Του Κώστα Σπαρτινού
Στις 21 Μαΐου γιορτάζει, ως γνωστόν, ο Κώστας, ο Κωνσταντίνος, ο Ντίνος, ο Κωστής, ο Κώτσος, η Ντίνα, η Ελένη, η Νίτσα, η Λένα, η Νάντια και μερικά ακόμα παράγωγα ή υποκοριστικά των ισαποστόλων Κωνσταντίνου και Ελένης.
Αυτή την ημέρα, γιορτινή για ένα μεγάλο μέρος των νεοελλήνων και νεοελληνίδων (δεν είναι κομψό ούτε πρέπον να στραφούμε στο παρελθόν, ενθυμούμενοι την παλιά εκείνη «ψωροκώσταινα», όταν – όπως προσπαθούν να μας πείσουν – έχουμε απογειωθεί ως έθνος και πολιτεία από τους άριστους επιτελείς που μας κυβερνούν), διάλεξε ο πρωθυπουργός να γίνουν οι εθνικές εκλογές. Ουδέν μεμπτό ως προς την ημερομηνία. Έτσι κι αλλιώς η ημέρα των εθνικών εκλογών έχει καθιερωθεί να χαρακτηρίζεται ως γιορτή της Δημοκρατίας, οπότε μαζί με τους εορτάζοντες την ονομαστική τους εορτή, ευκαιρία είναι να γιορτάσει σύμπας ο ελληνικός λαός!
Ορισμένοι μόνο μίζεροι ισχυρίστηκαν ότι υπάρχει κάτι μεμπτό σε σχέση με τις συνταγματικές πρόνοιες περί πρόωρων εκλογών. Στην περίπτωση αυτή, ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να ξεκινήσει ενημερώνοντας την Πρόεδρο της Δημοκρατίας και μετά να βγει στις τηλεοράσεις και όπου αλλού τραβάει η ψυχή του. Ο κ. Μητσοτάκης προτίμησε άλλη σειρά. Ξεκίνησε να μας προϊδεάσει για το μήνα Μάιο σε συνέντευξή του στον γνωστό δημοσιογράφο (που αναλαμβάνει και ρόλο αρχηγού κόμματος όταν οι περιστάσεις το απαιτούν) και ολοκλήρωσε με την ακριβή ημερομηνία των εκλογών στο υπουργικό του συμβούλιο. Νομικίστικες αγκυλώσεις κάποιων, θα μου πείτε. Εδώ δεν ίδρωσε το αυτί του επιτελικού κράτους με τις αποκαλύψεις των υποκλοπών, με τη διαδικασία προκήρυξης εκλογών θα ασχοληθεί;
Οι δημοσκοπήσεις
Μετά το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών όμως, χύθηκε και χύνεται πολύς ιδρώτας. Οι άνθρωποι που τόσο άδικα χάθηκαν, οι ενέργειες και οι παραλείψεις που διαπιστώθηκαν, η κατάρρευση του μύθου του επιτελικού κράτους που αποδείχθηκε περίτρανα, δεν ήταν δυνατόν να γιατρευτούν με κάποια επικοινωνιακά τρικ. Και μετά ήρθαν και οι δημοσκοπήσεις. Όχι όπως ξέραμε αλλά κάπως αλλιώς.
Οι δημοσκοπήσεις όλων των ειδών και όλων των ποιοτήτων, με πολλές να δείχνουν τη διαφορά των δύο πρώτων κομμάτων στα όρια του στατιστικού λάθους, αλλά και οι πραγματικές διεργασίες – τόσο στην κοινωνία όσο και στο πολιτικό σκηνικό – πιστοποιούν αναντίρρητα κάποια καινούργια δεδομένα:
• Ότι για τους κυβερνώντες έχει τελειώσει η ανεμελιά, η σιγουριά, η αλαζονεία, η έπαρση, η επικοινωνία ως υποκατάστατο της πολιτικής.
• Ότι εξέλιπε το πρόταγμα της αυτοδυναμίας ως πειστικό προεκλογικό σύνθημα. Αρχίσει να μετεξελίσσεται σε αίτημα «κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας», πώς και με ποιους αδιευκρίνιστο προσώρας.
