Με την υπογραφή του Δημήτρη Τουλιάτου
Στη ζωή μου έχουν υπάρξει τρία σκυλιά.
Η Δάφνη, ένα κόλεϊ στη δεκαετία του ’80 και δυο Τζακ Ράσσελ, μάνα και κόρη.
Το μεγαλύτερο από αυτά, η Τζόυ, έφυγε στη Δευτέρα του Πάσχα.
Ήταν 14 ετών και έζησα μαζί του τα τελευταία χρόνια.
Τα τι και γιατί δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία.
Και σε διαβεβαιώ ότι δεν θα έμπαινα στη διαδικασία να εξωτερικεύσω και να μοιραστώ αυτή την πορεία πένθους, αν δεν είχα έρθει αντιμέτωπος με μια αδιανόητη φράση.
«Εντάξει μωρέ… Ένα σκυλί ήτανε…»
Ξέρεις υπάρχουν φορές που ο εντός σου κόσμος διάγει μια διαδικασία τακτοποίησης, έχει βρει ένα ρυθμό, τέλος πάντων.
Δεν έχει σημασία αν αυτός ο ρυθμός είναι περιγραφόμενος στα βιβλία ως συνταγή ευζωίας.
Καλός, ή κακός, είναι το δικό σου καταστάλαγμα.
Και εκεί έρχεται μια αφορμή, να στα φέρει όλα τούμπα.
Δεν είναι δυνατόν να εξηγήσεις σε κάποιον την σχέση σου με ένα σκύλο. Είναι μια βιωματική διαδικασία, που δεν περιγράφεται.
Η σχέση άδολης αγάπης και δοτικότητας ενός σκύλου, η αντίληψη των λεπτών αποχρώσεων στην ψυχική σου κατάσταση, η συντροφικότητα και παρηγορητική διάθεση, δεν μπορούν να εξηγηθούν.
Η αίσθηση ότι μικρές πατουσούλες σε πλησιάζουν και σε κοιτούν ερευνητικά προσπαθώντας πρώτα να ανιχνεύσουν τη διάθεσή σου, ώστε να συνδυαστούν με αυτήν, αλλά και η αντίληψη του κοινού σας χώρου και της υπεράσπισής του, δεν αναλύονται.
Όπως επίσης δεν μπορείς να εξηγήσεις πόσο μεγάλος είναι ο πόνος όταν μία σχέση τελειώνει μετά από πολλά χρόνια κοινής ζωής ή αναπάντεχα εξαιτίας μιας ασθένειας ή κάποιου άλλου σοβαρού συμβάντος.
Πίστεψέ με όταν σου λέω πως ο πόνος που αφορά στην απώλεια μιας σχέσης μπορεί να είναι το ίδιο μεγάλος, είτε πρόκειται για κάποιο κοντινό μας πρόσωπο είτε για κάποιο αγαπημένο κατοικίδιο.
Ένα σκυλί δεν είναι ποτέ απλά «μόνο ένα σκυλί».
Κάποιος το φρόντισε από τα πρώτα λεπτά της ζωής του. Κάποιος θα έχει μεγαλώσει μαζί με το ζώο αυτό, σφραγίζοντας ανεξίτηλα την παιδική του ηλικία, ή της εφηβεία του.
Κάποιος ζούσε κάθε στιγμή μαζί του, έχοντας αναπτύξει μια σχεδόν υπερφυσική σχέση αλληλοκατανόησης και σεβασμού.
Κάποιος σχεδίαζε τη ζωή του, τις κινήσεις του, τις διακοπές του, γύρω, ή μαζί με το σκυλί αυτό.
Και αυτός ο κάποιος, μπορεί να ήταν πολλοί.
Το σκυλί αυτό μπορεί να αποτελούσε αναπόσπαστο μέλος της δομής ολόκληρης της οικογένειας.
Μπορεί, μάλιστα να ήταν και συνεκτική ουσία, ανάμεσα σε ανθρώπους.
Ασφαλώς βέβαια η σχέση ανάμεσα σε έναν άνθρωπο και ένα ζώο αξιολογείται πλέον περισσότερο στις μέρες μας, συγκριτικά με ότι συνέβαινε στο παρελθόν.
Σαν κοινωνία έχουμε αντιληφθεί την αξία και τις θεραπευτικές ιδιότητες της συμβίωσης.
Από την άλλη μεριά, η διαδικασία αυτή έχει και πολλά σκαμπανεβάσματα και αρνητικά απότοκα, που δεν είναι της παρούσης.
