Ξέρεις πώς πάει η ιστορία: περιμένεις τον δήμο να φτιάξει, το κράτος να βελτιώσει, τον άλλο να διορθώσει – κι εσύ εκεί, παρατηρητής της κατάστασης.

Είναι πολύ εύκολο να κουνάς το κεφάλι και να παραπονιέσαι για τα κακώς κείμενα της Πάτρας (και δεν λέω, έχει πολλά), αλλά αλήθεια, εσύ τι κάνεις για να δεις τη διαφορά;

Σε καμιά περίπτωση δεν μπαίνουμε σε διαδικασία ισοσκελισμού των διαχρονικών ευθυνών που έχουν οι δημοτικές αρχές και οι κρατικοί φορείς.

Αλλά, φίλε μου, δεν έχει νόημα να επαναλαμβάνουμε τα αυτονόητα και να μην προχωράμε και ένα βήμα παραπέρα!

Ξέρεις, αυτό το «εσύ» που ακούγεται καμιά φορά σαν μομφή, είναι εκείνο που δημιουργεί τις μικρές, αλλά σημαντικές, αλλαγές.

Γιατί ναι, ο δήμος και το κράτος έχουν τις βασικές υποχρεώσεις και ευθύνες, αλλά η ευθύνη ενός πολίτη δεν τελειώνει εκεί που αρχίζει η γκρίνια.

Και ούτε μπορεί να την επικαλείται σαν άλλοθι για δικές του συμπεριφορές και συνήθειες!

Αλλά, σου έχω νέα!

Τίποτα δεν θα αλλάξει, αν δεν αλλάξουμε εμείς.

Οι νέοι πεζόδρομοι, που δείχνουν ωραίοι και φιλόξενοι, θα γίνουν νέα προβλήματα, αν αφήσουμε τις αντικοινωνικές μας συμπεριφορές να τους καταλάβουν.

Κανένα δημοτικό, ή δημόσιο έργο δεν υφίσταται αποστειρωμένο, σε μια γυάλα.

Εμείς θα το “κατοικίσουμε” και εμείς θα κρίνουμε την τύχη του.

Θες να ξεκινήσουμε από τα βασικά: Καθαριότητα.

Ωραία, να συμφωνήσω ότι θέλει πολύ βελτίωση.

Να συμφωνήσω ότι θέλει περισσότερα και καλύτερα δρομολόγια, μέσα και προσωπικό.

Αλλά περπατάς στο κέντρο της Πάτρας και βλέπεις χαρτιά, αποτσίγαρα, σκουπίδια στους δρόμους, λίγο μετά το πέρασμα του συνεργείου.

Ποιος τα πέταξε; Ο δήμαρχος; Ο περιφερειάρχης; Ο υπουργός;

Ή μήπως εγώ και εσύ που, ώρες ώρες πιστεύουμε ότι η πόλη είναι ένας τεράστιος σκουπιδοτενεκές;

Σκέψου πόσο διαφορετική θα ήταν η εικόνα αν καθένας φρόντιζε να κρατάει τον χώρο γύρω του καθαρό.

Πάμε παρακάτω:

Πόσο συχνά βλέπεις παιδικές χαρές σπασμένες, παγκάκια ζωγραφισμένα με σπρέι, χώρους πρασίνου που μοιάζουν περισσότερο με εγκαταλειμμένα σημεία;

Δεν φταίει ο δήμος που σε κάθε παγκάκι γράφεται μια δήλωση αιώνιας αγάπης ή θυμού, ή που τα λουλούδια που φυτεύει κλέβονται το ίδιο βράδυ!

Εγώ και εσύ είμαστε εκείνοι που καθορίζουμε το τι θα μείνει καθαρό, τι θα παραμείνει όμορφο και τι θα θυμίζει δυστοπικό τοπίο.

Να πάω σε ένα δύσκολο παράδειγμα.

Έστω ότι αύριο το πρωί, με ένα μαγικό ραβδί, ο δήμος έφτιαχνε την απαράδεκτη εικόνα της Πλ. Όλγας. Πόσα λεπτά πιστεύεις ότι θα χρειάζονταν για να ξαναγίνει μία από τα ίδια;

Απαλλάσσει αυτό από τις ευθύνες του τον δήμο;

Ασφαλώς και όχι!

Αυτό που θέλω να βάλω είναι η παράμετρος της δικής μας ευθύνης, του δικού μας ρόλου στην αντικοινωνική συμπεριφορά.

Πάμε και στην οδική συμπεριφορά, το οποίο είναι ένα από τα μεγάλα προβλήματα της Πάτρας, αλλά και γενικότερα της Ελλάδας.

Πόσες φορές διπλοπαρκάρουμε «για δύο λεπτά», εμποδίζοντας τον δρόμο και προκαλώντας κυκλοφοριακή συμφόρηση;

Μπορώ να σου βρω 100 λόγους για τα λάθος πράγματα από το κράτος και τις δημοτικές αρχές.

Για έργα που δεν γίνονται, ή γίνονται σε λάθος χρόνο και με λάθος τρόπο.

Αλλά, φίλε μου, όλα αυτά τα γνωρίζεις πολύ καλά κάθε απόγευμα που παίρνεις το αμάξι σου και τινάζεις το σύμπαν στον αέρα, αντί να οργανώσεις την ζωή σου με καλύτερο τρόπο, να χρησιμοποιήσεις τα (λίγα) πάρκινγκ που έχουμε περιφερειακά, να περπατήσεις λίγο περισσότερο.

Και να μάθεις και το παιδί σου να κάνει το ίδιο.

Δεν έγινε χτες το κέντρο αδιάβατο. Πάντα ήταν και θα είναι μέχρι να καταλάβουμε ότι το κέντρο δεν είναι για περατζάδες, αλλά μόνο για τις απολύτως απαραίτητες μετακινήσεις.

Γιατί αν βρεθεί κάποιος “τρελός” να προτείνει το αυτονόητο, που είναι η πλήρης πεζοδρόμηση του ιστορικού κέντρου, η πολιτική του καριέρα θα έχει την τύχη που έχουν οι κορύνες στην Ελλ. Στρατιώτου και στην Αγ. Ανδρέου.

Το χρατσσ της φαλτσέτας!

Άρα, που καταλήγουμε;

Αν η Πάτρα δεν σου αρέσει όπως είναι σήμερα, μπορείς και επείγει να κάνεις κάτι για αυτό.

Μην περιμένεις όλα να γίνουν από τον δήμο και το κράτος.

Ξεκίνα εσύ με μικρά βήματα: κράτα καθαρό τον χώρο γύρω σου, σεβάσου τους κοινόχρηστους χώρους, οδήγησε σωστά, δώσε το καλό παράδειγμα στα παιδιά σου. Με αυτόν τον τρόπο, η πόλη σου θα αρχίσει να αλλάζει, και ίσως μια μέρα να δεις την Πάτρα που ονειρεύεσαι.

Και, ας το πούμε: η συμπεριφορά σου στη δημόσια ζωή δεν είναι τυχαία.

Πολλά ξεκινούν από το σπίτι, από την παιδεία που έλαβες και από τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι την κοινωνική ζωή.

Όταν μεγαλώνεις με την αντίληψη ότι το σπίτι σου δεν τελειώνει στην πόρτα σου, αλλά απλώνεται στην ίδια την πόλη, τότε καταλαβαίνεις ότι η φροντίδα και ο σεβασμός δεν σταματούν εκεί που τελειώνει η ιδιοκτησία σου.

Και αν για μένα και για σένα είναι αργά, υπάρχει πάντα χρόνος και ελπίδα για το αύριο.