• Ο κ. Ανδρουλάκης δεν «παίζει» με τον κ. Μητσοτάκη. Αρχίζει να ακούγεται ότι μπορεί να «παίξει» με τη ΝΔ αλλά με άλλον αρχηγό, αδιευκρίνιστο κι αυτό προσώρας. Από την πλευρά του ο κ. Μητσοτάκης ακούγεται ότι προσβλέπει την κατάλληλη στιγμή να «παίξει» με μέρος του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ, αν οι μετεκλογικοί συσχετισμοί το επιτρέψουν.
• Φαίνεται ότι κάποιοι (εντός και εκτός πολιτικής, εντός και εκτός της χώρας) αρχίζουν να εγκαταλείπουν τον κ. Μητσοτάκη – ή έστω να το σκέφτονται σοβαρά. Σε ποια έκταση συμβαίνει αυτό και σε πόσο βάθος, μένει να φανεί. Κάποιοι επιμένουν ότι ο κ. Μητσοτάκης δεν σκοπεύει να μείνει χωρίς να αντιδράσει σε πιθανά τέτοια σενάρια. Από τη μία εκβιάζει ότι δεν πρόκειται να αποχωρήσει αναίμακτα και από την άλλη κάνει κινήσεις κατευνασμού (ιδιωτικοποίηση νερού, ογκολογικού παίδων). Ταυτόχρονα, στελέχη του δικού του περιβάλλοντος (Γεωργιάδης, Μπακογιάννη), επιτίθενται σε επίδοξους διαδόχους διότι δεν στηρίζουν δημόσια την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό σε αυτές τις δύσκολες ώρες.
Όλα τα παραπάνω δεν θα έλεγε εύκολα κανείς ότι συνιστούν πλαίσιο κανονικότητας για το σήμερα και αύριο της χώρας και της κοινωνίας. Ιδιαίτερα όταν την κρίση του κυβερνώντος κόμματος και της επιτελικής ομάδας του Μαξίμου, εκτιμάται ότι κάποιοι δεν θα διστάσουν να την μετατρέψουν σε γενικότερη πολιτική κρίση.
Σε αυτό το ενδεχόμενο πρέπει να επικεντρωθεί η προσοχή της δοκιμαζόμενης κοινωνίας. Μια προσφιλής τακτική των δυνάμεων της συντήρησης (επικουρούμενων και από αυτές τις αντίδρασης – έτσι κι αλλιώς τα όριά τους στη σημερινή Ελλάδα δεν είναι πάντα ευδιάκριτα) είναι «να αλλάζουν όλα για να μην αλλάξει τίποτα».
Μεγάλη ευθύνη στις προοδευτικές και αριστερές δυνάμεις
Στις 21 Μαΐου δεν αρκεί να γιορτάσουμε όλοι μαζί τη γιορτή της Δημοκρατίας. Η κοινωνική πλειοψηφία των εργαζομένων του χεριού και του πνεύματος, των ανέργων, των υποαπασχολούμενων, των νέων που αντιδρούν σε πολλά από αυτά που τους κληροδοτήσαμε οι μεγαλύτεροι, όλων των διαβιούντων στην επισφάλεια και στην ανασφάλεια, πρέπει να γιορτάσει για το ξεκίνημα της αναγκαίας αλλαγής, των απαραίτητων τομών στην κοινωνία και στο πολιτικό σύστημα.
Μεγάλη ευθύνη για αυτό πέφτει στις προοδευτικές και αριστερές δυνάμεις. Απαιτείται να διατυπώσουν και να παρουσιάσουν με σαφήνεια ένα πολιτικό πρόγραμμα αντίστοιχο με τις σημερινές και τις αυριανές ανάγκες της κοινωνίας, ριζοσπαστικό και ρεαλιστικό για τα πραγματικά δεδομένα, που είναι διαφορετικά από αυτά που ίσχυαν τις εποχές των μνημονίων αλλά και τις πριν από αυτές. Χωρίς τυποποιημένους ιδεολογισμούς αλλά και χωρίς επιφανειακές, πολυφορεμένες πρακτικές εύκολου εντυπωσιασμού και ανούσιας πασαρέλας προσώπων και συνθημάτων, που δεν έχουν τίποτα να πουν.
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Νεολόγος