Με όλα αυτά τα λόγια, προσπαθώ να κάνω προφανή την έκρηξη στο μυαλό μου, στο άκουσμα της φράσης: «Εντάξει μωρέ… Ένα σκυλί ήτανε…»
Προσπαθώ να καταλάβω φίλε μου, πως είναι δυνατόν να υπάρχει η αίσθηση ότι είναι σχεδόν γελοίο να πενθεί κάποιος για ένα ζώο.
Μήπως πιστεύεις ότι τα άτομα που έχουν μια στενή σχέση με τα ζώα είναι λίγο «περίεργα».
Και ότι στην πραγματικότητα δεν έχουν ιδιαίτερες σχέσεις με ανθρώπους.
Τα στερεότυπα το δείχνουν. Δεν θέλω να τα αναφέρω, ούτε ως παραδείγματα.
Αυτό που θέλω να σου πω είναι ότι τα περισσότερα άτομα που έχουν κατοικίδιο είναι πολύ κοινωνικά και ότι η συμβίωση με ένα σκύλο δεν αποτελεί κάλυψη κάποιου κενού ή έλλειψης, αλλά εμπλουτισμό της ζωής και της καθημερινότητάς τους.
Αλλά και το πρώτο να συνέβαινε, ποιος είσαι εσύ να ορίσεις το γιατρικό του άλλου;
Φίλε μου, τα διδάγματα και παραδείγματα που έχω πάρει εγώ από τα σκυλιά που έχουν υπάρξει στη ζωή μου, είναι πολλά και πάρα πολύ σημαντικά.
Η ηρεμία, η καρτερία, η άδολη αγάπη, η δοτικότητα, αλλά και η φροντίδα και υπεράσπιση του κόσμου και του χώρου τους, αποτελούν ποιότητες βίου σπάνιες.
Και τις βλέπεις να ξεδιπλώνονται …αααβάδιστα μπροστά σου.
Μια σχέση που δεν αφήνει χαραμάδα για να χωθεί το συμφέρον και η υστεροβουλία και που αν όλα πάνε καλά, εξελίσσεται δια βίου.
Μιλώντας, έμαθα ότι δεν είμαι ο μόνος που ήρθε αντιμέτωπος με αυτή τη φράση.
Η άγνοια και οι προκαταλήψεις του τύπου αυτού αναγκάζουν πολλούς, που πενθούν για το σκύλο τους, να μην εκδηλώνουν προς τα έξω τα συναισθήματά τους.
Μπροστά στο φόβο να γίνουν αποδέκτες ειρωνικών σχολίων ή να δημιουργήσουν εσφαλμένες εντυπώσεις, σιωπούν και βιώνουν μοναχικά και σιωπηρά το πένθος τους.
Το πένθος, όμως, για κάτι πολύ αγαπημένο, είτε πρόκειται για άνθρωπο είτε για ζώο, μπορεί να είναι εξίσου μεγάλο.
Μοιάζει σαν πολλοί άνθρωποι να μην μπορούν να αντιληφθούν το αυτονόητο, δηλαδή, πως όταν αγαπάς κάτι, ότι και να είναι αυτό, δεν είναι δυνατόν να μη πενθήσεις αν το χάσεις.
Τη στιγμή εκείνη, δεν επιθυμείς κάτι άλλο και τίποτα άλλο δεν μπορεί να αναπληρώσει την απουσία του.
Αυτό είναι κάτι που προκύπτει, συνήθως, όταν το πένθος και τα συνακόλουθα αισθήματα αρχίσουν να καταλαγιάζουν, και έτσι πρέπει να γίνεται.
Όχι, λοιπόν!
Δεν ήταν μόνο ένα σκυλί.
Ήταν το σκυλί που φρόντισε και αγάπησε η Θεοδώρα.
Ήταν το σκυλί με το οποίο μεγάλωσε ο Νικόλας.
Ήταν το σκυλί που κρατούσε συντροφιά και παρέα στη Νίκη
Ήταν το σκυλί που έδωσε την Κλάρα, στη Δώρα, την Ηλέκτρα και τη Φαίδρα.
Ήταν το σκυλί που είχε την καρτερία να ακούει όλα μου τα ερωτήματα.
Και να με συμβουλεύει πάντα σιωπηλά.
Είναι το σκυλί που ξεκουράζεται, ψηλά πάνω από ένα αλώνι στον Ομπλό.
Με το βλέμμα και την προσοχή του στραμμένη πάντα σε μας.
Την οικογένειά του.
