίνουν γράμματα μετ΄εμποδίων. και οδηγούνται συχνά αντί για τα θρανία στις στάνες και στα χωράφια. Παλιά αποκλείονταν και δεν μπορούσαν να πάνε στο σχολείο. Στην παρούσα φάση δεν μπορούν να συνδεθούν στην τάξη γιατί δεν έχουν ίντερνετ. Στο Μπόσι δεν έχει φτάσει ο πολιτισμός. Επιχειρεί μόνο σποραδικές επισκέψεις… τουριστικού χαρακτήρα.
Ελένη Διαμαντοπούλου: «Ούτε το κινητό δεν πιάνει, φωνάζουμε από τα μπαλκόνια»
«Όχι δεν κάνουν μάθημα τα παιδιά από τότε που έκλεισαν τα σχολεία. Μόνο τα δικά μου παιδιά κάνουν μάθημα επειδή έχω πάρει το δορυφορικό τηλέφωνο. Οι υπόλοιπες οικογένειες έχουν κάνει την αίτηση αλλά λόγω του κορωνοϊού καθυστερεί να έρθει το δορυφορικό πιάτο και τα άλλα απαραίτητα εξαρτήματα» λέει η κ. Διαμαντοπούλου η οποία παραδέχεται ότι τα παιδιά στρέφονται από μικρά στα ζώα και στα χωράφια όπως και οι γονείς τους.
«Είναι δύσκολη, σκληρή δουλειά. Είναι το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα να κάνουν τα δύο παιδιά μου. Τώρα λοιπόν μετά την πρωτοβουλία της κ. Αλεξοπούλου την οποία και ευχαριστούμε οι μαθητές έχουν τάμπλετ αλλά δεν έχουν ίντερνετ. Και δεν είναι μόνο αυτό. Δεν υπάρχει και γραμμή σταθερού τηλεφώνου δεν υπάρχει κεραία για την τηλεόραση, δεν υπάρχει τίποτα. Ούτε το κινητό δεν πιάνει καλά καλά. Μόνο σε ορισμένα σημεία του χωριού πιάνει. Ούτε μεταξύ μας δεν μπορούμε να μιλήσουμε οι κάτοικοι αν παρουσιαστεί μια ανάγκη. Βγαίνουμε στα μπαλκόνια και φωνάζουμε να μας ακούσουν από το άλλο σπίτι».
Ο δρόμος της ντροπής
Ο δρόμος της ντροπής οδηγεί από το Μπόσι στο Χάνι και είναι μήκους μόλις 7 χιλιομέτρων.
«Ζητάμε χρόνια να γίνει άσφαλτος για να έχουμε καλή πρόσβαση. Το μόνο καλό που έχουμε δει είναι μόνο από το Δήμαρχο, το Θανάση Παπαδόπουλο, που μας παίρνει τα παιδιά μας για το σχολείο. Να φανταστείτε είχαμε φτάσει στο σημείο να μεταφέρουμε μόνοι μας τα παιδιά στο σχολείο, ενώ το χειμώνα με την κακοκαιρία ούτε αυτό ήταν δυνατό. Τώρα έχει βάλει ευτυχώς ένα βανάκι ο Δήμος που έχει αναλάβει και τα έξοδα και μεταφέρει τα παιδιά μας στο σχολείο και τον ευχαριστούμε πολύ για αυτό. Για να καταλάβετε πόσα χρόνια ζούμε αυτή την ταλαιπωρία, θα σας πω ότι η κόρη του τώρα είναι στην πρώτη Γυμνασίου. Ε, λοιπόν το ζούμε το δράμα της μεταφοράς λόγω του δρόμου από τότε που ήταν στην πρώτη δημοτικού. Έχω 7 χρόνια που παιδεύομαι και φωνάζω και δεν έχει γίνει ακόμη τίποτα. Εφτά χιλιόμετρα… Ένα χιλιόμετρο να ρίχνανε άσφαλτο το χρόνο θα είχε λυθεί το θέμα… Μιλάμε για μια διαδρομή που διαρκεί με τις παρούσες συνθήκες 20 λεπτά. Αν γίνει άσφαλτος θα είναι πολύ λιγότερο».
«Δεν θέλουμε να φύγουμε από τον τόπο μας»
Πόσο δύσκολο είναι τελικά να ζει κανείς στο Μπόσι;
«Είναι πολύ δύσκολο. Αλλά τι να κάνουμε; Δεν θέλουμε να φύγουμε από τον τόπο μας. Είναι ωραίο χωριό, μέσα στη φύση είμαστε, στον καθαρό αέρα αλλά δυστυχώς έχουμε πολλά προβλήματα. Αν λυθεί ο δρόμος όλα τα άλλα θα λυθούνε».
Πόσο μεγάλη πολυτέλεια είναι άραγε η κατασκευή ενός δρόμου 7 χιλιομέτρων; Και πόσο μεγάλη ντροπή να υπάρχουν σήμερα άνθρωποι που κινδυνεύουν εξαιτίας του;
Της Γιώτας Κοντογεωργοπούλου
(από την εφημερίδα Νεολόγος των Πατρών)
