Τον Αλέξη Τσίπρα τον γνωρίσαμε το 2010 , όταν ο Αλέκος Αλαβάνος τότε πρόεδρος του Συνασπισμού, τον πρότεινε για υποψήφιο δήμαρχο της Αθήνας. Ήταν μόλις 36 ετών και όταν τον έβλεπες , καταλάβαινες λίγο ή πολύ ότι αυτός ο τύπος θα παίξει κάποιο ρόλο στη πολιτική ζωή της χώρας, κυρίως λόγω τριών πλεονεκτημάτων : Νέος και άφθαρτος με δυνατό πολιτικό λόγο και εκπρόσωπος ενός από τα μεγαλύτερα λόμπυ ανάδειξης πολιτικών στην Ελλάδα. Αυτό των πολιτικών μηχανικών ή εργολάβων όπως λέμε. Η διαδρομή του μέσα σε τεσσεράμισι χρόνια υπήρξε εντυπωσιακή. Το 2015 έγινε ο πρώτος αριστερός πρωθυπουργός στην Ελλάδα και ο νεότερος στην ιστορία της χώρας! Εκτός όλων των υπολοίπων συγκυριών που τον οδηγήσουν σ’ αυτή την εκτόξευση , όπως οι ευθύνες την κόμματων εξουσίας ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για την κρίση και τα μνημόνια, για να το πετύχει αυτό , έδειξε πως έχει άστρο και ίσκιο, κατά την καθομιλουμένη! Όταν κάθισε στην καρέκλα του πρωθυπουργού , είναι βέβαιο ότι έμαθε δύο πράγματα που αγνοούσε ή δεν περίμενε το μέγεθος τους: πρώτον ότι για τη διακυβέρνηση της μικρής χώρας που λέγεται Ελλάδα, ενδιαφέρονται δυστυχώς ή ευτυχώς και άλλοι παράγοντες, εκτός από το ντόπιο χρήμα, τα κομματόσκυλα και όλους τους σχετιζόμενους με το Ελληνικό δημόσιο. Και δεύτερον ότι η επιβίωση της ,εξαρτάται δυστυχώς και από άλλους καθοριστικούς παράγοντες , πέρα από ιδεοληψίες και κοσμοθεωρίες , πολιτικού και οικονομικού περιεχομένου.
Είχε συνεπώς δύο επιλογές μπροστά στις ομολογουμένως δύσκολες αποφάσεις που κλήθηκε να πάρει όντας ελάχιστα έμπειρος , αλλά ικανός για να φθάσει μέχρι εκεί. Η μια ήταν να στενοχωρήσει τις Ελληνίδες και τους Έλληνες λέγοντας τους τη σκληρή αλήθεια και η άλλη ήταν να στενοχωρήσει το σκληρό πυρήνα της κομματικής του βάσης λέγοντας το γνωστό :όχι όπως τα ξέραμε άλλα όπως τα βρήκαμε. Έκανε κάτι πραγματικά απίστευτο. Είπε ψέματα και στους δύο. Έτσι οι μεν πολίτες τον καταψήφισαν , τα δε στελέχη του φυλλορρόησαν ευτυχώς για εκείνον , προς άλλες κατευθύνσεις, καταρχήν σε ένα μικρό ποσοστό. Στα τέσσερα χρόνια που έμεινε στην αντιπολίτευση υπήρξε ο πιο ‘’τεμπέλης’’ αρχηγός της σε όλη τη μεταπολίτευση. Άραξε στην ‘’παγίδα’’ που έστησε στον Μητσοτάκη με την απλή αναλογική και χωρίς κανένα φρέσκο πολιτικό λόγο ή πρόταση, άνοιγε το στόμα του με αυστηρό και χαιρέκακο ύφος μετά από κάθε κακό, λέγοντας συνεχώς το ίδιο πράγμα : Να φύγει ο Μητσοτάκης! Έγινε σημαιοφόρος της απαισιοδοξίας και εκφραστής κάθε λογής τοξικότητας και όταν ήρθε η ώρα να μας πει το λόγο που θέλει να ξαναγίνει πρωθυπουργός, χρησιμοποίησε ένα μπαγιάτικο πολιτικό λεξιλόγιο του 1981! Ενώ είχε δεκάδες άλλους σοβαρούς και προφανείς λόγους για να μας πείσει.
Τι χρειαζόταν για να αποτρέψει ίσως την ήττα που ερχόταν και που κανένας δεν προέβλεπε με τόση διαφορά; Να έχει πρώτα μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ σε συγκροτημένο πολιτικό φορέα συμπαγούς πολιτικού λόγου με ελκυστική πολυσυλλεκτικότητα ψήφου. Αντί αυτού κουκούλωσε τα αίτια της ήττας του 2019 και άφησε να πλανάται στον αέρα μια ‘’γιούργια’’ απειλητικής επιστροφής στην εξουσία και όχι ελπιδοφόρας νέας ευκαιρίας. Τολμούσαμε, είπαν οι δημοσκόποι, να ψελλίσουμε ότι υπάρχει θέμα με μεγάλη διαφορά κατά του ΣΥΡΙΖΑ και μας απειλούσαν ανοιχτά! Αυτή όμως είναι μια από τις βασικές αρχές του αυταρχισμού. Να θεωρείς ότι πρέπει να σου συγχωρούν τα πάντα και να υπηρετούν τους στόχους σου. Έπρεπε επίσης να υπηρετήσει και να υποστηρίξει την απλή αναλογική με την έννοια και το περιεχόμενο της θετικής ψήφου και όχι με την αρνητική ψήφο στον αντίπαλο, δίνοντας στην προοπτική άλλης κυβέρνησης τρείς διαφορετικούς τίτλους και περιεχόμενο που το ένα αναιρούσε το άλλο! Και τέλος έπρεπε να έχει μάθει από την πολιτική ιστορία ότι ο Έλληνας δεν είναι αγνώμων σ’ αυτόν που του δίνει ότι μπορεί και του διευκολύνει τη ζωή όπως μπορεί παρ’ όλες τις δυσκολίες.
Τώρα ο Αλέξης έχει δρόμο μπροστά του. Έχει πολλά να κάνει για να αποδείξει ότι είναι πολιτικά εφτάψυχος και ότι μπορεί να ξαναγίνει αδιαμφισβήτητος ηγέτης κεντροαριστεράς και μελλοντικός της χώρας. Γιατί στα πολλά δεινά , τώρα προστεθήκαν και άλλα. Δεν είναι λίγο να χάνεις ένα εκατομμύριο ψηφοφόρους σε λίγα χρόνια. Επειδή όμως ζούμε στην Ελλάδα, τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Αρκεί να το καταλαβαίνει κανείς εγκαίρως Αλέξη…
